ΤΟΥΡΚΙΚΟ «ΣΟΥΛΑΤΣΟ» ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ!

Σε «κρουαζιέρα αναψυχής» εξελίσσεται το νέο «σουλατσάρισμα» του Τουρκικού Πολεμικού Ναυτικού, όπου με την άνεσή τους, «επισκέπτονται» εξ’αποστάσεως και τα νησιά των Κυκλάδων!

Μην εκπλαγείτε εάν επιχειρήσουν «δοκιμαστική απόβαση» στον Μαραθώνα, την Ραφήνα, την Σαλαμίνα και όπου αλλού θέλουν αλλά που πιθανόν να τους έχει δοθεί και το «ελεύθερο»….

Όταν εμείς δεν αντιδρούμε δυναμικά, τότε αυτοί συνεχίζουν ανενόχλητοι και με τις «βόλτες» τους αυτές αρχίζουν να «οικειοποιούνται» και μελλοντικά θα «δικαιούνται» και τά νησιά μας και ότι άλλο πιθανόν θελήσουν!

Η καλύτερη άμυνα είναι η …….. «ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ».

Οι Θησαυροί των Βουλευτών… ΦΑΡΑΩ!

Αμύθητα πλούτη… αμύθητοι θησαυροί μοναδικής τέχνης και ανυπολόγιστης αξίας, συνόδευαν τους Αιγύπτιους Φαραώ στην τελευταία τους κατοικία…

Πίστευαν ότι θα τους χρησίμευαν τά πλούτη αυτά στον άλλο κόσμο… Πόσο λάθος έκαναν όμως… Διότι όλοι τους οι θησαυροί παρέμειναν στην γή!

Άλλοι αμύθητοι θησαυροί έπεσαν στα χέρια τυμβωρύχων διαχρονικά , άλλοι εκλάπησαν από κατακτητές και ξένες Κυβερνήσεις καί άλλοι βρίσκονται εκτεθειμένοι στα Μουσεία της Αιγύπτου και άς ελπίσουμε ότι δεν λεηλατήθηκαν, τις ημέρες πού διανύουμε λόγω των δραματικών γεγονότων πού βιώνει η φιλική αυτή χώρα.

Οί Έλληνες Φιλόσοφοι όμως ήξεραν καλύτερα και από τους Φαραώ αλλά και από τους Βουλευτές μας!

Ο ΑΝΑΚΡΕΩΝ, λυρικός ποιητής από την Τέω της Ιωνίας, είχε πεί το εξής εκπληκτικό: «Αφού ο θάνατος είναι μοιραίος, τι μου χρειάζεται το χρυσάφι;»

Ενώ ο ΑΙΣΩΠΟΣ, ο φημισμένος δημιουργός των Ελληνικών Μύθων είχε πεί ότι:«Όλοι γυμνοί ήρθαμε στην ζωή, γυμνοί και θα φύγουμε»।

Γεννάται το ΜΕΓΑ ερώτημα:

Τόσο χρήμα πού έφαγαν όλοι αυτοί εκεί, στην «Ελληνική» Βουλή, πού θα πάει, πού θα βρεθεί; Μήπως νομίζουν ότι θα τους ακολουθεί, στην επόμενη ζωή;

Ούτε πνεύμα, ούτε λόγο, ούτε τιμή...

Μόνον ψέμα και ντροπή, μια ξεφτίλα κυνική!

Των ανθρώπων η ψυχή, έχει πλέον κουρασθεί,

πλημμυρίζει από οργή, τι ταπείνωση και αυτή…

Mόνο ένα πράγμα τους αξίζει, το φωνάζω ΔΥΝΑΤΑ για να ακουσθεί… ΦΥΛΑΚΗ!

ΕΛΛΗΝΩΝ ΛΟΓΧΗ

ΤΕΛΕΣΙΛΛΑ

Η Τελέσιλλα και οι γυναίκες του Άργους

Το Άργος ήταν, από την αυγή της ιστορίας, μια από τις σπουδαιότερες πόλεις της Πελοποννήσου. Η σπουδαιότητά της φαίνεται και από το γεγονός ότι ο Όμηρος ονομάζει τους Πελοπονήσιους και συχνά όλους τους Έλληνες, Αργείους.

Αρχικά ήταν αχαική πόλη , που κατά την παράδοση είχε ιδρύσει ο Φορωνέας, αλλά μετά την κάθοδο των Ηρακλειδών έγινε δωρική. Μόνο που, σε αντίθεση με τη Σπάρτη, η αχαική πολιτιστική κληρονομιά στο Άργος επέζησε. Πάντως όπως και σε πολλές δωρικές πόλεις, έτσι και στο Άργος , η θέση των γυναικών βρισκόταν σε υψηλό επίπεδο.

Από την αρχή η Σπάρτη και το Άργος ήρθαν σε αντιπαράθεση για την επιβολή τους στις λοιπές πόλεις και μάλιστα κατά τον 7^ο αιώνα π. χ., την εποχή του τυράννου Φείδωνα, η υπεροχή του Άργους ήταν καθαρή. Άλλωστε τότε οι Αργείοι νίκησαν τους Σπαρτιάτες στις Ισιές και στη Θυρέα.

Ακόμη μεγαλύτερη ήταν η υπεροχή του Άργους στον οικονομικό και πολιτιστικό τομέα. Κατά την παράδοση, ο φείδων εισήγαγε τα μέτρα και σταθμά στην Πελοπόννησο και έκοψε τα πρώτα νομίσματα, ενώ Αργείοι καλλιτέχνες όπως ο Πολύκλειτος και ο Αγελάδας, δημιούργησαν αληθινά αριστουργήματα.

Με το πέρασμα του χρόνου, καθώς η Σπάρτη εξελισσόταν σε καθαρά στρατοκρατική πολιτεία, η πλάστιγγα άρχισε να κλίνει προς το μέρος της. Υπέταξε τους Μεσσήνιους, ταπείνωσε τους Τεγεάτες και το 510 π. χ. ο Κλεομένης νίκησε κατά κράτος τους Αργείους, και βάδισε να κυριεύσει την πόλη τους.

Ζούσε τότε στο Άργος μια σπουδαία ποιήτρια, η Τελέσιλλα, γνωστή στο Πανελλήνιο για τα μελικά της ποιήματα, σε ιωνικό τετράμετρο με τροχαική κατακλείδα, μερικά από τα οποία διέσωσε ο Στοβαίος στο Ανθολόγιό του. Η Τελέσιλλα λοιπόν, όταν η πατρίδα της αντιμετώπισε τον κίνδυνο να υποταχθεί, ξεσήκωσε όλες τις γυναίκες του Άργους, οι οποίες οπλίστηκαν και με επικεφαλής την ίδια, βάδισαν κατά του εχθρού που πλησίαζε.

Ο Κλεομένης και οι αρχηγοί των Λακεδαιμονίων, όταν είδαν τις Αργίτισσες να βαδίζουν εναντίον τους οπλισμένες και αλαλάζοντας, προβληματίστηκαν.

Σκέφτηκαν πως αν μέν νικούσαν, το κατόρθωμά τους θα ήταν άδοξο, αφού ο καλύτερος στρατός της Πελοποννήσου θα είχε νικήσει γυναίκες.

Εάν πάλι έχαναν την μάχη, τότε η ντροπή της ήττας θα μεγάλωνε από το όνειδος, πως νικήθηκαν από γυναίκες.

Έτσι, αφού συσκέφθηκαν για λίγο, υποχώρησαν και έφυγαν από την Αργολίδα. Η Τελέσιλλα με τον αυτοσχέδιο στρατό της γύρισαν θριαμβευτικά στο Άργος και οι Αργείοι έδειξαν την ευγνωμοσύνη τους, στήνοντας προς τιμήν της ένα άγαλμα μπροστά στον Ναό της Αφροδίτης, που την έδειχνε να φορά κράνος, ενώ στα πόδια της ήταν πεταμένα τά βιβλία της.

ΣΑΝ ΔΕΝ ΝΤΡΕΠΟΝΤΑΙ!!!!

ΘΕΟΣΕΒΟΥΜΕΝΟΣ-

Θεοφοβούμενος ο υφυπουργός Εξωτερικών (αρμόδιος γιά το 3% των Απόδημων Ελλήνων) Δημήτρης Δόλλης
Στις 19 Ιανουαρίου 2011 πραγματοποίησε την δεύτερη επίσημη επίσκεψή του στο πατριαρχείο Ιεροσολύμων। Είχε προηγηθεί η επίσκεψή του πριν 3 μήνες, στις 11 Οκτωβρίου 2010. Αυτήν την φορά ο πατριάρχης Θεόφιλος τον παρασημοφόρησε, δηλώνοντας: «Η επίσκεψίς σας έχει μεγάλην σημασίαν δια το Πατριαρχείον, διότι δεν είναι εθιμοτυπική, αλλά είναι ενδεικτική του ενδιαφέροντός σας δια τας θρησκείας και τας Εκκλησίας. Δια την δράσιν και στάσιν υμών ταύτην κ. Υφυπουργέ, Ημείς απεφασίσαμεν να Σας τιμήσωμεν με το παράσημον του Ανωτέρου Ταξιάρχου του Παναγίου Τάφου». Ευχόμαστε ο υφυπουργός να τιμηθεί και από άλλα Πατριαρχεία κι Εκκλησίες. H Ομογένεια, τον τιμά μόνιμα (όπως και τους προκατόχους του στο υφυπουργείο γιά τους Απόμε το παράσημο της...ανοιχτής παλάμης.

Παναθήναια: Η σημαντική εορτή προς τιμήν της Αθηνάς

Τα Παναθήναια αποτελούσαν τη σημαντικότερη εορτή στην Αθήνα και τελούνταν προς τιμήν της θεάς Aθηνάς. Σύμφωνα με την παράδοση, η εορτή εγκαινιάστηκε από το μυθικό βασιλιά Εριχθόνιο, ενώ μετά το συνοικισμό -τη συνένωση των αγροτικών κοινοτήτων της Αττικής με την Αθήνα- αναδιοργανώθηκε, ονομάστηκε Παναθήναια και ορίστηκε να εορτάζεται στις 28 του μήνα Eκατομβαιώνος (Ιουλίου).
Από το 566/5 π.Χ., επί άρχοντος Ιπποκλείδη, καθιερώθηκαν τα Mεγάλα Παναθήναια, τα οποία εορτάζονταν με μεγάλη λαμπρότητα κάθε τέσσερα χρόνια και διαρκούσαν δώδεκα ημέρες. Στα Μεγάλα Παναθήναια γίνονταν πολλές τελετές, θυσίες -μεταξύ των οποίων εξέχουσα θέση κατείχε η λεγόμενη εκατόμβη (θυσία 100 βοδιών)- καθώς και μουσικοί και γυμνικοί αγώνες με πανελλήνιο χαρακτήρα. Το κρέας από τις θυσίες μοιραζόταν στους πολίτες στο χώρο της Αγοράς. Επίσης, πραγματοποιούνταν αγώνας πυρρίχιου χορού, στον οποίο συμμετείχαν ένοπλοι άντρες κάθε ηλικίας.
Το βράδυ της παραμονής των Μεγάλων Παναθηναίων λάμβανε χώρα η παννυχίς, με χορούς νεαρών αγοριών και κοριτσιών. Με την ανατολή του ήλιου, την 28η Eκατομβαιώνος -ημέρα των γενεθλίων της Αθηνάς- άρχιζε η λαμπαδηφορία, προκειμένου να μεταφερθεί η φλόγα από το άλσος του Ακάδημου έξω από την πόλη στο βωμό της Αθηνάς στην Ακρόπολη. Στη συνέχεια, όλος ο πληθυσμός συμμετείχε στη μεγάλη πομπή που ξεκινούσε από τον Κεραμεικό και κατέληγε στην Ακρόπολη, για να μεταφέρει το ιερό πέπλο που προοριζόταν για το ξόανο της Αθηνάς Πολιάδος καθώς και τις υπόλοιπες προσφορές για τη θεά.
Ο πέπλος ήταν ένα μεγάλο τετράγωνο ύφασμα με παράσταση Γιγαντομαχίας, που ύφαιναν κάθε χρόνο οι εκλεκτές αθηναίες παρθένες (εργαστίναι) υπό την εποπτεία της ιέρειας της θεάς. Το ίδιο θέμα απεικονιζόταν στο αέτωμα του ναού της Αθηνάς, που οικοδομήθηκε την εποχή του Πεισίστρατου στην Ακρόπολη και συνδεόταν με το μύθο της συμμετοχής και διάκρισής της στη Γιγαντομαχία. Ο πέπλος απλωνόταν σαν ιστίο σε ένα τροχοφόρο πλοίο που διέσχιζε την Αγορά και έφτανε μέχρι τον ’ρειο Πάγο, ενώ στη συνέχεια μεταφερόταν στα χέρια και παραδιδόταν στους ιερείς που αναλάμβαναν να ντύσουν με αυτόν το άγαλμα της θεάς. Στην πομπή συμμετείχαν γυναίκες με κάνιστρα (καλάθια), τα οποία περιείχαν προσφορές για τη θεά και τα μετέφεραν στο κεφάλι (κανηφόροι), ηλικιωμένοι που κρατούσαν κλαδιά ελιάς (θαλλοφόροι), έφιπποι νέοι, καθώς και άλλοι άντρες που κρατούσαν δοχεία, σκάφες, (σκαφηφόροι) και γυναίκες ή νεαρά κορίτσια με υδρίες στον ώμο (υδριαφόροι). Η προσφορά και η μεταφορά των αγγείων αυτών ήταν καθήκον των μετοίκων. Την πομπή ακολουθούσαν και όσα ζώα (αίγες, κριάρια, ταύροι, αγελάδες, πρόβατα) προορίζονταν για τις θυσίες στην Αθηνά. Σύμφωνα με την πλειονότητα των μελετητών, η πομπή των Mεγάλων Παναθηναίων απεικονίστηκε στη ζωφόρο του Παρθενώνα.
Πολλά αγωνίσματα διοργανώνονταν κατά τη διάρκεια της γιορτής, στα οποία συμμετείχαν αθλητές και από άλλες πόλεις. Οι νικητές λάμβαναν ως έπαθλο έναν Παναθηναϊκό αμφορέα με λάδι και στεφανώνονταν με κλαδί ελιάς. Επίσης, εκπρόσωποι των πόλεων που είχαν ιδιαίτερους δεσμούς με την Αθήνα, όπως οι αποικίες τους και από το 425/4 π.Χ. και οι συμμαχικές πόλεις, έφταναν στην Αθήνα και πρόσφεραν ζώα για τις θυσίες και αναθήματα.
Τα Μεγάλα Παναθήναια δικαιολογημένα έχουν χαρακτηριστεί ως η σημαντικότερη εορτή της Αθήνας. Δεν αποτελούσαν μόνο μία εκδήλωση δύναμης και υπεροχής της Αθηναϊκής ηγεμονίας, αλλά και συμβόλιζαν την ενότητα της πόλης λόγω της συμμετοχής σε αυτήν ολόκληρου του πληθυσμού της.

Η ζωφόρος του Παρθενώνα περιέτρεχε τον κυρίως ναό και όχι το πτερό, όπως ήταν σύνηθες στους ναούς ιωνικού ρυθμού. Είχε ύψος 1 μέτρο και το αρχικό της μήκος ήταν 160 μέτρα. Από αυτά 17 περίπου είναι γνωστά μόνο από τα σχέδια του Carrey και άλλα 14 έχουν καταστραφεί εντελώς. Το ανάγλυφο είναι αρκετά χαμηλό, αλλά χάρις στην εξαιρετική δεξιοτεχνία των γλυπτών αποδίδεται πειστικά το βάθος μέχρι και τεσσάρων αλλεπάλληλων μορφών.
Η ζωφόρος παριστάνει την πομπή των Παναθηναίων που έφερνε στον Παρθενώνα τον καινούργιο πέπλο της θεάς. Η πομπή χωρίζεται σε δύο ομάδες που ξεκινούν από τη νοτιοδυτική γωνία του ναού και συναντώνται στο μέσον της ανατολικής πρόσοψης με τη σκηνή του πέπλου. Κατά μήκος της δυτικής πλευράς εμφανίζονται ιππείς δίπλα στα άλογά τους. Στη βορειοδυτική γωνία η πομπή ξεκινάει και κατά μήκος των μακρών πλευρών του σηκού εμφανίζεται σε πλήρη εξέλιξη. Παρουσιάζονται μορφές ιππέων, αρματοδρόμων και αποβατών καθώς και ανδρών που οδηγούν βόδια για θυσία. Παριστάνονται ακόμα μορφές με καλάθια, υδρίες και κλαδιά (κανηφόροι, υδροφόροι, θαλλοφόροι). Στην ανατολική πλευρά η παράδοση του πέπλου στον άρχοντα βασιλέα πλαισιώνεται από τους Ολύμπιους θεούς, χωρισμένους σε δύο ομάδες.
Η παρεμβολή σκηνών προετοιμασίας σ' όλο το μήκος και των δύο πομπών, οι ενδυματολογικές διαφορές των συμμετεχόντων και η παρουσία δυσανάλογα πολλών ιππέων, αλλά και των θεών γύρω από την κεντρική σκηνή του πέπλου, έδωσαν τροφή σε ποικίλες θεωρίες। Οι διαφορές που εντοπίζονται σε σχέση με τις περιγραφές της πομπής από τις αρχαίες πηγές συνέτειναν στη σύγχυση। Για ορισμένους μελετητές η πομπή απεικονίζεται σε διάφορες χρονικές περιόδους της αθηναϊκής ιστορίας. Kατ' άλλους εμπεριέχει στοιχεία αφηρωισμού των νεκρών του Μαραθώνα. Σύμφωνα τέλος με την επικρατέστερη άποψη αποτελεί ένα συνονθύλευμα από σκηνές διαφορετικού τόπου και χρόνου, ταυτίζεται με μία εξιδανικευμένη αναπαράσταση του θρησκευτικού γεγονότος και αποδίδει τη δόξα τηςαθηναϊκής πολιτείας και της προστάτιδας θεάς της.
kalami