Εβδομήντα χρόνια από
τον θάνατο του Άρη Βελουχιώτη
«Άντρες σαν τον Άρη Βελουχιώτη είναι ζήτημα αν γεννιέται
ένας κάθε εκατό χρόνια»
Παναγιώτης Κανελλόπουλος. Πρώην Πρωθυπουργός και Ακαδημαϊκός
Πέρασαν εβδομήντα
χρόνια από την 19η Ιουνίου του 1945. Κείνη τη μέρα στην χαράδρα της Μεσούντας,
έπεσε η αυλαία σε μιά σύγχρονη ελληνική τραγωδία. Εκεί, σ’ αυτήν την άγρια
χαράδρα, ο πρωτοκαπετάνιος του ΕΛΑΣ, ο Άρης Βελουχιώτης, ο θρύλος της ελληνικής
Αντίστασης, έπεφτε δολοφονημένος από τους άγριους διώχτες του.
Πολλά έχουν γραφτεί για τις τελευταίες στιγμές του μεγάλου
αρχηγού. Όμως η ιστορία δυστυχώς δεν
έχει ξεκαθαρίσει τι ακριβώς έγινε κείνο το πρωινό στην χαράδρα της Μεσούντας.
Ένας συγκερασμός των γεγονότων αλλά και
η παρουσία κάποιων κομμουνιστών μέσα στους διώχτες του, μαρτυρούν ότι η τότε ηγεσία
του ΚΚΕ δεν είναι ανεύθυνη για ότι έγινε κείνο το πρωινό σε κείνην την χαράδρα.
Και δεν μπορούν πιά να λένε ότι ο Άρης αυτοκτόνησε. Ο Άρης δολοφονήθηκε. Και
δεν έχει σημασία ποιός τον σκότωσε αλλά ποιός έβαλε τους διώχτες του στα ίχνη
του για να τον δολοφονήσουν.
Η αντίστροφη μέτρηση για την δολοφονία του Άρη Βελουχιώτη
άρχισε αμέσως μετά την υπογραφή της Συμφωνίας στην Βάρκιζα.
Στις 12 Φεβρουαρίου του 1945 υπογράφεται η Συμφωνία της
Βάρκιζας. Οι μάχες του Δεκέμβρη έχουν τελειώσει άδικα για την Αντίσταση. Η
Αθήνα έχει χαθεί και μαζί της χάθηκε κάθε ελπίδα των Αντιστασιακών για μια
καλύτερη τύχη. Η Συμφωνία που υποχρεώνεται να υπογράψει η ηγεσία του ΚΚΕ, κάθε
άλλο παρά τους εξασφαλίζει ακόμη και αυτή,,
