ΦΟΡΟΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ ΟΣΟΝΟΥΠΩ

ΔΙΚΛΙΝΟ η ΜΟΝΟΚΛΙΝΟ;
Για πληροφορίες και κρατήσεις κελιών, επιλογή αριθμού, ώρες επισκεπτηρίου, παροχές....
ΣΠΕΥΣΑΤΕ!!
Ειδική προσφορά πακέτου, λόγω κρίσις, από το γραφείο
Behind the Bars travel.
ΕΛΛΗΝΩΝ ΛΟΓΧΗ

1453 ΒΥΖΑΝΤΙΟ

ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΕΙΧΑΝ ΟΙ ΚΑΤΟΙΚΟΙ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΑΛΟΓΕΡΟΥΣ. ΔΙΟΤΙ ΜΕΤΕΘΕΣΑΝ ΤΟ ΣΚΟΠΟ ΤΟΥ ΒΙΟΥ ΑΠΟ ΤΗ ΓΗ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ. ΠΟΛΛΟΙ ΧΑΣΑΝΕ ΚΑΘΕ ΠΙΣΤΗ ΣΤΗ ΖΩΗ ΓΙΑΤΙ ΝΟΜΙΖΑΝ

ΟΤΙ Η ΓΗ ΕΙΝΑΙ ΚΟΙΛΑΔΑ ΟΔΥΡΜΩΝ ΜΟΝΟ ΚΑΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΦΡΟΝΤΙΖΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΙΠΟΤΑ ΚΑΙ ΟΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΝΑ ΚΑΘΑΡΙΖΟΥΜΕ ΤΗ ΨΥΧΗ ΜΑΣ.

ΕΤΣΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΙΔΑΝΙΚΟ ΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΣΟΦΟΥΣ ΑΛΛΑ ΤΗΝ ΑΓΙΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ

ΣΑΝ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΟΛΩΝ ΑΥΤΩΝ ΗΤΑΝ ΤΟ 1453 ΟΙ ΚΑΛΟΓΕΡΟΙ ΝΑ ΛΕΝΕ ΗΤΑΝΕ ΘΕΛΗΜΑ ΘΕΟΥ Η ΠΟΛΗ ΝΑ ΤΟΥΡΚΕΨΕΙ ΚΑΙ Ο ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑΣ ΝΑ ΠΟΛΕΜΑΕΙ ΣΤΑ ΤΕΙΧΗ ΜΕ ΜΙΣΘΟΦΟΡΟΥΣ ΚΑΙ ΕΛΑΧΙΣΤΟΥΣ ΈΛΛΗΝΕΣ । ΕΑΛΩ Η ΠΟΛΙΣ

ΣΠΥΡΙΔΟΥΛΑ

ΚΥΡΑ ΒΑΣΙΛΙΚΗ

Σήκω, καημένε Αλή πασά, και βάλε το φακιόλι να δης και την Βασιλική που σκλάβα πάει στην Πόλη।
Η περιβόητη Βασιλική Κίτσου Κονταξή ήταν η τελευταία παντοδύναμη χριστιανή ερωμένη του Αλή πασά। Από τις Φιλιάτες Ηπείρου η καταγωγή της, γνωστή για την καταπληκτική ομορφιά της, έπεσε το 1816, αμέσως μετά τη σφαγή του Γαρδικιού, στα δίχτυα του γηραιού τότε Αλή πασά και έζησε μαζί του μέχρι τον θάνατό του। Ο γεροξεκούτης τότε Αλή πασάς, την ερωτεύτηκε τόσο πολύ που της έκανε όλα τα χατίρια।Δεν την υποχρέωσε να αλλαξοπιστήσει, όπως έκανε με όλες τις γυναίκες του χαρεμιού του, αλλά αντίθετα της επέτρεψε να διατηρεί παρεκκλήσι και εικόνες μέσα στο σεράι। Χάρις στην επιρροή της βοηθούσε όσο μπορούσε τους χριστιανούς। Ακολούθησε τον Αλή στο νησάκι της λίμνης και μοιράστηκε μαζί του τις τελευταίες του στιγμές, όπως έκανε 124 χρόνια αργότερα το 1945, η Εύα Μπράουν του Χίτλερ। Δύο μήνες μετά την εκτέλεση του Αλή, σις 19 Μαρτίου 1822, οδηγήθηκε στην Κωνσταντινούπολη μαζί με τον Θανάση Βάγια, που λέγεται ότι , όχι μόνο από τότε έγινε εραστής της, αλλά ήταν και ο άνθρωπος που την απήγαγε από το χωριό της για να την προσφέρει στον Αλή πασά। Αρχικά εγκαταστάθηκε στο Πατριαρχείο, μέχρι το 1828, υπό την προστασία του πατριάρχη। Κατά τον Ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1828 εξορίστηκε στην Προύσσα, αλλά πάλι με ενέργειες του πατριάρχη απελευθερώθηκε τον επόμενο χρόνο, γύρισε στην Ελλάδα και εγκαταστάθηκε στο χωριό Κατοχή Μεσολογγίου। Πέθανε στο Αιτωλικό το 1835, στα 42 της χρόνια.

ΤΟ ΧΩΡΙΟ Ιστορική αναδρομή...

Το χωριό ΨΑΡΙ βρίσκεται στην περιοχή της Στυμφαλίας ,η οποία αναφέρεται ως γεωγραφικός προσδιορισμός από τα προϊστορικά χρόνια. Ήταν μία εκ των δεκατριών ανεξαρτήτων πολιτειών που συγκροτούσαν την Αρχαία Αρκαδία.

Περίπου την έκτη χιλιετία π.Χ. εμφανίζονται οι πρώτοι αυτόχθονες κάτοικοι της κεντρικής Πελοποννήσου με την ονομασία «Πελασγοί». Αργότερα περίπου το 1800 π.χ. ως γενάρχης τους αναφέρεται ο γιος του Θεού Δία και της Νιόβης ΠΕΛΑΣΓΟΣ. Οι κάτοικοι της περιοχής αυτοαποκαλούντο «ΠΡΟΣΕΛΗΝΟΙ», γιατί θεωρούσαν ότι οι πρόγονοί τους εμφανίστηκαν εκεί, πριν ακόμα η Σελήνη ξεκινήσει την τροχιά της στο διάστημα. Ως γιοι του Πελασγού αναφέρονται ο Λυκάων ο οποίος έγινε βασιλιάς της Αρχαίας Αρκαδίας και ο ΤΗΜΕΝΟΣ ο οποίος πήρε ως κλήρο από τον πατέρα του τη «συνοριακή του Βασιλείου» περιοχή της Αρχαίας Στυμφαλίας. Πρώτος οικιστής της περιοχής μας επομένως είναι ο Τήμενος ο οποίος έχτισε την αρχέγονη πελασγική πολιτεία – σύμφωνα με ιστορικές πηγές- στην περιοχή ανάμεσα στο ύψωμα που σήμερα ονομάζουμε «κουρκούλα» και στο ξωκλήσι των Αγ.Θεοδώρων νοτιοδυτικά του σημερινού χωριού Ψάρι.

Σύμφωνα με την παράδοση σε αυτήν την πολιτεία γεννήθηκε η Θεά ΄Ηρα, εκεί την ανέθρεψε ο Τήμενος και στον τροφέα της ξαναγύριζε η Θεά μετά τους συχνούς χωρισμούς της από τον «άτακτο» σύζυγό της Δία. Γι’ αυτό ο Τήμενος δημιούργησε στην αρχέγονη αυτή πολιτεία Ιερό της Θεάς ΄Ηρας το οποίο είχε τρία διαφορετικά αγάλματα της Θεάς : Ως Παρθένου, ως Τελείας και ως Χήρας. Τεράστιο κιονόκρανο που βρέθηκε περίπου το 1930 στην περιοχή «ΒΑΡΙΚΟ» συνηγορεί πιθανόν στην ύπαρξη του συγκεκριμένου ιερού της Θεάς Ήρας στην περιοχή του χωριού. Διάσπαρτα υπολείμματα Πελασγικών ερειπίων φανέρωναν μέχρι και τις αρχές του προηγούμενου αιώνα -όπως αναφέρει ο συγχωριανός μας συγγραφέας Κων/νος Α. Γαλάνης στο βιβλίο του «Η ΣΤΥΜΦΑΛΙΑ» (1901), την ύπαρξη της αρχέγονης πολιτείας, της οποίας το μεγαλύτερο μέρος χρησιμοποιήθηκε ως οικοδομικά υλικά για την κατασκευή της ξακουστής Μονής των Αγ.Θεοδώρων που ήκμασε στην περιοχή, κατά τους πρώτους Χριστιανικούς χρόνους. Περί της ύπαρξης της πολιτείας αυτής στην περιοχή του χωριού μας, σπαράγματα αναφέρονται από τον Στράβωνα στο βιβλίο του «Γεωγραφικά-Πελοπόννησος», από τον Παυσανία, «Ελλάδος περιήγηση- Αρκαδικά», από τον Ιερωμένο Μελέτιο τον Γεωγράφο (1661-1714) «Γεωγραφία παλαιά και νέα», από τον προαναφερθέντα Κων/νο Α. Γαλάνη «Η Στυμφαλία» και από τον Τάκη Μπουγιούκο-Φενεάτη στο βιβλίο του «Στυμφαλία – Η κοιλάδα της μοναξιάς και της γαλήνης» (1980). Εξ αυτών με την ακριβή τοποθεσία συμφωνούν οι Γαλάνης και Μπουγιούκος ενώ ο Στράβων και ο Μελέτιος αναφέρουν ότι η πολιτεία βρισκόταν πενήντα στάδια μακριά από την λίμνη και ο Παυσανίας απλώς αναφέρει ότι η αρχική πολιτεία του Τήμενου βρισκόταν σε άλλο σημείο της περιοχής και πάντως όχι κοντά στη λίμνη. Αυτή λοιπόν ήταν η πρόδρομη πολιτεία της Στυμφαλίας, της οποίας το όνομα δεν διασώθηκε. Μπορούμε όμως να υποθέσουμε ότι – όπως συνηθιζόταν εκείνη την εποχή- το όνομα της πόλης, θα είχε σχέση ασφαλώς με το όνομα του ιδρυτή της (π.χ. ΤΗΜΕΝΙΟΝ ή ΤΗΜΕΝΗ). Η μετέπειτα ένδοξη πόλη φτιάχτηκε τελικώς στις όχθες της λίμνης, τέσσερες γενεές αργότερα από τον ΣΤΥΜΦΗΛΟ απόγονο του βασιλιά της αρχαίας Αρκαδίας Λυκάωνα, γιο του ΕΛΑΤΟΥ και εγγονό του γενάρχη των Αρκάδων, βασιλιά ΑΡΚΑΔΑ και της νύμφης ΕΡΑΤΟΥΣ. Επί των ημερών του θρυλικού βασιλιά Στύμφηλου, η περιοχή γνώρισε μεγάλη ευημερία.

Ο ημίθεος Ηρακλής την εποχή του Στύμφηλου πραγματοποίησε τον έκτο του άθλο, θανατώνοντας και εκδιώκοντας τις Στυμφαλίδες όρνιθες που αποτελούσαν το φόβητρο της περιοχής. Μετά τον άθλο του αυτό παρέμεινε για αρκετό διάστημα στη Στυμφαλία και σύμφωνα με την μυθολογία συνευρέθη με την κόρη του βασιλιά Στύμφηλου, Παρθενόπη με την οποία απέκτησε ένα γιο τον ΕΥΗΡΗ. Οι απόγονοι του βασιλιά Στύμφηλου, αρχής γενομένης από τον δισέγγονό του ΙΠΠΟΘΟΥ, υπήρξαν επί δεκατέσσερις (14) συνεχείς γενεές βασιλείς όλης της Αρκαδίας (Ιππόθους, Αίπυτος Β΄, Κύψελος, Ολαίας, Βουκολίων, Φίαλος, Σίμος, Πόμπος, Αιγινήτης, Πολυμήστορας, Αίχμις, Αριστοκράτης Α΄, Ικέτας, Αριστοκράτης Β΄) Οι Στυμφάλιοι ορεσίβιοι όντες, ήταν λαός πολεμικός και σκληροτράχηλος. Αναφέρονται στην Ιλιάδα του Ομήρου ως «αγχιμαχηταί» (δηλαδή μαχητές για μάχες σώμα με σώμα) κατά τη διάρκεια του Τρωϊκού πολέμου στον οποίο έλαβαν μέρος υπό τις οδηγίες του Τεγεάτη βασιλιά των Αρκάδων Αγαπήνωρα, δέκα γενεές μετά τον Πελασγό. Αναφέρονται επίσης ως «βαληνηφάγοι» (είχαν ως τροφή τα βελανίδια) σε χρησμό της Πυθίας. Υπήρξαν μισθοφόροι ξένων στρατών ιδιαίτερη δε μνεία γίνεται στη συμμετοχή χιλίων Στυμφαλίων οπλιτών υπό τον Στρατηγό Σοφαίνετο στην «Κύρου Ανάβαση». Μετά την ήττα στα Κούναξα, ο Σοφαίνετος – ο οποίος κατά τον Ιστορικό Ξενοφώντα ήταν ο γηραιότερος και σοφότερος των Ελλήνων Στρατηγών -έπαιξε σημαντικό ρόλο στην λεγόμενη «κάθοδο των Μυρίων». Ονομαστοί επίσης Στυμφάλιοι κατά τον Ξενοφώντα σε αυτήν την εκστρατεία ήταν ο Αγασίας και ο Αινείας, οι οποίοι σκοτώθηκαν σε μάχες στην Ασία. Έτσι κάπως πορεύτηκαν οι αρχαίοι Στυμφάλιοι μέχρι το 146 π.χ. όταν οι Ρωμαίοι υπό τον Μόμμιο Λεύκιο κατέλαβαν και την Πελοπόννησο, δημιουργώντας έτσι την λεγόμενη «νύχτα
του Ελληνισμού» που διήρκεσε μέχρι την απελευθέρωση από τον Τουρκικό ζυγό παρά τις όποιες στο μεταξύ εξάρσεις (Βυζάντιο κτλ). Στο διάβα των αιώνων το Ψάρι ήταν και είναι αναπόσπαστο κομμάτι της Ιστορικής Στυμφαλίας με την οποία μοιράστηκε δόξα, χαρές, λύπες, πολέμους, επιδρομές αλλοφύλων, καταστροφές του τόπου από πλείστους λαούς, αλλά και από φυσικές καταστροφές όπως τον φοβερό σεισμό των 8,2 R της 21 Ιουλίου 365 μ.Χ. με επίκεντρο το ρήγμα της Ελαφονήσου, που προξένησε τεράστιες καταστροφές και πολλές χιλιάδες θύματα και χαρακτηριστικά αναφέρεται ότι κατάστρεψε όλα τα τότε κάστρα της περιοχής (Φρούριο του Ψαρίου- που ήλεγχε την είσοδο από Αργολίδα, άνω & κάτω φρούρια του Γαβριά- που ήλεγχαν όλη την περιοχή της Νεμέας και τον Φλιούντα και φρούριο του Κοκκινόβραχου που βρισκόταν στο χωριό Ασπρόκαμπος και έλεγχε την είσοδο από την ξακουστή Αρχαία Τιτάνη).

Η ύπαρξη του χωριού με την ονομασία Ψάρι αναφέρεται για πρώτη φορά σε επίσημο στοιχείο το 1558 μ.Χ. από τον τότε δεινό Θεολόγο της Ορθοδοξίας Δαμασκηνό τον Στουδίτη, όταν συνέγραψε την ακολουθία και τον εγκωμιαστικό λόγο του συγχωριανού μας Αγίου Νικολάου του «εξ Ιχθύος» της Κορινθίας, ο οποίος μαρτύρησε στην Κων/πολη την 14/2/1554, επί σουλτάνου Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς. Αναφέρει χαρακτηριστικά στον εγκωμιαστικό λόγο «… πατρίς μεν ήν η παρά τω Ζάρηκι ‘ορει κώμη πάλαι μεν Ιχθύς ονομαζομένη, νυν δε την των χυδαίων φωνή Ψάρι προσαγορευομένη…» Σύμφωνα λοιπόν με τον Δαμασκηνό το χωριό Ψάρι όχι μόνο υπήρχε με αυτήν την ονομασία
το 1558, αλλά υπήρχε και πολλά – πολλά χρόνια πρίν με την ονομασία ΙΧΘΥΣ την οποία όπως χαρακτηριστικά αναφέρει με τα χρόνια οι ντόπιοι χωρικοί παράφρασαν στην καθομιλουμένη ως ΨΑΡΙ.
http://www.psarikorinthias.gr/index.asp

ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΟΥ συνέχεια

Στους περισσότερους από εμάς πιθανότατα δεν λένε τίποτα τα παρακάτω ονόματα : ΚΑΡΛ ΦΟΝ ΛΕ ΣΟΥΪΡ & ΑΛΜΠΕΡΤ ΓΚΝΑΣ.

Στις 6 Ιουλίου 2010 συμπληρώνονται εξήντα έξι (66) χρόνια από την αποφράδα ημέρα που οι εγκληματίες ναζί έκαψαν το Ψάρι με πρωτοφανές μίσος και εκτέλεσαν επιτόπου όσους κατοίκους δεν πρόλαβαν ή δεν θέλησαν να φύγουν με την ελπίδα να προστατεύσουν τα σπίτια τους.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα απ’ την αρχή …

Στις 29/10/1943 μια Γερμανική διμοιρία μηχανικού, δέχτηκε επίθεση από 50 αντάρτες στην ύπαιθρο κοντά στην Τρίπολη. Οι αντάρτες κατάφεραν να αιφνιδιάσουν τους Γερμανούς και να συλλάβουν αιχμαλώτους 2 απ’ αυτούς. Η πληροφορία γρήγορα έφτασε στο στρατηγείο της 117 μεραρχίας καταδρομών των Γερμανικών δυνάμεων κατοχής πού έδρευε στην Κόρινθο.

Ο διοικητής της μεραρχίας Στρατηγός ΚΑΡΛ ΦΟΝ ΛΕ ΣΟΥΪΡ , είχε και πάλι πληροφορίες από πού ξεκινούσαν αυτές οι αντάρτικες ομάδες, για να πλήξουν τις μονάδες του. Ήταν πλέον σίγουρος ότι οι άτακτες αυτές ομάδες, προέρχονταν από την ευρύτερη περιοχή της Στυμφαλίας και ιδιαίτερα από τα χωριά Ψάρι, Καλλιάνοι, Καστανιά & Σκοτεινή.

Εξέδωσε εκνευρισμένος άμεσα απόρρητη διαταγή για την διεξαγωγή της επιχείρησης με την κωδική ονομασία «ΨΑΡΙ» με αποστολή την περικύκλωση και την συντριβή των ανταρτών των χωριών αυτών, αλλά και την με κάθε τρόπο σύλληψη αιχμαλώτων, προκειμένου να ανταλλαγούν με τους 2 Γερμανούς ομήρους. Η εκτεταμένη αυτή επιχείρηση του μεγαλύτερου μέρους της Γερμανικής μεραρχίας, κατέληξε σε ένα τεράστιο φιάσκο. Ολοκληρώθηκε στις 6/11/1943 χωρίς οι Γερμανοί να συναντήσουν ούτε έναν αντάρτη, αλλά και χωρίς να βρουν ούτε έναν κάτοικο στα χωριά, προκειμένου να πάρουν πληροφορίες για τους αντάρτες.

Για τον Γερμανό στρατηγό αυτή η αποτυχία ήταν μια δεινή ήττα και έκτοτε -όπως αργότερα φάνηκε- δεν έβγαλε ποτέ από το μυαλό του την κωδική ονομασία «ΨΑΡΙ».

Ο ΚΑΡΛ ΦΟΝ ΛΕ ΣΟΥΪΡ τέθηκε επικεφαλής της 117 μεραρχίας καταδρομών με σκοπό να τιθασεύσει την ανταρτοκρατούμενη βόρεια Πελοπόννησο. Η μοίρα είχε φέρει αυτόν τον βαθιά ανθέλληνα Βαυαρό αξιωματικό, επικεφαλής του κατοχικού στρατού στην περιοχή μας.

Η ειρωνεία της τύχης είναι ότι προπάππος του ήταν ο ΒΙΛΧΕΛΜ ΦΟΝ ΛΕ ΣΟΥΪΡ, ο οποίος είχε ακολουθήσει τον νεαρό Όθωνα στην κάθοδό του στην Ελλάδα, για να υπηρετήσει εδώ ως στρατηγός, υπουργός και υφυπουργός, από το Φεβρουάριο του 1833, όταν ο Όθωνας ανακηρύχθηκε βασιλιάς των Ελλήνων.

Φαίνεται λοιπόν πως ο Στρατηγός ΚΑΡΛ έχοντας τις οικογενειακές του πληροφορίες αλλά και απόψεις περί των Ελλήνων εξέδιδε ή ευχαρίστως εκτελούσε διαταγές και συνέτασσε αναφορές προς ανωτέρους του αναφέροντας :

- «Χωριά από τα οποία θα ανοίγεται πυρ θα πρέπει άμεσα να καίγονται και ο αντρικός πληθυσμός τους να εκτελείται…»

- «… καθόλου συναισθηματισμός. Είναι προτιμότερο να εκτελεστούν 50 ύποπτοι, από το να χαθεί ένας Γερμανός Στρατιώτης.»

- « Για το θάνατο ενός Γερμανού στρατιώτη πρέπει να εκτελούνται 100 όμηροι…»

- «… δεν άξιζε να δείξουμε επιείκεια…» «… ο διοικητής και οι στρατιώτες… εκτέλεσαν την διαταγή όχι μόνο από αίσθηση καθήκοντος, αλλά και με απόλυτη πεποίθηση...»

- «… η ευήθεια αλλά και η εμπιστοσύνη των στρατιωτών μας απέναντι στον Ελληνικό βρωμολαό, πρέπει να καταπολεμηθεί …» «… δεν πρέπει να υπάρχουν φιλίες μ’ αυτόν τον παλιολαό.

Ακόμα κι όταν ανώτεροί του τον παρατήρησαν για εκτελέσεις αθώων και χωρίς αιτίες καταστροφές, απαντούσε:

- «…λόγω της νοοτροπίας αυτού του λαού θα ήταν αδύνατον να αποφευχθούν αδικίες.»

Η 117 μεραρχία που διοικούσε, υπήρξε ένα συνονθύλευμα λαών αλλά και διαφορετικής ποιότητας ανθρώπων :

Μόνο το 37% ήταν Γερμανοί, το 53% ήταν Αυστριακοί, το 4,8% Πρώσοι, και το 5,2% Αλσατοί. Στην μεραρχία αυτή είχαν ενταχθεί τα λεγόμενα «Τάγματα 999 των εν αναστολή καταδίκων», αποτελούμενα από κάθε λογής φυλακόβια αποβράσματα, ποινικούς καταδικασθέντες για φόνους, κλοπές, σεξουαλικά εγκλήματα κτλ. Και ο λόγος ήταν προφανής. Τα αποβράσματα αυτά δεν είχαν την παραμικρή αναστολή να πράξουν και την πλέον αποτρόπαια πράξη…

Να συμπληρώσουμε βέβαια ότι στις επιχειρήσεις κατά των ανταρτών και των χωριών της περιοχής μας, οι Γερμανοί είχαν την βοήθεια του κατασκοπικού «Τμήματος Συμμοριών» του στρατού τους και του επιτελικού αξιωματικού του τμήματος αυτού του νεαρού τότε ανθυπολοχαγού ΚΟΥΡΤ ΒΑΛΝΤΧΑΪΜ κατοπινού Γενικού Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών (!) και προέδρου της δημοκρατίας της Αυστρίας…

Στις αρχές του 1944 και ενώ οι ναζί είχαν ήδη διαπράξει ένα από τα χειρότερα ανοσιουργήματα του Β΄παγκοσμίου πολέμου με τις εκτελέσεις άνω των 1.000 κατοίκων στα μαρτυρικά Καλάβρυτα και την γύρω περιοχή και την καταστροφή της πόλης και των γύρω χωριών, η περιοχή της Στυμφαλίας βρισκόταν σε αναβρασμό.

Οι συνεχείς επιθέσεις ανταρτών σε Γερμανικές μονάδες δημιουργούσαν στους ανυπεράσπιστους χωρικούς τεράστια προβλήματα, αφού αυτοί και το βιός τους αντιμετώπιζαν τα απάνθρωπα αντίποινα των Γερμανών.

Απογοητευμένος ο στρατηγός ΚΑΡΛ ΦΟΝ ΛΕ ΣΟΥΪΡ από την έλλειψη αποτελεσματικής αντιμετώπισης της αντίστασης στην Στυμφαλία, διέταξε την έναρξη της εκτεταμένης επιχείρησης με την κωδική ονομασία «ΑΕΤΟΣ», περίπου στα τέλη Ιουνίου του 1944, με σχεδιασμό αυτή να κρατήσει τουλάχιστον 2 μήνες και να εκκαθαρίσει πλήρως την ορεινή Κορινθία από τις αντιστασιακές ομάδες.

Από την πρώτη κιόλας ημέρα της έναρξης της επιχείρησης (1/7/1944) ο στρατηγός θυμήθηκε το Ψάρι και από εκεί ξεκίνησε τις εκκαθαρίσεις του. Το αποτέλεσμα γνωστό…

16 Γερμανοί στρατιώτες νεκροί και 16 αιχμάλωτοι (οι οποίοι εκτελέστηκαν την επόμενη μέρα στη Σκοτεινή). Η βεντέτα που είχε ανοίξει ο ΚΑΡΛ με τις αντάρτικες ομάδες στο Ψάρι στάθηκε η αφορμή να σκυλευτούν άγρια οι 16 νεκροί Γερμανοί και να εκτελεστούν με συνοπτικές διαδικασίες οι υπόλοιποι 16.

Ακολούθησε το ακόμα μεγαλύτερο χτύπημα με την μεγάλη νίκη των Ελλήνων αντιστασιακών στην περίφημη μάχη της Στυμφαλίας τις επόμενες μέρες και ο «ΑΕΤΟΣ» του ΚΑΡΛ άρχισε να «χάνει ύψος»…

Ο στρατηγός μετά τις απρόσμενες ήττες βρέθηκε σε δεινή θέση, οι φήμες ήδη έλεγαν ότι μετατίθεται στο ανατολικό μέτωπο, αλλά πριν διακόψει οριστικά την επιχείρηση ως αποτυχημένη, φρόντισε να ξεπληρώσει το χρέος του απέναντι στο Ψάρι και τα υπόλοιπα ανταρτοχώρια της περιοχής : Οργισμένος, μέσω ασυρμάτου διέταξε τον άνθρωπο- καταστροφή της μεραρχίας του, τον Πρώσο Ίλαρχο ΑΛΜΠΕΡΤ ΓΚΝΑΣ, διοικητή της «Μηχανοκίνητης Ομάδας Μάχης», να κατευθυνθεί αμέσως στο Ψάρι να εκτελέσει όλους τους κατοίκους και να το καταστρέψει ολοκληρωτικά…

Ο περιβόητος 38χρονος ίλαρχος ΓΚΝΑΣ, δεν είχε τον παραμικρό ενδοιασμό να εκτελέσει την εντολή του διοικητή του. Το είχε άλλωστε επανειλημμένα ήδη διαπράξει με δεκάδες πυρπολήσεις χωριών στη βόρεια Πελοπόννησο(Κάψια Αρκαδίας, Παγκράτι, Τριπόταμα, Σοπωτό & Μαζέϊκα Αχαϊας κ.α.) αλλά και με εν ψυχρώ εκτελέσεις ομήρων σε όσα χωριά έκαιγε.

Το καλοκαιρινό πρωινό της 6 Ιουλίου του 1944 η μηχανοκίνητη ομάδα μάχης του ΑΛΜΠΕΡΤ ΓΚΝΑΣ έμπαινε με μίσος στο χωριό με πρωταρχικό σκοπό να εγκλωβίσει τους κατοίκους και να τους εκτελέσει στη συνέχεια. Η έκπληξή του Ίλαρχου ήταν μεγάλη όταν διαπίστωσε ότι οι άντρες του συγκέντρωσαν μπροστά από την εκκλησία του Αη-Γιώργη, μόνο 5 άτομα εκ των οποίων οι 2 ήταν γυναίκες…

Οι Ψαραίοι βρέθηκαν για τρίτη φορά προετοιμασμένοι και δεν επέτρεψαν στους Γερμανούς να τους κάνουν εύκολα θύματα. Θυμωμένος ο ΓΚΝΑΣ διέταξε να εκτελέσουν άμεσα τους 5 ομήρους και να βάλουν φωτιά από άκρη σε άκρη στο χωριό.

Δεν έφυγε από το χωριό αυτός και η ομάδα του, παρά μόνο όταν σιγουρεύτηκε ότι το έργο της καταστροφής είχε ολοκληρωθεί.

Σύμφωνα με τον «πίνακα καταστροφών οικοδομών της Ελλάδος», που εκδόθηκε στην Αθήνα το 1946, από το υφυπουργείο Ανοικοδομήσεως , το Ψάρι είχε στατιστικά τις μεγαλύτερες καταστροφές οικοδομών σε όλο το νομό Κορινθίας, αφού καταγράφηκε ότι επί συνόλου 200 σπιτιών κάηκαν ολοσχερώς τα 170…

Ο Στρατηγός ΚΑΡΛ ΦΟΝ ΛΕ ΣΟΥΪΡ τέσσερες ημέρες μετά το κάψιμο του χωριού στις 10/7/1944 μετατέθηκε δυσμενώς στο ανατολικό μέτωπο (Ρωσία). Το μικρό μας χωριό –όπως και δεκάδες άλλα χωριά στην βόρεια Πελοπόννησο- έδειξαν σ’ αυτόν τον Βαυαρό υπερόπτη, τι σημαίνει Ελληνική ψυχή. Στις 8/5/1945 ο ΚΑΡΛ αιχμαλωτίστηκε στο ΟΛΜΥΤΣ από τους Ρώσους και στάλθηκε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Στάλιγκραντ, όπου και πέθανε εννέα χρόνια αργότερα την 18/6/1954 ως αιχμάλωτος πολέμου… Λίγο καλύτερα απ’ ότι του άξιζε…

Ο Ίλαρχος ΑΛΜΠΕΡΤ ΓΚΝΑΣ, γύρισε μετά τον πόλεμο στο ΚΕΝΙΧΣΜΠΕΡΓΚ της ανατολικής Πρωσίας, τον τόπο καταγωγής του। Αν και υπεύθυνος για δεκάδες εγκλήματα πολέμου, δεν κλήθηκε ποτέ από τη δικαιοσύνη για να απολογηθεί για τις πράξεις του στη βόρεια Πελοπόννησο, αν και από τα ημερολόγια πολέμου, σαφώς προέκυπτε η εκτός ακόμα και των ορίων πολέμου δράση του …

Τα περισσότερα στοιχεία για την συγγραφή αυτού του άρθρου, ελήφθησαν από το βιβλίο του αείμνηστου Γερμανού συγγραφέα, ΧΕΡΜΑΝ ΦΡΑΝΚ ΜΑΓΕΡ με τίτλο «ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΕΝΝΗ ΣΤΑ ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ – Τα αιματηρά ίχνη της 117^ης μεραρχίας καταδρομών στη Σερβία και την Ελλάδα» ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΣΤΙΑ , το οποίο αξίζει να διαβάσει κάθε Έλληνας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΚΟΥΡΤΗΣ
http://www.psarikorinthias.gr/index.asp