Ένας από τους πιο γνωστούς
λήσταρχους υπήρξε ο θρυλικός Νταβέλης। Έδρασε τα πρώτα χρόνια μετά την ίδρυση του ελληνικού κράτους।Οι θρύλοι και τα ιστορικά στοιχεία μπερδεύονται σε σχέση με ό,τι αφορά τη ζωή και τη δράση του।
Ο Νταβέλης ήταν γαλατάς στη Μονή
Πετράκη।
Καταγόταν από τα
στύρα Ευβοίας και το πραγματικό του όνομα ήταν Χρήστος
Νάστος।Ήταν ευειδής και
λεβεβεντόκορμος। Όταν ήταν σχεδόν είκοσι χρονών,τον έδιωξαν με άσχημο τρόπο από την μονή, επειδή τον συκοφάντησε ένας καλόγερος।Έπειτα από αυτό γύρισε στο χωριό του, όπου δημιούργησε σχέση με την κόρη του παπά, την οποία όμως ο πατέρας της είχε τάξει σε έναν πλούσιο
τσέλιγκα.Ο τσέλιγκας καραδοκούσε την ευκαιρία να εκδικηθεί και σύντομα του δόθηκε, όταν ήρθε απόσπασμα στρατιωτικό στο χωριό ψάχνοντας ένα
λιποτάκτη με το επίθετο
Νάστος।Ο απατημένος τσέλιγκας
τους κατέδειξε τον
Νταβέλη, ο οποίος όμως λεγόταν
Νάτσος και όχι
Νάστος।Οι στρατιώτες πήγαν να τον συλλάβουν, εκείνος διαμαρτυρήθηκε ότι δεν είναι ο άνθρωπος που ψάχνουν, εκείνοι δεν τον πίστεψαν,
ο Νταβέλης αντιστάθηκε και σκότωσε ένα στρατιώτη।Τελικά κατάφερε και
τους ξέφυγε, αλλά αναγκάστηκε να βγει στο βουνό, ζητώντας προστασία από τον ληστή
Μπελούλια, που ήταν ξάδελφος της μάνας του।
Σύντομα διακρίθηκε για την ανδρεία του και τα ηγετικά του χαρίσματα και έγινε αρχηγός της συμμορίας। Κατά γενική ομολογία ήταν υπερβολικά εύστροφος, χαρισματικός ηγέτης και ευχάριστος στη συντροφιά। Ακόμη και στις πιο άγριες ληστείες του κανένας δεν τον ανέφερε ως άγριο και θηριώδη। Αντίθετα, έμεινε στις μνήμες του λαού ως ευγενικός, προστάτης του δικαίου και ρομαντικός।
Μιά από τις πρώτες του κινήσεις, όταν έγινε ληστής, ήταν να πάει στη Μονή
Πετράκη και να τιμωρήσει τον καλόγερο που τον είχε
κατατρέξει,
σαμαρώνοντάς τον και γυρνώντας τον στα βουνά σαν γάιδαρο।
Αργότερα έπιασε φιλία με τον Γιάννη Μέγα, έναν παλιό ληστή, και εκείνος του ανέθεσε να απαγάγει και να του φέρει
μιά πανέμορφη Ιταλίδα κόμισσα। Ο Νταβέλης απήγαγε την κόμισσα, αλλά η συμφωνία χάλασε επειδή την κράτησε για τον εαυτό του। Από τότε ο Μέγας τον
μίσησε και έγιναν άσπονδοι εχθροί। Φήμες τον ήθελαν να έχει σχέσεις με την δούκισσα της Πλακεντίας, μια Γαλλίδα ευγενή που έμενε στην περιοχή της Πεντέλης, αλλά μάλλον κάτι τέτοιο δεν ανταποκρίνεται στην αλήθεια।
Πολύ σύντομα πλήθος θρύλων άρχισαν να συνοδεύουν το όνομά του και τη δράση του। Έλεγαν ότι μπορούσε να βρίσκεται σε πολλά σημεία ταυτόχρονα, ότι ήταν
τραγοπόδαρος, ότι τον βοηθούσαν
αγγέλοι και άλλα πολλά। Η συμμορία του έφτανε τα εκατό άτομα και είχε μαζί του τους περιβόητους
λήσταρχους Καλαμπαλίκη,
Κακαράπη,
Φουντούκη και
Καράντζαρο।
Για να εκβιάσει τον Όθωνα να του δώσει αμνηστία,
απήγαγαν κάποιους Γάλλους αξιωματικούς
του στόλου από το στρατό κατοχής του
Πειραιά, όταν μοίρα του γαλλικού στόλου κατέλαβε τον Πειραιά στα τέλη
Μαΐου 1854 για να επιτηρεί την Ελλάδα στη διάρκεια του
Κριμαϊκού Πολέμου। Η πράξη του αυτή τον ανέβασε στην εκτίμηση του κόσμου, επειδή ήταν ο μόνος που έκανε κάτι ενάντια στον ξένο στρατό, αν και για προσωπικούς λόγους। Παρόλο που τελικά ελευθέρωσε τους Γάλλους, απέτυχε να πάρει αμνηστία।
Αργότερα ο Μέγας έμαθε ότι ένα καράβι είχε έρθει για να φυγαδεύσει τον
Νταβέλη στην Ιταλία και του έστησε ενέδρα। Με πολλούς στρατιώτες και χωριάτες χτύπησε τον
Νταβέλη σε άγνωστη ορεινή τοποθεσία της Βοιωτίας, τον Ιούλιο του 1856। Ο Νταβέλης πληγώθηκε στη μάχη, ο
Μέγας πήγε να του πάρει το κεφάλι με το σπαθί του, αλλά ο Νταβέλης τον πυροβόλησε και έπεσε κι αυτός δίπλα του, όπου
αλληλομαχαιρώθηκαν και πέθαναν μαζί। Το κεφάλι του
Νταβέλη, καρφωμένο σε ένα κοντάρι, στήθηκε στην Πλατεία Συντάγματος....
