Δεν ξεχνώ …. το τότε και το σήμερα

Ήταν η πρώτη επίσκεψη του ΟΖΑΛ στην Ελλάδα και θα κατέθετε στεφάνι στο μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτου εκεί που μέχρι πρότινος ήταν οι αγανακτισμένοι, εκεί ευρίσκοντο κύπριες γυναίκες μαυροφορεμένες με τις φωτογραφίες των αγνοούμενων στα χέρια τους ούτε φώναζαν ούτε κράταγαν πέτρες μολότοφ η ξύλα το μόνον τους λάθος ήταν ότι υπήρχαν .Τα ΜΑΤ επιτέθηκαν και διέλυσαν την συγκέντρωση .Στο πρόγραμμα της επισκέψεως του ήταν και φαγητό στον ΒΝΟΕ στο Τουρκολίμανο προπομπός ένας υπέργηρος σήμερα δημοσιογράφος ο όποιος μόλις μπήκε στην αίθουσα έδωσε διαταγή να κατεβάσουν έναν πίνακα με την μάχη του Ναβαρίνου γιατί θα στεναχωρούνταν οι Τούρκοι. Ποιος ξεχνά τα ζεμπέκικα του υπουργού εξωτερικών τότε με τον τούρκο ομόλογο τον Τζεμ και την αλλαγή των βιβλίων με τον συνωστισμό στην Σμύρνη; Αυτά σαν απάντηση στους συγχρόνους πραιτοριανούς και στον εκπρόσωπο τους έστω και καθυστερημένα στον συνδικαλιστή της ΕΑΥΑ :«ΔΗΘΕΝ “κοινωνικοί αγωνιστές”, πρεζάκηδες, χαοτικοί, πρόστυχες γυναίκες, ξεπεσμένοι συνδικαλιστές, χούλιγκανς, σκίνχεντς και το κάθε “καρυδιάς καρύδι” ερχόταν και “ξεφόρτωνε” μπροστά στους Συναδέλφους μας». Τις λέξεις αυτές χρησιμοποίησε ο… κύριος Ντούμας αναφερόμενος...
στα επεισόδια στις 28 και 29 Ιουνίου στο Σύνταγμα,

ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΗΡΙΟ Ή ΘΑ……ΜΑΛΛΟΝ….ΙΣΩΣ…..ΜΠΟΡΕΙ…..;

Όλα ξεκίνησαν το 1515 περίπου , όταν κάποιος άντρας στην Ολλανδία, αποφάσισε να στείλει ένα καράβι στις ξένες χώρες που ανακαλύπτονταν για να φέρει μπαχαρικά. Οι μέρες οι μήνες, ο χρόνος , περνούσαν γρήγορα και η αγωνία του άνδρα κορυφωνόταν. Όταν όμως τελικά το καράβι γύρισε από το μακρύ , επικίνδυνο και κουραστικό ταξίδι, έφερε μαζί του μεγάλο εμπόρευμα σε μπαχαρικά. Έτσι βλέποντας την τεράστια τύχη που τον ακολούθησε και ότι τα χρήματα πολλαπλασιάστηκαν σκέφτηκε να στείλει δυο πλοία. Αυτή τη φορά όμως στάθηκε άτυχος. Τα πλοία δεν επέστρεψαν , η οικογένεια του δεν μπορούσε να κάνει τίποτα για να τον βοηθήσει. Οπότε σε μια στιγμή απελπισίας του λέει ότι θα τα δώσει όλα για όλα, και ας είναι αυτή η τελευταία του προσπάθεια για να ορθοποδήσει. Όμως συνάντησε εμπόδια. Οι προμηθευτές του είπαν ότι θα του δώσουν μόνο εάν έχουν και αυτοί μερίδιο από τα κέρδη , το ίδιο όμως συνέβη και με το πλήρωμα. Οι οποίοι ζήτησαν εξασφάλιση, διότι ρισκάριζαν τις ζωές τους και οι οικογένειες τους θα έμεναν χωρίς εισοδήματα εάν πνίγονταν σε τόσο μακρινά και άγνωστα μέρη .Τα έβαλαν κάτω τι πρόσφερε ο καθένας και τα έγραψαν ,έπειτα τα ονόμασαν μετοχές και τις μοιραστήκαν ανάλογα . Ο άνθρωπος συμφώνησε με όλους και περίμενε κάποιο θετικό αποτέλεσμα . Το οποίο και ήρθε. Τα βαπόρια που έφυγαν ήταν 6 , όμως γύρισαν μόνο 4 τα οποία ήταν γεμάτα μπαχαρικά. Έτσι όλοι πλούτισαν και οι εν ζωή και οι οικογένειες των τεθνεώτων που είχαν μετοχές. Εξαιτίας αυτών των πλοίων που μετάφεραν μπαχαρικά δημιουργήθηκε η Ανατολική Εταιρία των Ινδιών . Οι μετοχές που μοίρασαν μεταξύ τους μπορεί να θεωρηθεί και είναι η πρώτη μορφή χρηματιστηριακής αξίας , όπου όλα βασίζονται στο θα… ίσως…. μπορεί….. κέρδος κέρδος και όλοι δεν είναι σίγουροι ούτε στο ελάχιστο για το μέλλον . . Μπορεί να ακούγεται μια ευχάριστη ιστορία με Happy End ,η αλήθεια όμως που υπάρχει πίσω από την ιστορία και το τι συνέβη είναι πολύ πιο μεγάλη από κάθε φαντασία, αίμα και πόνος χωρίς τέλος έως και σήμερα.

Όχι μόνο δηλώσεις και παραληρηματικό μονόλογο υπάρχει και ο αντίλογος

Ο Υπουργός Κύριος Γερουλάνος έκανε δηλώσεις στην ΕΡΤ3 για τις ζημίες που επέφεραν στον τουρισμό οι απεργίες των ιδιοκτητών ταξί και έκλεισε με το ερώτημα γιατί ένας νέος να μην μπορεί να γίνει και αυτός ιδιοκτήτης ταξί; Σωστό ερώτημα κατ’ αυτόν. Άκουσα και τον δημοσιογράφο κύριο Χατζηνικολάου να λέει ότι είναι υπέρ της απελευθερώσεως των επαγγελμάτων αλλά δεν συμφωνεί με την συγκεκριμένη χρονική περίοδο που τέθηκε το θέμα των ταξί .Θα ήθελα λοιπόν να τους θυμίσω ορισμένα γεγονότα και να κρίνουν μ’ αυτά. Ο μεγάλος εθνάρχης Καραμανλής την δεκαετία του 1970 αποφάσισε να κρατικοποιήσει τα αστικά λεωφορεία αποζημιώνοντας τους ιδιοκτήτες δίνοντάς τους μίση ή ολόκληρη άδεια ταξί ανάλογα με το ποσοστό που κατείχαν. Τότε το ταξί απέκτησαν αξία με κρατική παρέμβαση. Με κρατική τώρα πρέπουν να χάσουν την άξια τους. Ως προς την απελευθέρωση των επαγγελμάτων πιστεύω ό τι βρίσκει όλους τους Έλληνες συμφώνους. Πρέπει να μπορούμε και εμείς να έχουμε ραδιόφωνο και τηλεόραση και όχι μόνον ορισμένοι, πρέπει και εμείς να μπορούμε να γινόμαστε υπουργοί και να μην παίρνουν το δακτυλίδι ελέω ονόματος, πρέπει και εμείς να έχουμε περιουσία και ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι μας, πρέπει και εμείς να έχουμε τράπεζες, πρέπει και εμάς να μας βλέπει η τυφλή δικαιοσύνη ότι είμαστε άνθρωποι κι όχι ζώα ,αν αρρωσταίνετε εσείς πάτε στο εξωτερικό ή στα κέντρα υγείας, στα πολυτελή αυτά κέντρα των βορείων προαστίων, εμείς στην ούρα και στο θα, θα, θα…. Ως προς τον τουρισμό να πω ότι τα σοβαρά κράτη όπως καλή ώρα η Γάλλια το 1964 γκρέμιζε στις Κάννες ξενοδοχεία καινούργια διότι ανέβαινε ο πληθωρισμός τους και δεν συνέφερε. Ήθελαν να διατηρήσουν την ποιότητα της ζωής των κατοίκων .Ένα αξίωμα υπήρχε τον προπερασμένο αιώνα και να το θυμάστε, λιγότερα κανόνια, περισσότερο βούτυρο