Σαμάνοι Εσκιμώοι και το Ταξίδι της Ψυχής τους

Σαμάνοι Εσκιμώοι: Το κύριο χαρακτηριστικό τους είναι ότι επιβάλλεται, βρισκόμενοι σε τέλεια έκσταση, να ταξιδεύουν στο βυθό της θάλασσας για να εξευμενίσουν την Σεντνα, τη Θεά της Θάλασσας, για να ζουν χαρούμενοι και ευτυχισμένοι οι πιστοί Εσκιμώοι। Λέγεται ότι οι Σαμάνοι Εσκιμώοι επιχειρούν το ταξίδι της ψυχής προς όφελος των πιστών τους και πως κυκλοφορούν συνειδητά ανάμεσα στα πνεύματα।¨Οταν επιστρέψουν από αυτά τα ψυχικά και πνευματικά τους ταξίδια είναι γεμάτοι με ''ιερές πληροφορίες'', που ανακοινώνουν στους οπαδούς τους ή θεραπεύουν ασθενείς ή φέρνουν πίσω χαμένες ψυχές που πρέπει να αναπαυθούν। Σε έκσταση οι Σαμάνοι Εσκιμώοι, πέφτουν με τη βοήθεια των χτύπων του τυμπάνου, επικαλούμενοι πνεύματα βοηθούς। Για περισσότερη σιγουριά '' δένουν τα χέρια και τα πόδια σφικτά στο σώμα για να επισπεύσουν την αποδέσμευση της εσωτερικής δύναμης φωτός στην πτήση του πνεύματος'' ( Nevil Drury: ''Σαμανισμός το Δέντρο της Ζωής'' σελ.21) Οι Σαμάνοι Εσκιμώοι λένε πως ρούχα που έγιναν από ζώα φέρουν τις ψυχές των ζώων αυτόν που θέλουν να εκδικηθούν τους ανθρώπους που τα φορούν।
ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΤΥΧΟΥΝ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ συχνά χρησιμοποιούν παραισθησιογόνα φυτά, στο Μεξικό είναι τα ''ιερά μανιτάρια'', το Πεγιότ και το Morning Glory, ενώ στη στη Νότια Αμερική το San Pedro, το Yopo κι άλλα। Οι Σαμάνοι μπορούν άνετα, ύστερα από έντονη έκσταση, να ταξιδεύσουν μέσα στο ψυχικό τους σώμα σε άλλα βασίλεια ύπαρξης। Χαλιναγωγούν φιλικά πνεύματα και έτσι αντιμετωπίζουν σε ένα βαθμό τα πνεύματα του θανάτου ή της ασθένειας। Σε αυτό το ταξίδι της ψυχής συναντούν τους προγόνους τους, που τους συμβουλεύουν για το καλό τ6ων ίδιων και των πιστών τους। Βλέπουν ακόμα και τους Θεούς την Δημιουργίας και μερικές φορές συμμετέχουν στο μυστικό δράμα της ίδιας της δημιουργίας, όπως, άλλωστε, λένε πολλοί εκπρόσωποι του Σαμανισμού। Οι Σαμάνοι στο Ταξίδι της Ψυχής στην αναζήτηση των πνευμάτων για την επίτευξη του σκοπού τους κάνουν εξαντλητικές νηστείες και ατελείωτες προσευχές, χάνουν τις αισθήσεις τους και υπό τους ήχους ψαλμωδιών και τυμπάνων παίρνουν το δρόμο των ψυχών। Οι Σαμάνοι μετά το Ταξίδι της Ψυχής φέρνουν κατά την επιστροφή τους τις ''ιερές'' πληροφορίες για τους πιστούς.

Πονηροί οι πολιτικοί μας, όχι έξυπνοι. Μας καταδίκασαν στο μαρτύριο του Σίσυφου

Κατα τον Όμηρο, ο Σίσυφος ήταν ο πονηρότερος άνθρωπος του κόσμου Ο Σίσυφος ήταν ο κτίστης της Εφύρας που αργότερα την ονόμασαν Κόρινθο Εκεί, όταν Βασίλευε, περίζωσε τον Ισθμό με τείχη κι απαιτούσε απο τους διαβάτες αυθαίρετα να καταβάλουν διόδια Διηγούνται πολλά γιά πλείστους δόλους αυτού, γιά τούς οποίους καταδικάσθηκε στόν Άδη νά κυλάει μιά πέτρα
Ο Αριστοφάνης στους <<Αχαρνής>> γράφει: <<Γιατί λοιπόν ολο τά στρίβεις, κι ολο τεχνάσματα σοφίζεσαι, για να χρονοτριβείς? Πάρε , σάν θέλεις,απο τον Ιερώνυμο καμμιά σκοτοδιασοπυκνότριχη του Άδη περικεφαλαία η βάλε σέ ενέργεια τίς μηχανές του Σισύφου, αλλά κατάλαβέ το, πώς , μιά φορά που ρχήνισε τούτος ο αγώνας δεν παίρνει πια αναβολή>>।
Στην Οδύσσεια το μαρτύριο του Σισύφου περιγράφεται ως εξής: Με τα δυό του χέρια ανασηκώνει και σπρώχνει με πολύ κόπο, μια μεγάλη πέτρα προς την κορυφή ενός βουνού। Την στιγμή όμως που φτάνει στην κορυφή, η ίδια η Κραταιίς, (το υπέρβαρο βάρος ή κατ΄άλλους προσωποποίηση των δυνάμεων της φύσεως), σπρώχνει την πέτρα αντίθετα και την κάνει να ξανακυλάει προς την πεδιάδα। Έπειτα απ΄αυτό ο Σίσυφος ξαναρχίζει।
Λέγεται για άτομα τα οποία βλέπουν το έργο τους να ματαιώνεται την τελευταία στιγμή και είναι υποχρεωμένα να ξαναρχίσουν πάλι από το μηδέν,(Πελοποννησιακή Πρωτοχρονιά 1963, Ρισπέν, Μυθολογία).
Ο Παυσανίας (Κορινθιακά, Ε1) λέει ότι ο Σίσυφος ξέροντας πως ο Ζεύς είχε απαγάγει την Αίγινα, την κόρη του Ασωπού, είπε στον πατέρα της που την αναζητούσε ότι δεν θα του το φανερώσει προτού αναβλύσει για χάρη του νερό και στον Ακροκόρινθο। Όταν ο Ασωπός παραχώρησε την πηγή, τότε το φανέρωσε και για τούτο τιμωρείται στον Άδη।(Βλέπε και Απολλόδωρος, Βιβλ।Α, ΙΧ 3 και Λεξικό Σούδας, λέξη Σίσυφος-Πελοποννησιακή πρωτοχρονιά 1962, σελ। 238 και 1959, σελ। 145).
Φαίνεται πως με το όνομα του Σισύφου χαρακτήριζαν τον πανούργο άνθρωπο, όπως προκύπτει από τα λόγια του Αισχίνη(περί της Παραπρεσβείας,43)।
Με τον Σίσυφο και τον συμβολισμό του ασχολείται ιδιαίτερα ο Paul Diel (ο συμβολισμός στην ελληνική μυθολογία).