Στις αρχές του 1970, οι Τάιμς της Νέας Υόρκης έγραφαν: Φαίνεται ότι ο Άλφρεντ Βέγγενερ πραγματοποίησε στο πεδίο της γεωλογίας μιά επανάσταση παρόμοιας κλίμακας μ΄αυτή που πραγματοποίησε στον τομέα της αστρονομίας ο Κοπέρνικος। Κι΄αυτό γιατί συναρμολόγησε σ΄ένα συντονισμένο κώδικα συμπεριφοράς τεράστιες ποσότητες φαινομενικά άσχετων μεταξύ τους στοιχείων। Ο Άλφρεντ Βέγγενερ, που χάθηκε το 1930 κατά τη διάρκεια ενός παράτολμου εξερευνητικού ταξιδιού στη Γροιλανδία, ήταν ο πατέρας της θεωρίας της μετατοπίσεως των ηπείρων , της επικρατέστερης ως τώρα εποστημονικής εξηγήσεως του φαινομένου των σεισμών। Σύμφωνα με τη θεωρία αυτή, ο γήινος φλοιός αποτελείται από ξεχωριστές πλάκες, στις οποίες στηρίζονται οι ήπειροι। Οι πλάκες αυτές μετατοπίζονται επάνω στο μάγμα, τα πετρώματα σε κατάσταση τήξεως, που αποτελούν το χιτώνα της γης। Όταν η πίεση ανάμεσα σε δύο ηπειρωτικές πλάκες είναι αρκετά ισχυρή, η μία από τις δύο υποχωρεί και βυθίζεται κάτω από την άλλη, με αποτέλεσμα τη συμπίεση των πετρωμάτων, που ανθίστανται στην αρχή,για να υποχωρήσουν, κάτω από την αφόρητη πίεση, απότομα, και με τη ρήξη τους να προκαλέσουν τη σεισμική δόνηση। Οι οριζόντιες αυτές μετακινήσεις , (μετακινήσεις σε κλίμακα ηπείρων και ωκεανών),οφείλονται σε μιά αέναη κατακόρυφη κίνηση: στη μετατόπιση του μάγματος από τα θερμά εσωτερικά στρώματα της γης προς τον ψυχρό φλοιό της। Σε κατάσταση τήξεως ακόμη, το μάγμα αναβλύζει από τις μεσωκεάνιες ρωγμές, τις γραμμές διαχωρισμού, δηλαδή των ηπειρωτικών πλακών। Από τις αργές αυτές, αλλά αδυσώπητες συγκρούσεις γεννήθηκαν όχι μόνο οι σημερινές αποστάσεις ανάμεσα στις ηπείρους, αλλά και άλλα γεωλογικά παράδοξα, όπως π,χ, και οι οροσειρές των Ιμαλαίων και των Άλπεων, η πρώτη από τη σύγκρουση της Ινδίας με την Ασία και η δεύτερη από τη σύγκρουση της Αφρικής με την Ευρώπη।Η μεσογειακή κοιλότητα, απομεινάρι ενός πανάρχαιου ωκεανού της Τέττυδος που πριν 150 εκατομμύρια χρόνια έσωσε τον Ινδικό με τον υπό γένεση Ατλαντικό, αποτελεί μιά ζώνη συμπιέσεως, όπου η αφρικανική πλάκα προχωρεί προς την Ευρώπη με μέση ταχύτητα ενός εκατοστομέτρου το χρόνο। Η γραμμή συγκρούσεως των δύο πλακών, της αφρικανικής και της ευρωπαικής, δεν είναι ούτε καθαρή, ούτε ευθεία। Ξεκινάει από τις Αζόρες,(σημείο συγκρούσεως τριών πλακών), κατευθύνεται προς τη Βόρειο Αφρική και περνάει στη συνέχεια από τη Σικελία, για να ανέβει κατά μήκος των Απεννίνων,(σεισμός της Νεαπόλεως το 1980, σεισμός του Ούντινε το 1976), και να ξανακατέβει διασχίζοντας τη Γιουγκοσλαβία।
Στα νότια της Κρήτης στο λεγόμενο ελληνικό τόξο, παρατηρείται ένα συνεχές φαινόμενο υπαγωγής: Ένα μικρό κομμάτι Αφρικής καταβροχθίζεται καθημερινά από την ελληνική τάφρο। Κατά μήκος ολόκληρης της μεσογειακής, διαχωριστικής γραμμής, ο γήινος φλοιός ανοίγει συνεχώς। Και οι μικρές αυτές ρωγμές, που μοιάζουν μ΄εκείνες που δημιουργούνται στην κρούστα ενός ψωμιού κατά το ψήσιμό του, προκαλούν σεισμικές δονήσεις, συχνά καταστροφικές। Όπως αυτές στο Έλ Ασνάμ της Αλγερίας, στις 13 Οκτωβρίου 1980, της Νεαπόλεως στις 23 Νοεμβρίου 1980 και, ευτυχώς με απείρως λιγότερα θύματα και υλικές ζημίες, των Αλκυονίδων Νήσων।
