ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΟΥ συνέχεια

Στους περισσότερους από εμάς πιθανότατα δεν λένε τίποτα τα παρακάτω ονόματα : ΚΑΡΛ ΦΟΝ ΛΕ ΣΟΥΪΡ & ΑΛΜΠΕΡΤ ΓΚΝΑΣ.

Στις 6 Ιουλίου 2010 συμπληρώνονται εξήντα έξι (66) χρόνια από την αποφράδα ημέρα που οι εγκληματίες ναζί έκαψαν το Ψάρι με πρωτοφανές μίσος και εκτέλεσαν επιτόπου όσους κατοίκους δεν πρόλαβαν ή δεν θέλησαν να φύγουν με την ελπίδα να προστατεύσουν τα σπίτια τους.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα απ’ την αρχή …

Στις 29/10/1943 μια Γερμανική διμοιρία μηχανικού, δέχτηκε επίθεση από 50 αντάρτες στην ύπαιθρο κοντά στην Τρίπολη. Οι αντάρτες κατάφεραν να αιφνιδιάσουν τους Γερμανούς και να συλλάβουν αιχμαλώτους 2 απ’ αυτούς. Η πληροφορία γρήγορα έφτασε στο στρατηγείο της 117 μεραρχίας καταδρομών των Γερμανικών δυνάμεων κατοχής πού έδρευε στην Κόρινθο.

Ο διοικητής της μεραρχίας Στρατηγός ΚΑΡΛ ΦΟΝ ΛΕ ΣΟΥΪΡ , είχε και πάλι πληροφορίες από πού ξεκινούσαν αυτές οι αντάρτικες ομάδες, για να πλήξουν τις μονάδες του. Ήταν πλέον σίγουρος ότι οι άτακτες αυτές ομάδες, προέρχονταν από την ευρύτερη περιοχή της Στυμφαλίας και ιδιαίτερα από τα χωριά Ψάρι, Καλλιάνοι, Καστανιά & Σκοτεινή.

Εξέδωσε εκνευρισμένος άμεσα απόρρητη διαταγή για την διεξαγωγή της επιχείρησης με την κωδική ονομασία «ΨΑΡΙ» με αποστολή την περικύκλωση και την συντριβή των ανταρτών των χωριών αυτών, αλλά και την με κάθε τρόπο σύλληψη αιχμαλώτων, προκειμένου να ανταλλαγούν με τους 2 Γερμανούς ομήρους. Η εκτεταμένη αυτή επιχείρηση του μεγαλύτερου μέρους της Γερμανικής μεραρχίας, κατέληξε σε ένα τεράστιο φιάσκο. Ολοκληρώθηκε στις 6/11/1943 χωρίς οι Γερμανοί να συναντήσουν ούτε έναν αντάρτη, αλλά και χωρίς να βρουν ούτε έναν κάτοικο στα χωριά, προκειμένου να πάρουν πληροφορίες για τους αντάρτες.

Για τον Γερμανό στρατηγό αυτή η αποτυχία ήταν μια δεινή ήττα και έκτοτε -όπως αργότερα φάνηκε- δεν έβγαλε ποτέ από το μυαλό του την κωδική ονομασία «ΨΑΡΙ».

Ο ΚΑΡΛ ΦΟΝ ΛΕ ΣΟΥΪΡ τέθηκε επικεφαλής της 117 μεραρχίας καταδρομών με σκοπό να τιθασεύσει την ανταρτοκρατούμενη βόρεια Πελοπόννησο. Η μοίρα είχε φέρει αυτόν τον βαθιά ανθέλληνα Βαυαρό αξιωματικό, επικεφαλής του κατοχικού στρατού στην περιοχή μας.

Η ειρωνεία της τύχης είναι ότι προπάππος του ήταν ο ΒΙΛΧΕΛΜ ΦΟΝ ΛΕ ΣΟΥΪΡ, ο οποίος είχε ακολουθήσει τον νεαρό Όθωνα στην κάθοδό του στην Ελλάδα, για να υπηρετήσει εδώ ως στρατηγός, υπουργός και υφυπουργός, από το Φεβρουάριο του 1833, όταν ο Όθωνας ανακηρύχθηκε βασιλιάς των Ελλήνων.

Φαίνεται λοιπόν πως ο Στρατηγός ΚΑΡΛ έχοντας τις οικογενειακές του πληροφορίες αλλά και απόψεις περί των Ελλήνων εξέδιδε ή ευχαρίστως εκτελούσε διαταγές και συνέτασσε αναφορές προς ανωτέρους του αναφέροντας :

- «Χωριά από τα οποία θα ανοίγεται πυρ θα πρέπει άμεσα να καίγονται και ο αντρικός πληθυσμός τους να εκτελείται…»

- «… καθόλου συναισθηματισμός. Είναι προτιμότερο να εκτελεστούν 50 ύποπτοι, από το να χαθεί ένας Γερμανός Στρατιώτης.»

- « Για το θάνατο ενός Γερμανού στρατιώτη πρέπει να εκτελούνται 100 όμηροι…»

- «… δεν άξιζε να δείξουμε επιείκεια…» «… ο διοικητής και οι στρατιώτες… εκτέλεσαν την διαταγή όχι μόνο από αίσθηση καθήκοντος, αλλά και με απόλυτη πεποίθηση...»

- «… η ευήθεια αλλά και η εμπιστοσύνη των στρατιωτών μας απέναντι στον Ελληνικό βρωμολαό, πρέπει να καταπολεμηθεί …» «… δεν πρέπει να υπάρχουν φιλίες μ’ αυτόν τον παλιολαό.

Ακόμα κι όταν ανώτεροί του τον παρατήρησαν για εκτελέσεις αθώων και χωρίς αιτίες καταστροφές, απαντούσε:

- «…λόγω της νοοτροπίας αυτού του λαού θα ήταν αδύνατον να αποφευχθούν αδικίες.»

Η 117 μεραρχία που διοικούσε, υπήρξε ένα συνονθύλευμα λαών αλλά και διαφορετικής ποιότητας ανθρώπων :

Μόνο το 37% ήταν Γερμανοί, το 53% ήταν Αυστριακοί, το 4,8% Πρώσοι, και το 5,2% Αλσατοί. Στην μεραρχία αυτή είχαν ενταχθεί τα λεγόμενα «Τάγματα 999 των εν αναστολή καταδίκων», αποτελούμενα από κάθε λογής φυλακόβια αποβράσματα, ποινικούς καταδικασθέντες για φόνους, κλοπές, σεξουαλικά εγκλήματα κτλ. Και ο λόγος ήταν προφανής. Τα αποβράσματα αυτά δεν είχαν την παραμικρή αναστολή να πράξουν και την πλέον αποτρόπαια πράξη…

Να συμπληρώσουμε βέβαια ότι στις επιχειρήσεις κατά των ανταρτών και των χωριών της περιοχής μας, οι Γερμανοί είχαν την βοήθεια του κατασκοπικού «Τμήματος Συμμοριών» του στρατού τους και του επιτελικού αξιωματικού του τμήματος αυτού του νεαρού τότε ανθυπολοχαγού ΚΟΥΡΤ ΒΑΛΝΤΧΑΪΜ κατοπινού Γενικού Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών (!) και προέδρου της δημοκρατίας της Αυστρίας…

Στις αρχές του 1944 και ενώ οι ναζί είχαν ήδη διαπράξει ένα από τα χειρότερα ανοσιουργήματα του Β΄παγκοσμίου πολέμου με τις εκτελέσεις άνω των 1.000 κατοίκων στα μαρτυρικά Καλάβρυτα και την γύρω περιοχή και την καταστροφή της πόλης και των γύρω χωριών, η περιοχή της Στυμφαλίας βρισκόταν σε αναβρασμό.

Οι συνεχείς επιθέσεις ανταρτών σε Γερμανικές μονάδες δημιουργούσαν στους ανυπεράσπιστους χωρικούς τεράστια προβλήματα, αφού αυτοί και το βιός τους αντιμετώπιζαν τα απάνθρωπα αντίποινα των Γερμανών.

Απογοητευμένος ο στρατηγός ΚΑΡΛ ΦΟΝ ΛΕ ΣΟΥΪΡ από την έλλειψη αποτελεσματικής αντιμετώπισης της αντίστασης στην Στυμφαλία, διέταξε την έναρξη της εκτεταμένης επιχείρησης με την κωδική ονομασία «ΑΕΤΟΣ», περίπου στα τέλη Ιουνίου του 1944, με σχεδιασμό αυτή να κρατήσει τουλάχιστον 2 μήνες και να εκκαθαρίσει πλήρως την ορεινή Κορινθία από τις αντιστασιακές ομάδες.

Από την πρώτη κιόλας ημέρα της έναρξης της επιχείρησης (1/7/1944) ο στρατηγός θυμήθηκε το Ψάρι και από εκεί ξεκίνησε τις εκκαθαρίσεις του. Το αποτέλεσμα γνωστό…

16 Γερμανοί στρατιώτες νεκροί και 16 αιχμάλωτοι (οι οποίοι εκτελέστηκαν την επόμενη μέρα στη Σκοτεινή). Η βεντέτα που είχε ανοίξει ο ΚΑΡΛ με τις αντάρτικες ομάδες στο Ψάρι στάθηκε η αφορμή να σκυλευτούν άγρια οι 16 νεκροί Γερμανοί και να εκτελεστούν με συνοπτικές διαδικασίες οι υπόλοιποι 16.

Ακολούθησε το ακόμα μεγαλύτερο χτύπημα με την μεγάλη νίκη των Ελλήνων αντιστασιακών στην περίφημη μάχη της Στυμφαλίας τις επόμενες μέρες και ο «ΑΕΤΟΣ» του ΚΑΡΛ άρχισε να «χάνει ύψος»…

Ο στρατηγός μετά τις απρόσμενες ήττες βρέθηκε σε δεινή θέση, οι φήμες ήδη έλεγαν ότι μετατίθεται στο ανατολικό μέτωπο, αλλά πριν διακόψει οριστικά την επιχείρηση ως αποτυχημένη, φρόντισε να ξεπληρώσει το χρέος του απέναντι στο Ψάρι και τα υπόλοιπα ανταρτοχώρια της περιοχής : Οργισμένος, μέσω ασυρμάτου διέταξε τον άνθρωπο- καταστροφή της μεραρχίας του, τον Πρώσο Ίλαρχο ΑΛΜΠΕΡΤ ΓΚΝΑΣ, διοικητή της «Μηχανοκίνητης Ομάδας Μάχης», να κατευθυνθεί αμέσως στο Ψάρι να εκτελέσει όλους τους κατοίκους και να το καταστρέψει ολοκληρωτικά…

Ο περιβόητος 38χρονος ίλαρχος ΓΚΝΑΣ, δεν είχε τον παραμικρό ενδοιασμό να εκτελέσει την εντολή του διοικητή του. Το είχε άλλωστε επανειλημμένα ήδη διαπράξει με δεκάδες πυρπολήσεις χωριών στη βόρεια Πελοπόννησο(Κάψια Αρκαδίας, Παγκράτι, Τριπόταμα, Σοπωτό & Μαζέϊκα Αχαϊας κ.α.) αλλά και με εν ψυχρώ εκτελέσεις ομήρων σε όσα χωριά έκαιγε.

Το καλοκαιρινό πρωινό της 6 Ιουλίου του 1944 η μηχανοκίνητη ομάδα μάχης του ΑΛΜΠΕΡΤ ΓΚΝΑΣ έμπαινε με μίσος στο χωριό με πρωταρχικό σκοπό να εγκλωβίσει τους κατοίκους και να τους εκτελέσει στη συνέχεια. Η έκπληξή του Ίλαρχου ήταν μεγάλη όταν διαπίστωσε ότι οι άντρες του συγκέντρωσαν μπροστά από την εκκλησία του Αη-Γιώργη, μόνο 5 άτομα εκ των οποίων οι 2 ήταν γυναίκες…

Οι Ψαραίοι βρέθηκαν για τρίτη φορά προετοιμασμένοι και δεν επέτρεψαν στους Γερμανούς να τους κάνουν εύκολα θύματα. Θυμωμένος ο ΓΚΝΑΣ διέταξε να εκτελέσουν άμεσα τους 5 ομήρους και να βάλουν φωτιά από άκρη σε άκρη στο χωριό.

Δεν έφυγε από το χωριό αυτός και η ομάδα του, παρά μόνο όταν σιγουρεύτηκε ότι το έργο της καταστροφής είχε ολοκληρωθεί.

Σύμφωνα με τον «πίνακα καταστροφών οικοδομών της Ελλάδος», που εκδόθηκε στην Αθήνα το 1946, από το υφυπουργείο Ανοικοδομήσεως , το Ψάρι είχε στατιστικά τις μεγαλύτερες καταστροφές οικοδομών σε όλο το νομό Κορινθίας, αφού καταγράφηκε ότι επί συνόλου 200 σπιτιών κάηκαν ολοσχερώς τα 170…

Ο Στρατηγός ΚΑΡΛ ΦΟΝ ΛΕ ΣΟΥΪΡ τέσσερες ημέρες μετά το κάψιμο του χωριού στις 10/7/1944 μετατέθηκε δυσμενώς στο ανατολικό μέτωπο (Ρωσία). Το μικρό μας χωριό –όπως και δεκάδες άλλα χωριά στην βόρεια Πελοπόννησο- έδειξαν σ’ αυτόν τον Βαυαρό υπερόπτη, τι σημαίνει Ελληνική ψυχή. Στις 8/5/1945 ο ΚΑΡΛ αιχμαλωτίστηκε στο ΟΛΜΥΤΣ από τους Ρώσους και στάλθηκε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Στάλιγκραντ, όπου και πέθανε εννέα χρόνια αργότερα την 18/6/1954 ως αιχμάλωτος πολέμου… Λίγο καλύτερα απ’ ότι του άξιζε…

Ο Ίλαρχος ΑΛΜΠΕΡΤ ΓΚΝΑΣ, γύρισε μετά τον πόλεμο στο ΚΕΝΙΧΣΜΠΕΡΓΚ της ανατολικής Πρωσίας, τον τόπο καταγωγής του। Αν και υπεύθυνος για δεκάδες εγκλήματα πολέμου, δεν κλήθηκε ποτέ από τη δικαιοσύνη για να απολογηθεί για τις πράξεις του στη βόρεια Πελοπόννησο, αν και από τα ημερολόγια πολέμου, σαφώς προέκυπτε η εκτός ακόμα και των ορίων πολέμου δράση του …

Τα περισσότερα στοιχεία για την συγγραφή αυτού του άρθρου, ελήφθησαν από το βιβλίο του αείμνηστου Γερμανού συγγραφέα, ΧΕΡΜΑΝ ΦΡΑΝΚ ΜΑΓΕΡ με τίτλο «ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΕΝΝΗ ΣΤΑ ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ – Τα αιματηρά ίχνη της 117^ης μεραρχίας καταδρομών στη Σερβία και την Ελλάδα» ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΣΤΙΑ , το οποίο αξίζει να διαβάσει κάθε Έλληνας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΚΟΥΡΤΗΣ
http://www.psarikorinthias.gr/index.asp