Τον καιρό που οι άνθρωποι ζούσαν μαζί με τους Θεούς.

Καθώς αφηγείται ο Ησίοδος(Έργα και Ημέρες), οι άνθρωποι ζούσαν ευτυχισμένοι, μαζί με τους Θεούς, χωρίς βάσανα, αρρώστειες και γεράματα, ώσπου τους τιμώρησε ο Δίας, και να πως: Ο Προμηθέας, από αγάπη για τους συνανθρώπους του πήρε τη φωτιά από τον ουρανό, αφού την έκρυψε μέσα σε νάρθηκα -ένα ελαφρό καλάμι- την έφερε στους ανθρώπους।
Μα μαζί μ΄αυτό, μάζεψε όλα τα κακά που βασανίζουν τους ανθρώπους, μίση, έχθρες και τα έβαλε σ΄ένα πιθάρι। Ο Δίας θύμωσε πολύ για τις πράξεις του Προμηθέα και τον τιμώρησε μ΄ένα φοβερό μαρτύριο: Ήταν κρεμασμένος στον Καύκασο κι ένας αιτός του έτρωγε τα εντόσθια, τα οποία με την θεική δύναμή του την άλλη μέρα ξαναγίνονταν καθώς ήταν। Ο Προμηθέας είχε έναν γιο τον Επιμηθέα, ο οποίος , χωρίς να το θέλει, έγινε αίτιος να έρθει η δυστυχία στους ανθρώπους।
Ο Διας, που δεν έμεινε ικανοποιημένος από την τιμωρία του Προμηθέα, έδωσε εντολή στον Ήφαιστο να πάρει χώμα και να φτιάξει την γυναίκα, την Πανδώρα, η δε Θεά Αθηνά να της εμφυσήσει πνοή। Έτσι και έγινε και την έστειλε στον Επιμηθέα। Εκείνος θαμπώθηκε από την ομορφιά της και παρά την συμβουλή του πατέρα του την παντρεύτηκε। Της είπε όμως πως δεν πρέπει ν΄ανοίξει ποτέ το πιθάρι। Μα η Πανδώρα νικήθηκε από τη γυναικεία περιέργεια και μια μέρα που έλειπε ο Επιμηθέας, άνοιξε το πιθάρι। Τότε τα κακά άρχισαν να βγαίνουν το ένα κοντά στο άλλο। Η Πανδώρα σάστισε। Όταν συνήλθε κατάφερε να κλείσει το πιθάρι, αλλά ήταν πολύ αργά। Όλα τα κακά, και κατ΄άλλους και τα καλά, είχαν φύγει από το πιθάρι και είχε απομείνει μόνο η ελπίδα। Λέγεται, η Πανδώρα, για κάτι ελκυστικό αλλά συχνά και ολέθριο। Για την Πανδώρα έγραψε ο Παλαμάς στον Ασκραίο του: Κρατάει μες το πανέρι της,(μακριά, μακριά, μακριά), τα πονηρά και τα δεινά και τ΄άγρια και τα φέρνει για να σας λυώσει, άνθρωποι, μιαν ώρα πιο μπροστά.