Ο κάθε ένας από μας ζει στη δική του σολιψιστική πραγματικότητα.

Γυναίκα καρκινοπαθής έχασε την μάχη για τη ζωή όμως η σορός της παραμένει άταφη εφόσον οι συγγενείς της δεν έχουν λεφτά να την κηδέψουν. Οι Γιατροί του Κόσμου τους οποίους είχε επισκεφτεί η γυναίκα αυτή, προσπαθούν να κινήσουν τις  διαδικασίες για την κηδεία από το δήμο, όμως ο δήμος απαντά ότι έπρεπε να ενημερωθεί πριν πεθάνει η γυναίκα για την ταφή. Πως κατέληξε εδώ η κοινωνία που ζούμε; Είναι η ανέχεια που ζούμε τα τελευταία χρόνια που μας έχει φέρει εδώ; Ή ένας υποβόσκων εγωισμός που κατάφερε να ξεφύγει με το πρόσχημα της κρίσης; Μήπως ο εχθρός της ελληνικής κοινωνίας δεν βρίσκεται μέσα στα έδρανα της Βουλής αλλά μέσα στον καθένα μας; Η αδιαφορία που δείχνουμε είναι μνημειώδης, έχουμε φτάσει στο σημείο να ατιμάζουμε ακόμα και τους νεκρούς μας αφού δεν είμαστε σε θέση να προσφέρουμε ούτε μία αξιοπρεπή ταφή. Κάποτε για αυτούς τους πατροπαράδοτους νόμους πέθαιναν, τώρα ο καθένας μας στο δικό του κελί των 2 δωματίων και 1 λουτρού. Υπάρχουμε, δουλεύουμε και ζούμε μόνο για μία μέρα ακόμα, έχουμε χάσει το όραμα, τα όνειρα… Καλό βράδυ Ελλάδα, γιατί το σκοτάδι σου πυκνώνει όλο και πιο πολύ!