Ένα οδοιπορικό πόνου.

Ξέχασαν όλοι τη βασική αρχή ότι πρέπει να εργαζόμαστε με τους κανόνες της τέχνης, της επιστήμης και των χρηστών ηθών. Ένα προσωπικό οδοιπορικό που κράτησε μια βδομάδα. Έχω ραντεβού με τον οδοντίατρο για εξαγωγή μπροστινού δοντιού. Όταν με είδε την πρώτη φορά μου είπε ότι πρέπει να κάνουμε εξαγωγή, να κόψω τα αντιπηκτικά και το ζάχαρό μου να είναι κάτω από 120. Πάω, μου κάνει αρκετές αναισθητικές ενέσεις και στο τέλος μου βγάζει το δόντι, το οποίο αν και δεν είχε ιδιαίτερο πρόβλημα ή αλλοίωση, κουνιόταν. Την επόμενη μέρα είχα

αρκετούς πόνους και μούδιασμα τον πήρα τηλέφωνο και μου είπε ότι είναι σύνηθες σε τέτοιου είδους επεμβάσεις και να πάρω αντιβιοτικά. Όμως ο πόνος δεν έλεγε να με αφήσει, έτσι όταν πρήστηκε το πιγούνι μου πολύ τον ξαναπήρα τηλέφωνο και μου είπε ότι αυτό δεν ήταν στις αρμοδιότητές του και να πάω σε νοσοκομείο. Πήγα στο εφημερεύον πειραϊκό νοσοκομείο εκεί πήραν αίμα για να μου κάνουν εξετάσεις και η οδοντίατρος του νοσοκομείου με έβαλε στη μονάδα βραχείας ανάρρωσης. Οι ώρες κυλούσαν αλλά ούτε εξετάσεις έβλεπα, ούτε την οδοντίατρο ούτε τέλος στους πόνους μου…. Μετά από 12 ώρες που ούτε οι εξετάσεις είχαν βγει ούτε και η οδοντίατρος που με εξέτασε ήταν εκεί, αφού είχε αλλάξει η βάρδιά της,  με φωνές και δράματα κατάφερα να πάρω τις εξετάσεις, να μάθω ότι τελικά δεν χρειάζομαι οδοντίατρο αλλά γναθοχειρουργό και να υπογράψω να φύγω. Την επόμενη μέρα, ένιωθα ως σαν να πέθαινα από τον πόνο, μετά από δεκάδες τηλέφωνα στις εταιρίες τύπου 188…. κατάφερα να μάθω ότι από τις 2:30 εφημερεύει ο Ευαγγελισμός ο οποίος έχει και γναθοχειρουργικό. Φτάνοντας εκεί οι ουρές ήταν ατελείωτες, από καθαρή τύχη μπαίνοντας από τη λάθος πόρτα του νοσοκομείου κατάφερα, ευτυχώς για εμένα είχα μαζί τη μικρή μου κόρη και τη γυναίκα μου με  τρεχάματα  να φτάσω στο γναθοχειρουργικό. Ο γιατρός εκεί μόνος, χωρίς βοηθούς κατάφερε κάνοντάς μου τομές αρκετές μέσα και έξω από το στόμα τοποθετώντας σωληνάκια απορροής  να μου απαλύνει τον πόνο, αν και είμαι αρκετά δύσκολος- από άποψη συμπεριφοράς- ασθενής, μου συνέστησε φαρμακευτική αγωγή και μου όρισε ώρα και ημέρα να τον επισκεφτώ για να μου βγάλει τα ράμματα. Στην Ελλάδα τελικά δεν δουλεύει τίποτα, αστυνομικοί αμφισβητούνται, κατηγορούνται για εμπόριο ναρκωτικών και ξυλοδαρμούς, γιατροί βρίσκονται στον κόσμο τους (εκτός ελαχίστων λαμπρών εξαιρέσεων), δικηγόροι, δικαστές, δημοσιογράφοι, πολιτικοί όλοι δεν δίνουν καμία σημασία στις επιπτώσεις που έχει ο πολίτης από την συμπεριφορά τους. Όμως στην κατάσταση που μας έφεραν δεν φταίνε μόνο  οι ταγοί αυτού του τόπου αλλά και εμείς οι ίδιοι που είτε δεν αντιδρούμε σε αυτά που βλέπουμε είτε βρισκόμαστε σε απάθεια. Τελευταία αυτό που ακούγεται και δεν πρέπει να το λάβουμε σαν έξυπνη ατάκα ή σαν ανέκδοτο σε κάθε παρατήρηση που γίνεται είναι το: Τόσα Πληρώνομαι, Τόσο Δουλεύω. Εάν συνεχίσουμε να μην αντιδρούμε στο τέλος θα παρακαλούμε μετά από το mea culpa των πολιτικών μας στις βιογραφίες τους να ακούσουμε το γιαβάς γιαβάς. άλλωστε για αυτό μας προετοιμάζουν τα τούρκικα σίριαλ. Το φιλότιμο είναι μία από τις ελληνικές λέξεις που δεν μπορεί να μεταφραστεί σε καμία άλλη γλώσσα και το έχουμε όλοι οι Έλληνες μέσα μας εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων. Με αυτή τη λέξη πρέπει να πορευτούμε και να αρχίζουμε να απαιτούμε... Πρώτα, πρώτα τη χαμένη μας αξιοπρέπεια, δεν είμαστε αριθμοί, ούτε μολυβένια στρατιωτάκια.