Ο Κεφάλας στραπατσάρισε στη Μέση Ανατολή το γόητρο όλων των συμμάχων.

Ο Σκοτσέζος Ιαν

Γεννήθηκε στην τρούμπα το 1919, αγνώστου πατρός,  μεγάλωσε στην τρούμπα. Η μάνα του καθαρίστρια και πλύστρα. Παλαιοί τον θυμούνται με το κασελάκι του λούστρου στην οδό Δευτέρας Μεραρχίας κατετάχθει  στο ναυτικό και μέχρι

ο στόλος μας να πάει στην Αλεξάνδρεια είχε μαζέψει τόσο πολύ φυλακή λόγω παραβατικής συμπεριφοράς που αν την έκανε κανονικά, θα υπηρετούσε μέχρι και σήμερα. Του τα έφερε όμως η τύχη έτσι που στη Μέση Ανατολή βρέθηκε στο γραφείο του Υδραίου Ναύαρχου τον οποίο ακολουθούσε 24 ώρες τον 24ωρο- κυριολεκτικά-.  Φυσιογνωμικά ο Κεφάλας ήταν όνομα και πράγμα. Ήταν ψηλός, γύρω στο 1,85 με ένα τεράστιο κεφάλι, διπλάσιο του κανονικού ανθρώπου, τοποθετημένο πάνω σε στενούς ώμους. Τα χέρια του και τα πόδια του ήταν μακριά πέραν του κανονικού. Μου είναι δύσκολο να περιγράψω ένα σκελετό, επενδεδυμένο με ελάχιστους μυς και μια μπάλα σφαιρική τεράστια για κεφαλή. Κάποια στιγμή διοργανώσανε οι σύμμαχοι αγώνες πυγμαχίας. Οι στοιχηματζήδες έδειχναν ένα σκωτσέζο, ο οποίος έριχνε μπουνιά σε τανκς και του βούλιαζε το θώρακα, με  το ένα χέρι αναποδογύριζε τζιπ. Χρειάστηκαν 50 στρατονόμοι, για να τον βγάλουν έξω από το μαγαζί που χόρευε οριεντάλ η ξακουστή Λάμια. Από ελληνικής πλευράς δεν συμμετείχε κανένας Έλληνας στο τουρνουά μποξ. Η ηγεσία του πολεμικού μας ναυτικού, έπινε το καφεδάκι της στο γραφείο του ναυάρχου και όλοι συζητούσαν το γεγονός, απογοητευμένοι για την έλλειψη ελληνικής συμμετοχής. Μόλις έφυγαν ενώ μάζευε τα πιατάκια και τα φλιτζάνια του καφέ ο Κεφάλας, γυρνάει και λέει στον Ναύαρχο: Εγώ θα συμμετάσχω στους Αγώνες. Ο Ναύαρχος έμεινε με ανοιχτό το στόμα, ήταν σαν να έπαθε αποπληξία. Οι αντιρρήσεις του ναυάρχου δεν έκαναν το αυτί του να ιδρώσει και έτσι την επόμενη μέρα δηλώθηκε η ελληνική συμμετοχή. Οι σύμμαχοι προσπαθούσαν στα γυμναστήρια να ανακαλύψουν τον Έλληνα αθλητή αλλά δεν τον έβρισκαν πουθενά. Την ημέρα της κλήρωσης, ο Κεφάλας κληρώθηκε με το Σκωτσέζικο τέρας. Η ελληνική πλευρά τα είχα βάψει μαύρα. Στα αποδυτήρια οι συμπατριώτες που πήγαν να τον ετοιμάσουν ήταν απελπισμένη τελείως. Το σόρτς που τους δώσανε για να του φορέσουν του έφτανε μέχρι το στέρνο, ενώ χρειάστηκε κορδόνι για να το περάσουν γύρω από τους καρπούς πολλές φορές για να μην του φύγουν τα γάντια του μποξ. Τον φίλησαν όλοι σταυρωτά, του ευχηθήκαν καλή τύχη και αυτός ανέβηκε στο ρινγκ.  Ο διαιτητής έμεινε έντρομος ενώ ο Σκωτσέζος τον λυπήθηκε πραγματικά. Και κτυπάει το καμπανάκι! Ο Κεφάλας σηκώνει τα χέρια του και προφυλάσσει το κεφάλι και τα πλευρά του. Ο Σκοτσέζος έχει αφήσει αφύλακτο το κεφάλι του, τότε σε μία ανέλπιστη κίνηση του δίνει δύο γρήγορα και κοντινά κροσέ και μία κεφαλιά. Ο Σκοτσέζος ζαλίζεται, που να ξέρει από κεφαλιές και τρούμπα; Ο διαιτητής τους χωρίζει και ξαναρχίζουν. Ο Κεφάλας επαναλαμβάνει τις κινήσεις του και ο Σκοτσέζος ξαπλώνεται. Ο διαιτητής σφυρίζει τη λήξη του αγώνα, οι Έλληνες πανηγύριζαν, όλοι οι σύμμαχοι είχαν μείνει άφωνοι ενώ οι Βρετανοί δεν ήξεραν τι τους κτύπησε. Δεν περίμεναν ποτέ ότι ένα κεφάλι θα μπορούσε να δώσει τέτοιο κτύπημα. Αυτή ήταν η ιστορία του Κεφάλα, που τίμησε τόσο πολύ το πολεμικό ναυτικό.