Σεραφείμ Κοτρώτσος: Η "Νορβηγία του νότου" και η διαπραγμάτευση για το χρέος...

150 δισ. [φορολογικά έσοδα] σε 25 χρόνια από υδρογονάνθρακες είναι πολλά λεφτά για να μένουν δίχως αναπτυξιακό σχέδιο και στρατηγική για το χρέος...

Μέχρι πρότινος μερίδα του επιστημονικού κατεστημένου και η πλειονότητα του πολιτικού προσωπικού των δύο κυβερνητικών εταίρων αμφισβητούσαν εντόνως την

ύπαρξη τόσο μεγάλων και αξιοποιήσιμων κοιτασμάτων φυσικού αερίου και πετρελαίου ώστε να μετατραπεί στο μέλλον η Ελλάδα σε μία "Νορβηγία του νότου".

Όσοι αναφέρονταν στις αναλύσεις δεδομένων από τους Φώσκολο, Κονοφάο, Ζελελίδη και άλλους "επίμονους κηπουρούς" των υδρογονονθράκων κατηγορούνταν ως γραφικοί. Από τον Γιώργο Παπανδρέου μέχρι υπουργούς της κυβέρνησης Σαμαρά, όλοι αμφισβητούσαν ακόμα και την ύπαρξη των εκθέσεων της Deutsche Bank [δείτε τις στο βιβλίο μου Η Συμμορία του Λύκου- Εκδόσεις Λιβάνη] που ανέβαζαν την αξία των κοιτασμάτων μόνο νοτίως της κρίσης στα 450-600 δισ.

Χθες, ο Αντώνης Σαμαράς ανακοίνωσε ότι η χώρα μπορεί να εισπράξει 150 δισ από φορολογικά έσοδα εντός 25ετίας. Εννοεί ότι ο τζίρος που θα εισρεύσει στη χώρα θα είναι κατά πολύ μεγαλύτερος ώστε να προκύψει το παραπάνω ποσό από φορολογικά έσοδα.

Ανακύπτει, λοιπόν, επιτακτικά το ερώτημα:

- Με ποιο στρατηγικό μοντέλο και υπό ποιο καθεστώς θα αξιοποιήσει η Ελλάδα αυτό το "δώρο του Θεού"; Υπό καθεστώς μνημονίων και μειωμένης εθνικής ανεξαρτησίας ή στο πλαίσιο μιας νέας θεώρησης του αναπτυξιακού μοντέλου;

Κι αυτό το "υπερόπλο" -όπως το περιέγραψε ο Σαμαράς- δεν αποτελεί, τελικά, μείζον επιχείρημα για την ρύθμιση του χρέους με διαγραφή και σύνδεση της αποπληρωμής του υπολοίπου με ρήτρα ανάπτυξης;

Χρειάζονται καλύτερη εγγύηση οι δανειστές για την εξασφάλιση των χρημάτων τους σε ικανό βάθος χρόνου το ότι θα συναλλάσσονται με μία χώρα με πλούσιο ορυκτό πλούτο;

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Αρκεί, φυσικά, ο ορυκτός πλούτος να είναι δικός της. Και να μην καταλήγει σε "ειδικό λογαριασμό"...