Ακονίζοντας το μαχαίρι της μνήμης

Όλα τα αντέχει το πετσί μας, έχουμε περάσει τα τελευταία χρόνια τόσα κρας τεστ νόμων και Μνημονιακών απαιτήσεων που δεν μάς διαπερνά τίποτε. Όσο και να μάς φοβίζουν με χρέη, όσο οι δανειστές και εταίροι να

μάς απειλούν με παράταση μνημονίων, ό,τι ήταν να πάθουμε, το πάθαμε. Η ελπίδα για την μερίδα του λαού που πλήρωσε το μάρμαρο δεν υπάρχει. Αυτές οι μονάδες που έδωσαν μάχες για την επιβίωση ξέρουν πολύ καλά ότι το αύριο θα είναι χειρότερο από το σήμερα. Για το λόγο αυτό δεν τρομάζουν πλέον, απλά παρατηρούν ήσυχα αυτά που έρχονται για όσους δεν ήθελαν συνειδητά να δουν αυτό που συνέβη από το 2010 μέχρι σήμερα. Όμως, αυτό που δεν λέει να καταπιεί αυτή η μερίδα του λαού σαν κορόμηλο είναι εκείνο που τους διαχωρίζει από τους προδότες, καλοπερασάκηδες, παρτάκηδες, ιδιοτελείς , τους συνειδητά συνένοχους. Δεν καταπίνεται η προσβολή.

Μέσα σε όλο το σχέδιο της οικονομικής εξαθλίωσης της Ελλάδας καθόλου τυχαία συμβαίνουν γεγονότα που βρίσκουν έδαφος σε μια ρημαγμένη και απεγνωσμένη για επιβίωση χώρα. Εντελώς τυχαία τις πληγές που μένουν ανοιχτές εδώ και 75 χρόνια από την πρώτη κατοχή των Γερμανών στην Ελλάδα, υπάρχουν κάποιοι εντεταλμένοι που θέλουν να τις κλείσουν άρον-άρον. Είδαμε τον Γερμανό Σοσιαλδημοκράτη Σουλτς μέσα στην Αθήνα να μιλάει με περηφάνια για τον ναζιστή πατέρα του, που πολέμησε με το Γ’ Ράιχ, και από κάτω να τον ακούν και να τον χειροκροτούν ακαδημαϊκοί «Έλληνες». Είδαμε τον πρόεδρο της Γερμανίας για πρώτη φορά να επισκέπτεται μαρτυρικά χωριά της Ελλάδας θεωρώντας ότι με ένα στεφάνι θα ξεπληρώσει αυτά που έκανε ο προγονός του. Είδαμε τον Παπούλια και τον Γκάουκ να ιδρύουν «Γερμανοελληνικό Ίδρυμα Νεολαίας» για να συγχωρηθούν τα πεθαμένα των βιασμένων, εκτελεσμένων και βασανισμένων Ελλήνων από τα ναζιστικά στρατεύματα. Βλέπουμε αυτή την στιγμή να εξελίσσεται μια παρωδία από την πλευρά της Ελληνικής Βουλής και μιας επιτροπής για το κατοχικό δάνειο και τις γερμανικές επανορθώσεις. Δηλαδή, αν μάς σκάσουν 5 τρις ευρώ οι Γερμανοί αυτό ήταν; Καθαρίσαμε με τους νεκρούς και τα αποτελέσματα αναγκαστικής μετανάστευσης που κατακρεούργησε δύο γενιές Ελλήνων;

Χωρίς καμία αντίδραση ναζίστες εν ζωή και ναζιστοθρεμμένα καλοπληρωμένα από τους Έλληνες φορολογούμενους καθίκια μάς προσβάλλουν συνεχώς και μάλιστα εντός έδρας. Το τελευταίο φαινόμενο με τον «συγγραφέα» Χάινς Ρίχτερ και το Πανεπιστήμιο Κρήτης είναι η συνέχεια μιας σχεδιασμένης κρυφής πολιτικής που θέλει να ξεριζώσει οτιδήποτε θυμίζει τον μισανθρωπισμό που διέπει τους «φίλους εταίρους» και τους συνεργάτες αυτών που φέρουν την ελληνική ταυτότητα. Το φαινόμενο του γενίτσαρου γερμανοτσολιά καθηγητίσκου του Πανεπιστήμιου Κρήτης, που πληρώνεται με τα λεφτά των Ελλήνων για να έχει το θράσος να φτύνει σε ηρωικούς νεκρούς Κρητικούς προτείνοντας ως Έλληνα καθηγητή διδάκτορα τον Ναζίστα που έγραψε έναν λίβελο για τους νεκρούς αντιστασιακούς Κρητικούς στην Μάχη της Κρήτης, είναι η απόδειξη ότι αφήσαμε άπλετο χώρο σε κομπλεξικά μαμμόθρεφτα.

Αν η διανόηση της σημερινής Ελλάδας ξεκινά από έναν Ράμφο, συνεχίζει σε έναν Γραμματικάκη και κορυφώνεται στην νεότερη γενιά των ακαδημαϊκών επιπέδου Στεργίου, τότε κάτι δεν κάνει καλά με τη μερίδα του λαού που λέει ότι αντέχει στο πετσί της όλη την οικονομική καταπίεση των κυβερνήσεων.

Δεν είναι δουλειά των υποστηρικτών των κομμάτων, ούτε των θεσμών της Ελλάδας, ούτε της ίδιας της Δικαιοσύνης το χαστούκι που πρέπει να δοθεί στα πρόσωπα όσων στρώνουν χαλιά στους βιαστές της Μνήμης και της ελληνικής αξιοπρέπειας. Δεν είναι δουλειά κανενός ψηφοφόρου και κανενός κόμματος να υπερασπιστεί το δίκαιο των νεκρών του. Όταν κάνεις επιτροπή για να ενημερώσεις τι σου έκαναν οι Γερμανοί πριν 75 χρόνια, δείχνει ότι επί 75 χρόνια είχες γραμμένους τους νεκρούς και το δίκαιο των απογόνων τους. Δεν ξεχρεώνεται το άδικο με όλο το χρυσό του κόσμου. Η "δουλειά" ανταπόδοσης της προσβολής κάποια στιγμή πρέπει να έρθει στα ΔΙΚΑ σου χέρια.

Μάς πιέζουν να πάμε παρακάτω. Να ξεχαστούν όλα και να βάλουμε στις πληγές τσιρότο. Να δώσουμε τα χέρια και να μην μνησικακούμε. Κανείς όμως από όλους αυτούς τους ειρηνιστές και «διεθνιστές» δεν ρωτά κανέναν από όλους αυτούς τους μεγαλοσχήμονες που έρχονται πατώντας σε κόκκινα χαλιά εντός της Ελλάδας, γιατί κάνουν θέμα τις δικές μας εθνικές πληγές. Τι πρόβλημα έχουν όλοι αυτοί με το δικό μας παρελθόν; Ποιο είναι το δικράνι που σηκώθηκε πριν 70 χρόνια στην Κρήτη εναντίον των ναζιστών και ακόμα πονάει ο πισινός του καθηγητή Ρίχτερ; Γιατί αυτοί ως απόγονοι θυτών δεν ξεχνούν και πρέπει εμείς ως απόγονοι θυμάτων και ηρώων να ξεχάσουμε;

Η μικρή μερίδα του λαού που δεν την νοιάζει πλέον για όσα χαράτσια επιβληθούν, για όσες σφαλιάρες και να φάνε από τους μπούληδες γερμανοτσολιάδες του συστήματος, που δεν ακολουθούν κανένα κόμμα, που έχουν παραδώσει τα όπλα επιβίωσης, ένα σκοπό ζωής έχουν πλέον. Να τροχίζουν την μνήμη περιμένοντας τους σημερινούς κατοχικούς αλεξιπτωτιστές. 
http://lazarouyiannis.blogspot.de/2014/11/blog-post_21.html