10 Δεκεμβρίου 1897. Δυστυχώς Επτωχεύσαμεν!

Σημειώνεται ότι η Ελλάδα έχει γνωρίσει στην ιστορία της 4 πτωχεύσεις, το 1827, το 1843, το 1897 και το 1932. Ομοιότητες με το τότε και το σήμερα; Αν θέλει να βρει κανείς κοινές "γραμμές" που ενώνουν το παρελθόν της χώρας με
τη σημερινή κατάσταση κρίσης χρέους, μπορεί να σταθεί συνοπτικά στα παρακάτω:
-Η Ελλάδα πάντα αναζητούσε απεχθή εξωτερικό δανεισμό για να στηρίξει την ανάπτυξη της με αποτέλεσμα να διογκώνεται το εξωτερικό της χρέος.
 -Κοινό στοιχείο είναι οι απροκάλυπτες ξένες επεμβάσεις που ασκούν απόλυτο έλεγχο τόσο στην οικονομία όσο και στους πολιτικούς θεσμούς.
 -Η δυσαρέσκεια του ελληνικού λαού απέναντι στο πολιτικό σύστημα.
 Η κρίση του 1897 προήρθε άλλωστε από την αδυναμία του ελληνικού κράτους να αποπληρώσει τα δάνεια που είχε πάρει κυρίως για να εκσυγχρονίσει τους ελληνικούς σιδηροδρόμους και σπαταλήθηκαν κυρίως σε άστοχες επενδύσεις σε πελατειακές δοσοληψίες και σε κακοδιαχείριση. Στεκόμενοι λίγο όμως στην κρίση του 1897 ας δούμε λίγο τα γεγονότα. Ως γνωστό η κρίση του 1897 γνωστή από την περίφημη φράση του Χαρίλαου Τρικούπη Δυστυχώς επτοχευσαμεν προήρθε από την αδυναμία του ελληνικού κράτους να αποπληρώσει τα δάνεια που είχε πάρει κυρίως για να εξυγχρονήσει τους ελληνικούς σιδηροδρόμους και τα σπατάλησαν κυρίως σε άστοχες επενδύσεις σε ρεμούλες και σε κακοδιαχείριση.
Τα περισσότερα από τα χρήματα αυτά τα είχαν δανείσει στο ελληνικό κράτος ο Έλληνας τραπεζίτης Συγγρός και ο φίλος του Δανός Βασιλιάς των Ελλήνων Γεώργιος παίρνοντας ως προμήθεια (χώρια οι τόκοι ) το σαράντα πέντε τις εκατό (45%) των χρημάτων που δάνειζαν. Δηλαδή για κάθε ένα εκατομμύριο δραχμές που δάνειζαν έδιναν μόνο τις εξακόσιες πενήντα χιλιάδες το χρέος ήταν ένα εκατομμύριο και οι τόκοι λογιζόταν επί του εκατομμυρίου.
Κλεψιά θα μου πείτε αλλά έτσι ήταν τότε οι χρηματοπιστωτικοί κανόνες της εποχής.
Όταν άρχισε να φαίνεται η αδυναμία του ελληνικού κράτους  να αποπληρώσει τα δάνεια αυτά τότε ανέλαβαν ξανά δράση  οι μεγάλοι αυτοί ευεργέτες .

Ο έλληνας τραπεζίτης Συγγρός και o Δανός  βασιλιάς των ελλήνων Γεώργιος οι οποίοι ως ενήμεροι – ο ένας υπουργός οικονομικών και ο άλλος βασιλιάς – μπόρεσαν ή ποιο σωστά πρόλαβαν  και πούλησαν τα δάνεια αυτά σε Αγγλικές, Γαλλικές, Γερμανικές και Ρώσικες τράπεζες οι οποίες ανυποψίαστες για την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας τα αγόρασαν θεωρώντας τα ως ευκαιρία για υψηλά κέρδη .

Η ιδιοφυής αυτή επιχειρηματική κίνηση είχε τις εξής ιστορικά αποδεδειγμένες συνέπειες.

1) Οι  εν λόγο κύριοι  πλιατσικολόγησαν αγρίως εις βάρος του νεοσύστατου ελληνικού κράτους.

2) Η χώρα σύρθηκε από τις Αγγλικές, Γαλλικές, Γερμανικές και Ρώσικες τράπεζες σε ένα καταστροφικό από την άποψη του ηθικού και των υλικών ζημιών πόλεμο με τους Τούρκους να φτάνουν μέχρι την Αττική και τελικά να προσαρτούν την Θεσσαλία.

3) Τρείς χιλιάδες επτακόσιες πενήντα (3.750) έλληνες σκοτώθηκαν  στον πόλεμο  που οι ξένοι απατημένοι αγοραστές των δανείων  προκάλεσαν με την Τουρκία προκειμένου να πάρουν ως πολεμικές αποζημιώσεις τα δάνεια που από τον Συγγρό  και τον Βασιλιά Γεώργιο είχαν αγοράσει αλλά δυστυχώς για αυτούς δεν είχαν αντίκρισμα

4) Το Ελληνικό κράτος αναγκάστηκε  να  πληρώσει με υπέρογκο τόκο τα χρήματα αυτά. Η τελευταία δόση του δανείου αυτού πληρώθηκε το 1981  σχεδόν ενενήντα χρόνια μετά ….

Καλά θα μου πείτε τι έγιναν ο Συγγρός και ο Βασιλιάς Γεώργιος;

Ο Συγγρός όχι μόνο δεν πήγε φυλακή αλλά με ένα μέρος των κλεμμένων έκτισε το νοσοκομείο Συγγρού , και την Περίφημη φυλακή που πήρε και το όνομα του ενώ ανακηρύχτηκε εθνικός ευεργέτης και προς τιμήν του ονομάστηκε Λεωφόρος Συγγρού ένας από τους μεγαλύτερους δρόμους των Αθηνών.

Ο βασιλιάς απλά παρέμενε βασιλιάς φροντίζοντας να γεμίζουν οι φυλακές και τα σανατόρια και όπως ο φίλος του έγινε και αυτός  δρόμος ...

Και τώρα θα μου πείτε γιατί σας τα λέω αυτά …τι σχέση μπορεί να έχει η ταραγμένη εκείνη εποχή με την σημερινή. Καμία θα σας πω για να σας καθησυχάσω.

Έχετε δίκιο τα δάνεια δεν τα πήραμε για να εκσυγχρονίσουμε τους σιδηροδρόμους μας , το επιτόκιο δανεισμού μας είναι χαμηλό δεν υπάρχουν παρά ελάχιστες  προμήθειες επί των δανείων .το νόμισμα μας είναι το Ευρώ ενώ το πολίτευμα μας δεν είναι ποια βασιλευόμενη δημοκρατία . Όλα κι όλα αυτοί που μας δάνεισαν δεν μας έδωσαν ένα  μέρος του ποσού όπως οι προηγούμενοι αλλά όλο το ποσό.

Απλώς αυτοί που είχαν αγοράσει τα δάνεια μας ή αυτοί που μας δάνεισαν στην αρχή του χρόνου  μας τα έδωσαν με τέτοιους ευνοϊκούς για την χώρα μας όρους  ώστε τα πούλησαν τον Μάιο στις διεθνής αγορές και κέρδισαν μόνο εικοσιτέσσερα τις εκατό (24%)  σε πέντε μήνες.

Δηλαδή για κάθε χίλια Ευρώ που μας έδιναν ως δάνειο τα μετέτρεπαν σε ομόλογο και τα πουλούσαν σε τρίτους προς χίλια διακόσια σαράντα Ευρώ πέντε μήνες μετά .

Αν δε αυτό το κάνουν στο τέλος του έτους προβλέπετε ότι θα βγάλουν το 57% των χρημάτων, χώρια οι τόκοι.

Δηλαδή κάποιοι θα βγάλουν σε δύο το πολύ χρόνια όλα τα χρήματα ενός δανείου που θα το αποπληρώσουμε στα επόμενα εκατό χρόνια…

Επικερδής η δουλειά να σώζεις κράτη . Προσέξτε κράτη και όχι τους υπηκόους των κρατών αυτών, παρακαλώ πολύ μην τα μπερδεύουμε.

Στην πραγματικότητα έκαναν ότι κάνει κάθε συνεπείς κερδοσκόπος  που σέβεται τον εαυτό του όταν πετύχει κάποιον άνθρωπο ή κράτος στην ανάγκη.

Το πατάει ,τον απαξιώνει ,τον αγοράζει τζάμπα , τον φτιασιδώνει  και τον πουλάει ακριβά, στα κορόιδα που δεν σκέφτηκαν πρώτοι να μας σώσουν.

Κλεψιά θα μου πείτε αλλά έτσι είναι τώρα  οι χρηματοπιστωτικοί κανόνες της εποχής.

Όπως βλέπετε καμία ομοιότητα ούτε στον τρόπο αποθησαύρισης ούτε στο ποσοστό της αποθησαύρισης. Ο Συγγρός και ο βασιλιάς αν ζούσαν σίγουρα θα αισθανόταν ότι πιάστηκαν κορόιδο και δεν εξάντλησαν όλα τα περιθώρια κέρδους από τα δάνεια που τότε έδωσαν . Θα είχαν δίκιο.

Ίσως θα είχε την σημασία του να μας ανακοινώναμε μια λίστα με τους αγοραστές και τους πωλητές όλων των δανείων που ως χώρα εκταμιεύσαμε. Έτσι θα μπορούσαμε να συμπληρώνουμε μόνοι μας την λίστα των επόμενων εθνικών ευεργετών του ελληνικού κράτους .