Τα σαλιγκάρια βγαίνουν πάντα μετά τη βροχή

Καλώς τους κι ας αργήσανε... Ένας - ένας ή ομαδικά, οι πρόθυμοι βουλευτές - λαγοί του μαγικού αριθμού 180 ξεμυτίζουν και μας διασκεδάζουν με την ευρηματικότητά τους στις δικαιολογίες της κωλοτούμπας τους. Το πιο πρόσφατο ομαδικό κρούσμα είναι η κατάθεση κειμένου   με τις υπογραφές οκτώ
βουλευτών που ζητούν εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας από την παρούσα Βουλή. Πρόκειται για πέντε "ανεξάρτητους" βουλευτές και τρεις της ΔΗΜΑΡ. Από κοντά και η κ. Μάρκου της ΔΗΜΑΡ, που δήλωσε ότι σκέφτεται να ψηφίσει τον προϋπολογισμό. Ανάμεσα στους  ανεξάρτητους ο Τατσόπουλος, ο οποίος με πολυάριθμες δηλώσεις του έως τώρα βεβαίωνε ότι δεν θα ψηφίσει κανέναν για Πρόεδρο της Δημοκρατίας "σεβόμενος το κόμμα με το οποίο εκλέχτηκε". Ανάλογο "σεβασμό" επιδεικνύουν και οι τρεις της ΔΗΜΑΡ προς την αντίθετη απόφαση του συνεδρίου τους.

Είναι γεγονός ότι κανείς δεν εξεπλάγη από την κίνηση αυτή που είναι πασπαλισμένη με τη χρυσόσκονη περί εθνικής συνεννόησης και κυρίως περί αναγκαιότητας έναρξης της συζήτησης για συνταγματική αναθεώρηση, μία ημέρα μετά την ίδια διαπίστωση του Σαμαρά.

Δεν εξεπλάγη κανείς, γιατί τέτοια καμώματά τους δεν είναι καθόλου πρόσφατα και είναι πολύ οικεία στον κόσμο που παρακολουθεί τις πολιτικές εξελίξεις.
Είναι γνωστό ότι όταν υπάρχει κρίση του πολιτικού συστήματος που κυριαρχεί, αυτό δεν μπορεί να διασωθεί μόνον από τις δικές του δυνάμεις. Αν ήταν έτσι οι πολιτικές κρίσεις θα ήταν αυτορυθμιζόμενες. Τότε είναι που χρειάζονται οι εφεδρείες... Εφεδρείες, που το ίδιο σύστημα φρόντισε να δημιουργήσει, παρέχοντάς τους μικρά μερίδια εξουσίας και ανταλλαγμάτων... Εφεδρείες που διαθέτουν άλλοθι υποτιθέμενης ανεξαρτησίας... Εφεδρείες ουσιαστικής εξαγοράς συνειδήσεων κάποιων φαινομενικά "αντιπάλων" του συστήματος, γιατί έτσι θα είναι πιο πειστική η συνεισφορά τους.

Το ζήσαμε στην Ευρώπη με τη μετάλλαξη της σοσιαλδημοκρατίας που κατάντησε δεκανίκι της πιο ακραίας νεοφιλελεύθερης δεξιάς. Το ζήσαμε και στη χώρα μας με την ουσιαστική διάλυση του ΠΑΣΟΚ και την εξαφάνιση του ΛΑΟΣ και της ΔΗΜΑΡ μετά τις φιλότιμες προσπάθειές τους να συμμετέχουν σε μνημονιακές κυβερνήσεις. 

Εν τούτοις, η πιο ενδιαφέρουσα περίπτωση προθύμων είναι εκείνοι που προέρχονται από την αριστερά ή τουλάχιστον το χρησιμοποιούν στο βιογραφικό τους. Κι αυτό γιατί, εκείνοι είναι που στην προσπάθειά τους να "συνδράμουν" τους εντολείς τους, αναγκάζονται να υποστηρίξουν ακριβώς τα αντίθετα από εκείνα που διακήρυσσαν μέχρι τότε με αποτέλεσμα την  αυτογελοιοποίησή τους.

Στη σημερινή πολιτική συγκυρία, κάποια πράγματα είναι πλέον καθαρά στη συντριπτική πλειονότητα του κόσμου. Η παρούσα κυβέρνηση είναι η πιο καταστροφική που υπήρξε στη μεταπολίτευση. Όλα τα κόμματα, πλην εκείνων που συγκυβερνούν, ζητούν την άμεση πτώση της. Όλα τα επικοινωνιακά τρικ που χρησιμοποίησε (success story, διώχνουμε το ΔΝΤ, βγαίνουμε στις αγορές, τελειώνει το μνημόνιο, το χρέος είναι βιώσιμο, δεν παίρνουμε άλλα μέτρα) κουρελιάστηκαν σε χρόνο μηδέν. Ο "θεσμός" του Προέδρου της Δημοκρατίας έχει ευτελιστεί από τον ίδιο τον ένοικο του Προεδρικού Μεγάρου με τις πράξεις και παραλείψεις του.  

Μεσούντων αυτών των επικοινωνιακών τρικ, οι περισσότεροι πρόθυμοι "φίλοι" μας ξιφουλκούσαν κατά της κυβέρνησης. Για παράδειγμα, δεν έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης στην πρόσφατη ψηφοφορία. Τότε, Σαμαράς και Βενιζέλος, δεν τους χρειάζονταν ακόμη πιστεύοντας ότι μπορούσαν και μόνοι τους. Τώρα που η "μπόρα" εκ Παρισίων κατέστρεψε την αφήγησή τους, αποφάσισαν να ενεργοποιήσουν τις πολύτιμες εφεδρείες των προθύμων. Και εκείνοι ανταποκρίθηκαν, σαν έτοιμοι από καιρό, και άρχισαν να βγαίνουν δειλά - δειλά σαν τα σαλιγκάρια μετά τη βροχή, τώρα που ξέφτισε κάθε επιχείρημα στήριξης της κυβερνητικής επιχειρηματολογίας.

Θυμήθηκαν τώρα, στα δύσκολα για την κυβέρνηση, ότι πρέπει να αποσυνδεθεί το ζήτημα της εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας από τις εκλογές (που θα οδηγούσαν σε βέβαιη πτώση της). Θυμήθηκαν ότι πρέπει να υπάρξει εθνική συνεννόηση ή κυβέρνηση εθνικού σκοπού. Εθνική συνεννόηση σε τί; Ποια συνεννόηση μπορεί να γίνει με μια κυβέρνηση που θέλει να διατηρηθεί πάση θυσία στην εξουσία για να αποτελειώσει τη χώρα; Όσο για την "κυβέρνηση ειδικού σκοπού", ο μοναδικός "ειδικός σκοπός" των προθύμων  που είναι ορατός είναι να πάρουν καμιά θεσούλα υφυπουργού ή Γενικού Γραμματέα είτε στη χειρότερη περίπτωση να εξασφαλίσουν τις βουλευτικές τους αποδοχές για ενάμιση χρόνο ακόμα. Ίσως και κάποια εξτραδάκια.

Τέλος, η περίφημη συνταγματική αναθεώρηση, την οποία θυμήθηκαν μόλις τη ζήτησε ο Σαμαράς, έχει ως κύριο στόχο την κατάργηση του άρθρου 16 που απαγορεύει τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια και προστατεύει τη δημόσια και δωρεάν παιδεία (όσο και αν στην πράξη το έχουν παρακάμψει με παράνομες ρυθμίσεις), πάγια θέση της αριστεράς. Γιατί κανείς δεν πιστεύει ότι -ειδικά τώρα- με όσα έχει κάνει αυτή η κυβέρνηση (και οι προστατευόμενες που προηγήθηκαν) θα τολμούσε να καταργήσει την προστασία της βουλευτικής και υπουργικής ασυλίας.  

Τις επόμενες ημέρες θα ξεμυτίσουν κι άλλοι πρόθυμοι. Κανείς δεν ξέρει αν αυτή η προνομιακή -με κάθε κυβέρνηση- φάρα εφεδρειών θα καταφέρει να δώσει κι άλλο χρόνο στις πολιτικές καταστροφής της χώρας. Ας φροντίσουμε τουλάχιστον ο εξευτελισμός τους να γίνει τέλειος... 

Πηγή