ΜΙΑ ΖΩΗ ΣΑΝ ΠΑΡΑΜΥΘΙ

Ο Ντάνιελ Κιτς με την μητέρα του Αλεξάνδρα την οποία γνώρισε για πρώτη φορά έπειτα από 58 χρόνια στις 3 Μαρτίου 2017 στην Αθήνα. Φωτογραφία Ντάνιελ Κιτς

Του Θεοδώρου Καλμούκου.


ΒΟΣΤΩΝΗ. Σήμερα ονομάζεται Ντάνιελ Κιτς (Daniel Keats). Ζει στην πόλη Ομάχα της Νεμπράσκα και είναι 58 ετών, αλλά το ελληνικό του όνομα ήταν Αιμιλιανός Κιτσάκης με τόπο καταγωγής τα Γιάννενα της Ηπείρου. Η περιπέτειά του
άρχισε λίγες μόνο ημέρες, δεκατρείς για την ακρίβεια, που πρωτάνοιξε τα κλαμένα μάτια του στο θάμα της ζωής.

Η πορεία της ζωής του έχει όλα τα στοιχεία για να γίνει κινηματογραφική ταινία. Δεν γνώρισε ποτέ τον πατέρα του και την μητέρα του την αντίκρισε, την αγκάλιασε και την φίλησε για πρώτη φορά πριν μερικές εβδομάδες, έπειτα από 58 χρόνια, χάρη στην εκπομπή «Πάμε Πακέτο» του τηλεοπτικού σταθμού «Alpha» των Αθηνών που παρουσιάζει η Βίκυ Χατζηβασιλείου.

Η συνεργάτις του «Εθνικού Κήρυκα» Σία Χολέβα είχε πρωτογράψει γι’ αυτό το θέμα στις 22 Μαρτίου, εμείς επιδιώξαμε να επικοινωνήσουμε με τον κ. Ντάνιελ Κιτς και παραθέτουμε ολόκληρη την ιστορία του.

Με τον κ. Ντάνιελ Κιτς μιλήσαμε επί ώρες. Δεν μπορεί βέβαια να εξαντληθεί μια ιστορία πόνου μιας ολόκληρης ζωής μέσα σε λίγες ώρες, ούτε να χωρέσει μέσα σε χίλιες λέξεις ενός άρθρου.

Ο Ντάνιελ Κιτς την ημέρα της αποφοίτησης του από το Λύκειο στη Νέα Υόρκη το 1978. Ντάνιελ Κιτς

Οταν τον ρωτήσαμε ποια ήταν η αντίδρασή του όταν είδε τη μητέρα του, είπε πως «αισθάνθηκα μία ανακούφιση γιατί τελείωσε η αγωνία μου. Της είπα ‘γεια σου μητέρα σε βρήκα’. Την αγκάλιασα, τη φίλησα και κλαίγαμε. Μου είπε ‘παιδί μου, σε αγαπώ’. Της είπα ‘κι εγώ σε αγαπώ μητέρα και θα έλθω να σε δω και πάλι’» και συμπλήρωσε «αισθανόμουν όλα αυτά τα χρόνια πως η ζωή μου ήταν ελλιπής. Δεν υπήρχε κάποιος στον οποίον να ανήκω».

Οχι, δεν αισθάνθηκε θυμό για την μητέρα του. «Οχι δεν ένιωσα οργή διότι νομίζω ότι δεν κατάλαβε τότε που ήταν μικρή τι της έλεγαν, ήταν ολομόναχή της», είπε. Οταν ρώτησε τη μητέρα του για τον πατέρα του, εκείνη του απάντησε πως «δεν έχει σημασία πια έπειτα από αυτό που έκανε», εννοώντας ότι την κατέστησε έγκυο και την εγκατέλειψε.

Η μητέρα του Ντάνιελ Κιτς, Αλεξάνδρα, σε νεαρή ηλικία όταν τον γέννησε. Φωτογραφία Ντάνιελ Κιτς


Η εύρεση της μητέρας του ξεκίνησε πριν από ένα χρόνο, «όταν ήμουν στο Facebook με μία κοπέλα Ελληνίδα φίλη μου με την οποία πήγαμε στο σχολείο μαζί και μου είπε ότι υπάρχει μία ιστοσελίδα που ονομάζεται Greek Genealogy Geek, η οποία σε βοηθά να βρεις τις ρίζες σου. Εγραψα κάποιες πληροφορίες, οπότε κάποιος μου έστειλε μήνυμα λέγοντάς μου να επικοινωνήσω με την εκπομπή «Πάμε Πακέτο» του τηλεοπτικού σταθμού ‘Alpha’, όπως και έγινε».

Στην Αθήνα έμεινε τέσσερις μέρες. Είπε πως «όταν έφτασα αισθάνθηκα ότι ανήκω εκεί. Ανέβηκα στον Παρθενώνα, περπάτησα στην Αθήνα».

Η μητέρα του, Αλεξάνδρα, μπήκε από μικρή στα βάσανα. Οταν ήταν 3 ετών πέθανε η μητέρα της, ενώ στα 6 της χρόνια υπέστη εγκεφαλικό και παρέλυσε το αριστερό της χέρι. Οταν είχε μείνει έγκυος και την έπιασαν οι πόνοι της γέννας «περπάτησε εξήντα χιλιόμετρα για να πάει στο νοσοκομείο, λίγο έλλειψε να με γεννήσει μέσα στο δρόμο», μας είπε ο Ντάνιελ, ο οποίος μιλάει τα Ελληνικά, αλλά μιλήσαμε στα Αγγλικά γιατί, όπως είπε, «αισθάνομαι πιο άνετα». Διατήρησε την Ορθόδοξη Πίστη του.

Ο Ντάνιελ Κιτς με την σύζυγό του Χέδερ χαίρονται τη ζωή σήμερα και καμαρώνουν τον 17χρονο γιο τους Αλέξανδρο. Φωτογραφία Ντάνιελ Κιτς


Η μητέρα του δεν μπορούσε να τον αναθρέψει. «Με έδωσε στο ΠΙΚΠΑ στην Αθήνα όταν ήμουν 13 ημερών και κάθισα εκεί μέχρι που έγινα 7 ετών, μέχρι τον Νοέμβριο του 1967. Είχε έλθει ένα ζευγάρι από το Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης, ο Ραλφ και η Τζούλια Λετίρι, εκείνος ήταν Ιταλοαμερικανός και εκείνη καταγόταν από την Ελλάδα», μας είπε.

Δεν άργησε δυστυχώς να αρχίσει το μαρτύριο του. Ιδού η αφήγηση του: «Δεν μου συμπεριφέρθηκαν καλά. Προσπαθούσαν να με διδάξουν Αγγλικά κι όταν δεν πρόφερα κάποιες λέξεις σωστά μου έβαζαν στο στόμα αυτές τις κόκκινες τις καυτερές πιπεριές. Ετρεχα να φύγω και με έπιαναν, με γύριζαν πίσω, μου έβαζαν πιο πολλές πιπεριές στο στόμα μου και με έβαζαν πάνω στο ψυγείο, ήταν ψηλά δεν μπορούσα να κατεβώ και φοβόμουν να φτύσω τις πιπεριές διότι θα μου έβαζαν πιο πολλές στο στόμα μου». Πρόσθεσε πως «με χτυπούσαν αλύπητα με ζώνη. Είχαν έναν γιο λίγο μεγαλύτερο από εμένα και μέναμε στο ίδιο δωμάτιο. Ηλθαν, με ξύπνησαν, με έγδυσαν, με κρατούσε η θετή μου μητέρα κι ο πατέρας με χτυπούσε με τη ζώνη».

Και συνέχισε την αφήγηση ο Ντάνιελ: «Κάποια μέρα απεφάσισαν ότι δεν με ήθελαν πλέον και με έβαλαν στην ψυχιατρική πτέρυγα του νοσοκομείου ‘New York Kings County General’ και είπαν στους ανθρώπους πως ήμουν τρελός. Εμεινα εκεί λιγότερο από ένα χρόνο και στη συνέχεια με μετέφεραν στο νοσοκομείο ‘Treatmore’ στο Λονγκ Αϊλαντ».

Ο Ντάνιελ Κιτς στην Ακρόπολη στις 5 Μαρτίου 2017. Φωτογραφία Ντάνιελ Κιτς


Εκεί στο δεύτερο νοσοκομείο βρήκε τη λύτρωση. Ιδού τι συνέβη: «Μια μέρα ήμουν στο δωμάτιο που έπαιζαν τα παιδιά, κι ένας γιατρός ο οποίος εργαζόταν στο νοσοκομείο μπήκε στο δωμάτιο. Εν τω μεταξύ, ήλθαν κάποιοι συγγενείς του να τον πάρουν να πάνε για μεσημεριανό φαγητό και άρχισε να τους μιλά στα Ελληνικά, κι εγώ απάντησα στα Ελληνικά διότι νόμιζα πως μιλούσε σε μένα. Με κοίταξε και με ρώτησε ‘εσύ γιατί βρίσκεσαι εδώ;’ και του απάντησα ‘δεν ξέρω’. Επικοινώνησε με την Φιλόπτωχο Αδελφότητα της κοινότητας του Αγίου Δημητρίου Τζαμέικα στο Κουίνς και μία κυρία της Φιλοπτώχου γνώριζε για την Ακαδημία του Αγίου Βασιλείου και με έβαλαν εκεί, από το 1969 μέχρι το 1979, ο π. Δημήτριος Φράγκος ήταν ο διευθυντής όταν πήγα».

Κι η περιπέτεια συνεχίσθηκε: «Οταν ήμουν στην Ακαδημία ένα ζεύγος από την Ιντιανάπολις της Ιντιάνα, ο Eduard και η Toula Buesking, εκείνος Αμερικανός και εκείνη Ελληνίδα, ήθελαν να με υιοθετήσουν, αλλά υπήρχε πρόβλημα γιατί την κηδεμονία την είχε η οικογένεια Λετίρι, ώσπου το 1975 η Ακαδημία απόκτησε την κηδεμονία μου. Ομως η Ακαδημία, η Αρχιεπισκοπή, ο Αρχιεπίσκοπος Ιάκωβος, η νομική σύμβουλος Γιόγκα Λιονάκη που έγινε αργότερα δικαστής καθυστερούσαν. Το ζεύγος Buesking ήθελε να κάνει μία μεγάλη δωρεά στην Ακαδημία. Συναντήθηκαν με τον Ιάκωβο και η Αρχιεπισκοπή ζητούσε περισσότερα χρήματα, κι έτσι δεν έγινε. Εζησα για κάποιο διάστημα με την οικογένεια Ανδρέα και Ελένης Ράπτη στο Χάντινγκτον του Λονγκ Αϊλαντ οι οποίοι με είχαν σαν παιδί τους».

Κάποια στιγμή, το 1982, θέλησε να πάει στον Αμερικανικό Στρατό και συγκεκριμένα στην Αεροπορία, αλλά με μεγάλη του έκπληξη ανακάλυψε ότι οι θετοί του γονείς δεν είχαν υποβάλλει ποτέ τα χαρτιά του για να γίνει Αμερικανός υπήκοος. Είπε πως «με συμβούλευσαν από τον Στρατό, πήγα στην αρμόδια Υπηρεσία, έδωσα μία μικρή εξέταση και πήρα την υπηκοότητα κι έτσι μπόρεσα και πήγα στην Αεροπορία».

Ο Ντάνιελ Κιτς στην Αμερικανική Αεροπορία τον Οκτώβριο του 1982. Φωτογραφία Ντάνιελ Κιτς
Ο Ντάνιελ νυμφεύθηκε και απόκτησε δύο παιδιά και επέστρεψε στην Ακαδημία. «Γύρω στο 1987-1988 με την πρώτη μου γυναίκα είχα οικονομικές δυσκολίες και σκεφθήκαμε να βάλουμε τα παιδιά στην Ακαδημία, δύο τα δικά μου και είχε κι εκείνη ένα από προηγούμενο γάμο. Με ρώτησαν από την Ακαδημία του Αγίου Βασιλείου εάν θα ήθελα να μείνω και να εργασθώ εκεί, οπότε μείναμε όλοι μαζί.

Διευθυντής τότε ήταν ο Επίσκοπος Δαφνουσίας Φίλιππος. Οταν όμως είδα κάποια πράγματα, ανάμεσα σ’ αυτά και το άνοιγμα της αλληλογραφίας των παιδιών, τη συμπεριφορά των υπαλλήλων που ήταν δύστροπη προς τα παιδιά, έγραψα ένα γράμμα εφτά σελίδες και επίσης είχα και φωτογραφίες και τα πήγα στη Φιλόπτωχο στην Αρχιεπισκοπή με αντίγραφα στον Αρχιεπίσκοπο Ιάκωβο. Το αποτέλεσμα ήταν να κάνουν συνεδρίαση στην Ακαδημία και να με απολύσουν. Τους είπα ότι δεν έχω τίποτε το προσωπικό και με κανέναν, αλλά αυτά συμβαίνουν στην Ακαδημία και ήθελα να τα γνωρίζετε. Ο μόνος που ενδιαφερόταν για τα παιδιά και συμπεριφερόταν πολύ καλά ήταν ο Επίσκοπος Μελόης Φιλόθεος».

Ο Ντάνιελ νυμφεύθηκε ξανά, όλα πηγαίνουν καλά, έχει ένα γιο τον Αλέξανδρο 17 ετών. Ο ίδιος εργάζεται επί 24 χρόνια στο κατάστημα Menards το οποίο πουλά υλικά οικοδομής και λαχταρά πολύ να ξαναπάει στην Ελλάδα να δει τη μητέρα του και να χαρεί πιο πολύ την Ελλάδα. Η μητέρα του σήμερα ζει στην Πρέβεζα, κι είναι γεμάτη χαρά και ευτυχία που αντάμωσε τον γιο της.

Πηγή