υπηκοότητας και έπαιρναν και έναν, άντε δυο ξένους, κυρίως Αμερικανούς.
Επομένως μιλούσαμε για το ισπανικό, το γερμανικό, το γαλλικό, το Ισραηλινό, το ιταλικό, το ρωσικό, το ελληνικό μπάσκετ.
Στα χρόνια του άκρατου επαγγελματισμού (;) υπάρχουν παιχνίδια στα οποία παίζουν παίκτες, μόνο ξένοι προς τα κράτη από τα οποία προέρχονται και έχουν έδρα οι ομάδες. Όπως στο ποδόσφαιρο.
Το μπάσκετ στην Ελλάδα το "έφερε" ουσιαστικά ο Γκάλης και για να τιμηθεί κάπως πέρασαν 20 χρόνια, με κύρια ευθύνη της γλοιώδους εκείνης κάστας που ονομάζονται "μπασκετικοί ρεπόρτερ" και πίσω τους κινείται ένας εσμός κερδοσκόπων.
Το ελληνικό μπάσκετ το ανακάλυψε ουσιαστικά ο Ομπράντοβιτς, κοντά στον οποίο θήτευσε με απόλυτη επιτυχία και ο (μετέπειτα) κουμπάρος του Ιτούδης, ο οποίος βρίσκεται τώρα στο τιμόνι της ρωσικής ΤΣΣΚΑ.
Ο Ομπράντοβιτς εκδιώχθηκε κακήν κακώς από την Ελλάδα και ίσως και να μην τιμηθεί ποτέ ανάλογα με την αξία που έδωσε στο ΕΛΛΗΝΙΚΟ μπάσκετ, με κύρια ευθύνη και πάλι αυτή της γλοιώδους κάστας, πίσω από την οποία καλύπτονται και άλλης μορφής κερδοσκόποι ή αθύρματα.
Επί Ομπράντοβιτς αποδείχθηκε ότι Ελληνες παίκτες έχουν το ταλέντο να υπερκεράσουν τους έως τότε ανίκητους Ρώσους ή Γιουγκοσλάβους και να βγαίνουν οι καλύτεροι στην Ευρώπη. Τόσο ώστε να τους παίρνουν και στο αμερικάνικο επαγγελματικό μπάσκετ.
"Εμείς οι δημοσιογράφοι θέλουμε να είναι ομάδες από τα κράτη μας στα final γιατί έτσι έχουμε και εμείς δουλειά", είπε μετά την νίκη του Ολυμπιακού επί της ΤΣΣΚΑ στο μικρόφωνο κάποιος από δαύτους.
Έτσι είναι.
Και αυτά που προ-γράφουμε στο κείμενο αποδεικνύονται κάθε φορά από το γεγονός ότι οι ίδιοι και οι ίδιοι, κατά βάση αμόρφωτα και απαίδευτα άτομα περί το μπάσκετ και την κοινωνία, ανακυκλώνουν τα ίδια βλακώδη (εμετικά σε αυτά το final) αστεία γύρω από γυναίκες, πάντα τον Γιαννάκη, γαρνιτούρα μερικά άλλα πρόσωπα της ίδιας ευρύτερης παρέας, χωρίς καμία αναφορά ουσιαστικά σε αυτούς που "έφτιαξαν" το ελληνικό μπάσκετ και τους έδωσαν οντότητα.
Πολλοί από δαύτους παριστάνουν τους ειδήμονες στο μπάσκετ, το ποδόσφαιρο, τον στίβο και είναι κάτι κοιλαράδες ή έστω αδύνατοι που δεν έχουν φορέσει φόρμα, δεν έχουν ακουμπήσει μπάλα, δεν έχουν τρέξει 100 μέτρα, δεν έχουν ακούσει για ντόπινγκ σε κανένα άθλημα για κερδοσκοπικά κυκλώματα. Δεν έχουν κάνει καμία απολύτως ενοχλητικά για τους εσμούς αυτούς αποκάλυψη. Ακόμα και για τον Λανς Αρμστρογκ ελάχιστα είπαν για να μην τους πιάσουν από το αυτί οι "παράγοντες" των άλλων αθλημάτων.
Ο Ολυμπιακός του Σφαιρόπουλου, του Μπαρτζώκα, των Αγγελόπουλων αναδεικνύεται σταθερά η πρώτη δύναμη στο ελληνικό μπάσκετ τα τελευταία χρόνια κόντρα στο ρεύμα και πάνω στην παλαιά συνταγή ελληνικότητας.
Στον ημιτελικό με την ΤΣΣΚΑ δείτε τους πόντους. Θα δείτε ότι μια πεντάδα απο νεαρούς (και παλαιότερους) Ελληνες παίκτες ήταν αρκετή και δεν είχε καμία ανάγκη, κανέναν ξένο για να προκριθεί. Από τους 82 πόντους τους 67 τους έβαλαν Ελληνες και μάλιστα σε προσπάθειες πολύ μεγαλύτερες δυσκολίας από τις αντίστοιχες των ξένων.
Κέρδισε θέση στον τελικό καθαρά το ελληνικό μπάσκετ. Αν κερδίσει και την (καθόλου) τουρκική Φενέρ του Ομπράντοβιτς θα έχει κερδίσει την πρώτη θέση ελληνική ομάδα με Έλληνα προπονητή, Ελληνες ιδιοκτήτες.
Ο Παναθηναϊκός πήρε και πάλι το μάθημά του και από τον Ομπράντοβιτς (ο οποίος του έκανε μαθήματα δια ζώσης επι 13 χρόνια...) και από την μη ελληνικότητα των παικτών του. Αλγεινή εντύπωση μας προκαλεί το γεγονός ότι ο Καλάθης δεν κάνει μια προσπάθεια να πει μια λέξη στα ελληνικά, όταν ο πορτογάλος στην καταγωγή, ελληνικής υπηκοότητας Ζέκα μιλάει άπταιστα ελληνικά και στον Παναθηναϊκό και στην Εθνική ομάδα.
Λεπτομέρειες;
Αυτές κάνουν την ομοιογένεια, το πάθος, την ψυχολογία.
Η πλειοψηφία των Ελλήνων φιλάθλων που είναι παθιασμένοι με τις ομάδες τους, μάλλον θετικά θα σκέφτονται στην προοτπική να νικήσει μια ομάδα με καθαρά ελληνική σύνθεση και ας είναι "μισητός" εσωτερικός αντίπαλος στα αθλήματα.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι οι ποδοσφαιρικοί Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός φέτος έπεσαν στο ναδίρ της υπόληψης όταν παρουσιάστηκαν σε αγώνες με 11 ξένους στην 11άδα, τρείς ξένους αναπληρωματικούς και δυο ξένους στην προπονητική πυξίδα.
Και σε αυτά πίσω θα βρει κανείς αυτή τη γλοιώδη κάστα, μπροστάρηδες κερδοσκόπων, που δεν διστάζουν στο παραμικρό.
Δεν ωραιοποιούμε τίποτα επειδή μια ελληνική ομάδα έφτασε στην κορυφή της Ευρώπης. Στο εσωτερικό και το ελληνικό μπάσκετ έχει την "υγεία" του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Στις κερκίδες είναι οι συγγενείς και λίγοι φίλοι. Γιατί απλά οι πολίτες καταλαβαίνουν σε ποιό χώρο θα βρουν αθλητική ατμόσφαιρα και σε ποιά παραμονεύουν "μπράβοι" για να επιβάλουν αυτό που θέλουν οι κερδοσκόποι...
Γιάννης Ντάσκας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ρίξε και εσύ μια αλήθεια ή ένα ψέμα ή κι ακόμα άλλη μιά αοριστία..