Θρησκειοποίηση της πολιτικής;

Του Θεοδώρου Καλμούκου

Ήταν νομίζω άκαιρη και αδόκιμη η απόφαση και η Προεδρική Εκτελεστική Εντολή που εξέδωσε και υπέγραψε ο πρόεδρος κ. Ντόναλντ Τραμπ, με την οποία παρέχεται ελευθέρως το δικαίωμα σε εκκλησιαστικές και θρησκευτικές οντότητες, ομάδες και κοινότητες να χρηματοδοτούν τους υποψηφίους της προτιμήσεώς τους για τα δημόσια αξιώματα.

Μέχρι σήμερα ίσχυε το αντίθετο ακριβώς για να προφυλαχθεί ο

διακριτός ρόλος και η σχέση ανάμεσα στο κράτος και τη θρησκεία οποιαδήποτε αντιληπτική και κυριολεκτικό περιεχόμενο δίνεται στον όρο θρησκεία.

Με την απόφαση αυτή συντελείται μία μείξη όχι και τόσο σωστή και ενδεδειγμένη για αμφότερα, και για την πολιτική και για τη θρησκεία, διότι ελλοχεύει ο κίνδυνος πολιτικοποίησης της θρησκείας ή θρησκειοποίησης της πολιτικής. Καραδοκεί βέβαια και ο κίνδυνος δημιουργίας Θεοκρατικών καταστάσεων από τους ακραίους αμφοτέρων.

Ακόμα δεν πρέπει να αποκλείεται και το ενδεχόμενο του κινδύνου δημιουργίας διχογνωμιών και διενέξεων ανάμεσα στους πιστούς μέλη των διαφόρων κοινοτήτων ή θρησκευτικών ομάδων όταν μία μερίδα θελήσει να υποστηρίξει τον τάδε υποψήφιο και η άλλη μερίδα τον δείνα.

Θα μπαίνουν και σε δύσκολη θέση και οι ιερείς, οι αρχιερείς, οι πάστορες των ενοριών και των διαφόρων Ομολογιών, διότι η κάθε μερίδα θα τους θέλει να υποστηρίζουν τον δικό τους εκλεκτό και προτιμητέο υποψήφιο.

Βέβαια αυτό το καινούργιο μέτρο-απόφαση, αν τελικά εφαρμοστεί, δεν θα αφήσει ανέγγιχτη και τη δική μας Αρχιεπισκοπή με δεδομένες ήδη τις τάσεις που υφίστανται εντός αυτής ένθεν-κακείθεν. Συγκεκριμένα, τι θα συμβεί αν σε μία κοινότητα-ενορία μία μερίδα μελών της θέλει να υποστηρίξει τον τάδε Δημοκρατικό υποψήφιο και μία άλλη τον δείνα υποψήφιο είτε από το ίδιο κόμμα, είτε από το αντίθετο Ρεπουμπλικανικό;

Κάτι παραπάνω ήξεραν οι πατέρες και θεμελιωτές της Αμερικανικής Κοινοπολιτείας όταν εξ’ αρχής έκαναν τον διαχωρισμό Κράτους και Θρησκείας. Αλλωστε ένα από τα θέματα που ταλαιπωρούσαν τους πρωτοπόρους εμιγκρέδες από την Αγγλία και αλλού ήταν και αυτό.

Ας μου επιτραπεί να θυμίσω ότι ο θρησκευτικός φανατισμός είναι κατά πολύ χειρότερος από τον κομματικό ή πολιτικό, κι αυτό ακριβώς θα πρέπει να αποφευχθεί πάση θυσία από την αμερικανική κοινωνία εν γένει και σίγουρα από τη δική μας Αρχιεπισκοπή και Ελληνοαμερικανική Κοινότητα.

Εκείνο το οποίο οφείλει να επικρατήσει είναι οι κοινότητες, οι ενορίες, οι θρησκευτικές Ομάδες και Ομολογίες στην Αμερική να μην διαιρούνται και χωρίζονται με αφορμή τη χρηματοδότηση του ενός ή του άλλου υποψηφίου, αλλά τα μέλη τους να ενεργούν ελεύθερα. Η Προεδρική Εντολή δεν νομίζω ότι στοχεύει στη θρησκευτική ελευθερία, αλλά στην πολιτικοποίησή της και οι καιροί μας δεν προσφέρονται για άνοιγμα καινούργιων πληγών.

πηγη