Άκου βλαμμένε άχρηστε ανθρωπάκο.

Σου λένε απερίφραστα ότι εσύ, η ζωή σου, τα παιδιά και παιδιά και η οικογένειά σου δεν αξίζετε πεντάρα….

Ότι είσαι ένα ηλίθιο υποκείμενο που μπορούν να το κάνουν ότι θέλουν. Δεν σου υπόσχονται «προσωπική ελευθερία» και «προσωπική αξιοπρέπεια» αλλά «εθνική ελευθερία», αφού η προσωπική σου ελευθερία και αξιοπρέπεια είναι αόριστες έννοιες που δεν σημαίνουν τίποτα για εσένα, ενώ η

«εθνική ελευθερία» και τα «εθνικά συμφέροντα» κάνουν τα σάλια σου να τρέχουν όπως του σκύλου μπροστά στο κόκκαλο, και τις ζητωκραυγάζεις. Κανείς όμως απ΄ αυτούς τους μικρούς ανθρώπους δεν πλήρωσε το τίμημα για γνήσια ελευθερία όπως το πλήρωσαν ο Τζορντάνο Μπρούνο, ο Ιησούς, ο Καρλ Μαρξ ή ο Λίνκολν. Δεν σ’αγαπούν, Ανθρωπάκο. Σε περιφρονούν γιατί και συ περιφρονείς τον εαυτό σου. Σε ξέρουν καλύτερα από όσο σε ξέρουν ο Ροκφέλερ και οι Τόριδες. Ξέρουν τις χειρότερες αδυναμίες σου που κανείς δεν πρέπει να τις ξέρει. Σε πρόσφεραν θυσία σ’ένα σύμβολο και εσύ τους οδηγείς στη δόξα πάνω στους ώμους σου. Τους εξυψώνεις και τους στηρίζεις παρότι έβγαλαν τις μάσκες τους, ή μήπως ακριβώς για αυτό. Επειδή σου είπαν ωμά και απερίφραστα: είσαι κατώτερο, ανεύθυνο πλάσμα και έτσι θα παραμείνεις*. Κι εσύ, από την μεριά σου, τους αποκαλείς «σωτήρες» και τους ζητωκραυγάζεις!

Για τούτο, σε φοβάμαι, Ανθρωπάκο, τρέμω την σκέψη σου! Γιατί η μοίρα της ανθρωπότητας εξαρτάται από σένα. Σε φοβάμαι γιατί κι ο ίδιος φοβάσαι τον εαυτό σου και προσπαθείς να τον αποφύγεις.

*Κάτι μου θύμισε...https://www.youtube.com/watch?v=9UgoPCpsP_I

Το δοκίμιο Άκου Ανθρωπάκο του Βίλχελμ Ράιχ γράφτηκε το 1945. Παραμένει ένα από τα καλύτερα και διαχρονικότερα κείμενα του 20ου αιώνα.