που ήθελαν, ανέπαφη, αμόλυντη μακριά από έπαρση και κοινωνική θέση.
Την Κυριακή το πρωί, τα προσφυγόπουλα του 1974, που στοιβάχτηκαν στο πλοίο της γραμμής για τον Πειραιά το Σεπτέμβρη του 1974 και στη συνέχεια οδηγήθηκαν στην Ηλεία, όπου φιλοξενήθηκαν σε οικογένειες για ένα χρόνο, τίμησαν και ευχαρίστησαν τους υπέροχους ανθρώπους, που άνοιξαν την πόρτα της καρδιάς και του σπιτιού τους και τους πρόσφεραν οικογένεια και σχολείο, μεταμορφώνοντας το φόβο τους σε διδάγματα αγάπης και ανθρωπιάς.
Κάποιοι από αυτούς τους ανθρώπους έφυγαν από τη ζωή, τα προσφυγόπουλα θα τους επισκεφθούν στην τελευταία τους κατοικία στις 21 Ιανουαρίου, στην Ηλεία για να εκφράσουν ταπεινά την ευγνωμοσύνη τους.
Στην εκκλησία Της του Θεού Σοφίας, το Υπουργείο Παιδείας, η Αρχιεπισκοπή Κύπρου σε συνεργασία με τη Μητρόπολη Ηλείας και το Υπουργείο Παιδείας, πραγματοποίησαν εκδήλωση ευγνωμοσύνης για τη φιλοξενία 415 προσφυγόπουλων της κυπριακής τραγωδίας του 1974 στην Ηλεία.
Στο πλαίσιο της εκδήλωσης τελέσθηκε Αρχιερατικό Συλλείτουργο, προϊσταμένου του Αρχιεπισκόπου Κύπρου Χρυσοστόμου Β΄, με τους Επισκόπους, Ωλένης Αθανάσιο και Μεσαορίας Γρηγόριο, στην παρουσία του Υπουργού Παιδείας Κώστα Καδή. Μνημονεύτηκαν επίσης από τους ιεράρχες οι θανόντες άνθρωποι που φιλοξένησαν παιδιά και ο κεκοιμημένος Μητροπολίτης Ηλείας και Ωλένης Αθανάσιος, που είχε αναλάβει την πρωτοβουλία και την ευθύνη για τη φιλοξενία των παιδιών.
Μεταξύ των 415 παιδιών και ο Βουλευτής του ΑΚΕΛ επαρχίας Λάρνακας Γιώργος Γεωργίου, ο οποίος σε ομιλία του μετά το Συλλείτουργο είπε πως υλοποιείται ένα ανεκπλήρωτο ηθικό χρέος.
Γυρνώντας τη μνήμη του στο Σεπτέμβρη του 1974, βουρκωμένος, είπε ότι ο φόβος και η αβεβαιότητα εκείνου του μαύρου καλοκαιριού άφησαν τις χαροκαμένες και αλαφιασμένες από τα δεινά του πολέμου Κύπριες μανάδες να κατευοδώσουν τα παιδιά τους για ένα άγνωστο προορισμό.
Παραθέτοντας λακωνικά την ιστορία, είπε πως μια λιτή ανακοίνωση στον Τύπο, ανέφερε ότι ο Μητροπολίτης Ηλείας και Ωλένης θα φρόντιζε να φιλοξενηθούμε σε ιδρύματα κάποιοι και άλλοι σε οικογένειες. Πρόσθεσε ότι όλα προχώρησαν χωρίς πολλές λεπτομέρειες και διαδικασίες και θυμήθηκε πως όσα παιδιά μαζεύτηκαν πάνω στο πλοίο εκείνη την ημέρα καταμετρήθηκαν και σάλπαραν με μόνο συνοδό τον επιθεωρητή δημοτικής εκπαίδευσης Τάκη Χριστοδουλίδη.
«Άγνωστοι τότε ανάμεσα μας. Στοιβαγμένοι απάνω στο πλοίο της γραμμής για τον Πειραιά. Με βλέμμα απλανές, κάποιοι μαζεύονταν απόμερα και άκουγες το συριστό κλάμα τους. Μακριά από τους δικούς μας, κάποιων είχαν σκοτωθεί και άλλων αγνοούνταν. Μακριά από τον όλεθρο του πολέμου», είπε προσθέτοντας ότι το απερίγραπτο δέος που ένιωσαν πιάνοντας το λιμάνι του Πειραιά, μετασχηματίστηκε σε πέπλο στοργής και απέριττης αγάπης σ’ όλη τη διαδρομή προς τον Πύργο.
Σε κάθε στάση του λεωφορείου, αγκαλιές, κλάματα, λόγια συμπαράστασης, αλλά και θυμού, που η Ελλάδα δεν μπόρεσε να ανακόψει το κακό που μας βρήκε, είπε συνεχίζοντας την αφήγηση ο κ. Γεωργίου.
Θυμήθηκε ότι κάποιοι έμειναν σε ιδρύματα και άλλοι σε οικογένειες, αφού «οι φτωχοί άνθρωποι, αγρότες και μεροκαματιάρηδες άνοιξαν τα σπιτικά τους, μα πιο πολύ την ψυχή τους και μας ζέσταναν για μια χρονιά».
Ο Βουλευτής είπε επίσης ότι σύντομα θα επιστρέψουμε στα χώματα της Ηλείας, ως ταπεινοί προσκυνητές για να καταθέσουμε την ευγνωμοσύνη μας σε αυτούς τους ανθρώπους, ζωντανούς και τεθνεώτες. «Για να ανταμώσουμε με ένα κομμάτι του εαυτού μας. Για να ξανανιώσουμε Άνθρωποι, συμπλήρωσε.
Ο Δημήτρης Πανουργιάς, από την Αμαλιάδα, που φιλοξένησε τα αδέλφια Κώστα και Κούλα, γύρισε τη μνήμη του πίσω και είπε πως μέχρι που τα λεωφορεία έφθασαν στην Αμαλιάδα δεν ήξερα, όπως κανένας μέχρι εκείνη τη στιγμή τίποτε για τη φιλοξενία.
Είδαμε τα λεωφορεία το ένα πίσω από το άλλο, ο κόσμος τα «είχε χάσει» είπε και αφηγήθηκε την ιστορία μιας γριούλας, η οποία όπως ανέφερε είχε ένα περιπτεράκι και πήρε ένα κιβώτιο γαριδάκια και τα μοίραζε στα παιδιά.
Ο κ. Πανουργιάς πρόσθεσε πως γνωρίζοντας τις οικονομικές δυσκολίες της γριούλας της έστειλε χρήματα για τα γαριδάκια με ένα γνωστό του παιδάκι από την Ηλεία, τα οποία και κράτησε.
Παρόλο που ο ίδιος είχε δύο δικά του παιδιά, ένα 6 ετών και δεύτερο πέντε μηνών, είπε πως τα προσφυγόπουλα μας έδωσαν ζωή, βουρκωμένος και ζητώντας συγνώμη για τη συγκίνηση.
Συνεχίζοντας, είπε πως βλέποντας την ταλαιπωρία των προσφυγόπουλων που πήγαιναν από το ένα σπίτι στο άλλο αποφάσισε και πήγε σε ένα παπά στον οποίο είπε πως θέλει να πάρει στο σπίτι του δύο παιδιά.
Ο Παπάς, είπε, ενημέρωσε τον Μητροπολίτη Αθανάσιο και στη συνέχεια πήρε την οικογένεια μου και πήγα στον Πύργο και στον Μητροπολίτη, που μου έδωσε την Κούλα και πρόσθεσε πως γύρεψε και το δεύτερο παιδί το οποίο δεν ήταν εκεί αλλά ήταν στο οικοτροφείο της Βάρδας. Ανέφερε ότι πήρε την Κούλα και στη συνέχεια πήγε στο οικοτροφείο για να βρει τον Κωστάκη, που ήταν δύσκολος στην αρχή.
Ο κ. Πανουργιάς είπε ότι αγαπήσαμε τα παιδιά πολύ, μας δίδαξαν πολλά πράγματα. Ανέφερε επίσης πως για έξι μήνες φιλοξενούσαμε και μια οικογένεια, μητέρα – πατέρα και τα δύο κοριτσάκια τους.
«Εξι μήνες μέσα στο σπίτι μου είμαστε εννιά άτομα», συνέχισε, προσθέτοντας ότι η Κούλα και ο Κώστας μετά από ένα χρόνο φύγανε, αλλά τις δύο κοπέλες – τον πατέρα και τη μάνα τους τα κράτησα στην Αμαλιάδα, που αγωνίστηκαν για 40 χρόνια.
Κάποιες φορές κάναμε και τον καραγκιόζη για να χαμογελάσουν τα παιδιά, είπε προσθέτοντας ότι είχε επινοήσει τη χρηματική ανταμοιβή για τα τρία μεγαλύτερα παιδιά που είχε στο σπίτι του, ώστε να τρώνε το φαγητό τους.
«Σήμερα πήγα και στον τάφο του πατέρα των παιδιών μου», προσθέτοντας πως θεωρεί και τα έξι παιδιά, παιδιά του.
Η Κούλα είπε πως είναι ο δεύτερος μπαμπάς και η δεύτερη μαμά, ενώ ο Κώστας (Κακουλλής) είπε ότι μετά τον πόλεμο και τον αναβρασμό που επικρατούσε, οι γονείς μας αφού μας ρώτησαν -και χωρίς να καταλάβουμε γιατί απαντήσαμε ναι- μας ανέβασαν στο πλοίο Πάτρα με προορισμό τον Πειραιά.
Ο κ. Κακουλλής είπε ότι στο λιμάνι του Πειραιά πήρε από το χέρι τη μικρότερη αδελφή του και τον εξάδελφο του, ώστε να μπουν και οι τρεις στο ίδιο λεωφορείο και να καταλήξουμε στον ίδιο τόπο.
Θυμήθηκε πως κατά τη διαδρομή προς την Ηλεία, το λεωφορείο σταματούσε σε κάθε χωριό, όπου οι κάτοικοι θα μπορούσε να ειπωθεί ότι «μας υποδέχονταν με τιμές, μας αγκάλιαζαν, μας φιλούσαν μας έδιναν μπισκότα».
Καταλήξαμε στην Αγία Φιλοθέη, όπου μείναμε περίπου 15 ημέρες. Μετά τις 15 ημέρες άνοιξε η μεγάλη αίθουσα όπου έρχονταν γονείς για να πάρουν παιδιά να φιλοξενήσουν στο σπίτι τους. «Στην αρχή ήμουν αρνητικός, όμως με έπεισε η αδελφή που πήγε σε οικογένεια, όταν η ίδια οικογένεια ζήτησε να φιλοξενήσει δύο παιδιά. Δέχθηκα και ποτέ δεν το μετάνιωσα», πρόσθεσε.
Συγκλονιστική και η ιστορία του Γιώργου Κυπριανού, που ήταν άλλο ένα από τα 415 παιδιά.
Ο κ. Κυπριανού ανέφερε ότι ο πατέρας του έστειλε τα 2 από τα 9 του παιδιά στην Ελλάδα, τον ίδιο, μαθητή 4ης δημοτικού, και τον αδελφό του Κύπρο, ηλικίας 6ης δημοτικού, ο οποίος κατέληξε στο Παμπάφειο οικοτροφείο στη Θεσσαλονίκη και αυτός (ο Γιώργος) στην οικογένεια Καρβουνιάρη.
Συνεχίζοντας είπε πως ο αδελφός του δεν μπορούσε να αντέξει τη διαμονή στο οικοτροφείο, το έσκασε και με οτοστόπ «και ήρθε και με βρήκε στη Βάρδα Ηλείας, που με φιλοξενούσε η οικογένεια του οικοδόμου Καρβουνιάρη, που είχε ο ίδιος πέντε παιδιά».
Ο κ. Καρβουνιάρης ζει, αλλά δυστυχώς χάσαμε τη Διαμαντούλα μας, είπε.
Ο εκπαιδευτικός Παύλος Σεμελίδης που συνόδευσε άλλη ομάδα Παιδιών στην Πάτρα, είπε πως τον ειδοποίησε ο τότε Δήμαρχος Λάρνακας Αννίβας Φράνσις λέγοντας ότι στην Πάτρα θέλουν να φιλοξενήσουν προσφυγόπουλα. Μας ανατέθηκε να εντοπίσουμε τα παιδιά που είχαν τη μεγαλύτερη ανάγκη και να τα μεταφέρουμε στην Πάτρα. Όταν μεταφέραμε τα παιδιά τα υποδέχθηκαν και τα φιλοξένησαν για ένα χρόνο και είμαστε υπόχρεοι σε αυτούς τους ανθρώπους που μας βοήθησαν, συμπλήρωσε.
Ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου μιλώντας μετά το συλλείτουργο είπε ότι οι Ελληνες πολίτες με ανιδιοτέλεια, σεβασμό και πολύ αγάπη, δέχθηκαν τα προσφυγόπουλα ως δικά τους παιδιά, τους πρόσφεραν θαλπωρή και αγάπη με ταυτόχρονο σεβασμό προς τους πρόσφυγες γονείς τους.
Είχαμε τη συμπαράσταση του ελληνικού λαού στη συμφορά του 1974 και τα παιδιά του 1974, άνδρες και γυναίκες σήμερα θυμούνται πάντα την αγάπη που τους έδειξαν οι ιερείς και κάτοικοι του Πύργου Ηλείας.
Ο Υπουργός Παιδείας Κώστας Καδής είπε ότι το Υπουργείο του και η Εκκλησία με αισθήματα βαθιάς συγκίνησης τιμούν τους ανθρώπους και την Μητρόπολη Ηλείας που για μια ολόκληρη χρονιά φιλοξένησαν 415 παιδιά προσφύγων.
Ο Υπουργός Παιδείας ανέφερε ότι τα παιδιά αρχικά μεταφέρθηκαν στο οικοτροφείο Βάρδας και στη συνέχεια φιλοξενήθηκαν είτε σε οικοτροφεία ή σε οικογένειες όπου είχαν την ευκαιρία να πάνε σε κανονικό σχολείο και να μένουν σε κανονικά σπίτια.
Είπε στη συνέχεια ότι την οργάνωση και τη μεταφορά των παιδιών είχε αναλάβει εκ μέρους του Υπουργείου Παιδείας, ο Επιθεωρητής Δημοτικής Εκπαίδευσης της Επαρχίας Αμμοχώστου Χριστάκης Χριστοδουλίδης.
Η πρωτοβουλία, αναλήφθηκε τις δύσκολες εκείνες μέρες και ώρες, κατά τις οποίες ένα ολόκληρο κράτος και χιλιάδες οικογένειες προσφύγων, η κάθε μια χωριστά, μετρούσαν τις πληγές και τις απώλειές τους, αναζητώντας τη δύναμη και το κουράγιο, για να μπορέσουν να συνεχίσουν να ζουν χωρίς να χάνουν την ελπίδα τους, σημείωσε.
Ο κ. Καδής είπε πως η φιλοξενία των παιδιών αποτελεί άλλη μια πτυχή της κυπριακής τραγωδίας, προσθέτοντας πως το παράδειγμα της Μητρόπολης Ηλείας ακολούθησαν και άλλες Μητροπόλεις στην Ελλάδα.
Ο Υπουργός Παιδείας ευχήθηκε όπως ο Ελληνισμός καταφέρει να αντεπεξέλθει στις προσκλήσεις ώστε να προσφέρει ένα πολύ καλύτερο μέλλον και προοπτικές στις νέες γενιές.
Ο Επίσκοπος Αθανάσιος είπε πως η μητέρα Ελλάδα δεν μπορούσε να μείνει αμέτοχη στο δράμα των Κυπρίων προσθέτοντας ότι η ελληνική Εκκλησία έσπευσε να κάνει ό,τι μπορεί ώστε να επουλώσει τις πληγές που άνοιξε η εισβολή.
Υπενθύμισε τη συνεισφορά των Κυπρίων στον αγώνα του 1940 και τη βοήθεια προς την Ηλεία από την Κύπρο μετά τις καταστροφές των πυρκαγιών του 2007.
Ο Επίσκοπος Αθανάσιος, υπενθύμισε την επίσκεψη του Αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου στην Ηλεία και την ανακατασκευή από δύο εκκλησιών και του νηπιοβρεφοκομικού σταθμού της Μητρόπολης Ηλείας με δαπάνες της κυπριακής Εκκλησίας.
Πηγή: ΚΥΠΕ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ρίξε και εσύ μια αλήθεια ή ένα ψέμα ή κι ακόμα άλλη μιά αοριστία..