Το χθες ξανασυμβαίνει σήμερα.

Στα τελευταία χρόνια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας οι φόροι στην γη ήταν τόσο υψηλοί που οι άνθρωποι προτιμούσαν να δώσουν τα κτήματά τους στην Εκκλησία γιατί δεν φορολογείτο και εκμεταλλευόμενοι αυτό είχαν μεγαλύτερο εισόδημα. Κοινή τακτική ήταν  να χαρίζουν τα κτήματα και ένα παιδί να πηγαίνει μοναχός και τα υπόλοιπα αδέλφια να

τα καλλιεργούν νοικιάζοντάς τα με μηδαμινό ενοίκιο. Επί Οθωμανικής Αυτοκρατορίας η τακτική ήταν η ίδια. Έτσι μετά την επανάσταση η Εκκλησία βρέθηκε με μία τεράστια περιουσία και υπέρογκο αριθμό μοναστηριών. Τρεις φορές στην ιστορία του σύγχρονου ελληνικού κράτους γίνει κάποιος διαμερισμός της περιουσίας της εκκλησίας για να δοθεί γη σε ακτήμονες. Το 1833/34 με διάταγμα του Βασιλιά Όθωνα. Μετά την  Μικρασιατική Καταστροφή το 1922. Και τέλος το 1952 όπου δόθηκαν κάποιοι κτηματικοί κλήροι στην Πολιτεία με την προϋπόθεση ότι οι κληρικοί θα πληρώνονται ως δημόσιοι υπάλληλοι.   Χθες το βράδυ δέχθηκα ένα τηλέφωνο από ένα φίλο που με ρώτησε αν ξέρω κανέναν στην εκκλησία για να τους δωρίσει κάτι αγροτεμάχια που έχει γιατί δεν τον συμφέρει με την φορολογία πλέον να τα διατηρήσει.  Σας θυμίζει κάτι;