Νίκολα Μαλμπράνς

Ας υποθέσουμε, Άριστε, ότι ο Θεός καταστρέφει όλα τα πλάσματα που έχει δημιουργήσει, εκτός από εσένα και από μένα, το σώμα σου και το σώμα μου. Ας υποθέσουμε, επίσης, ότι ο Θεός εντυπώνει στα μυαλά μας

ακριβώς τα ίδια στοιχεία, ή μάλλον παράγει στα μυαλά μας ακριβώς τις ίδιες ιδέες που υπάρχουν και τώρα. Σκέψου Άριστε. Σε τι κόσμο θα ζήσουμε; Δεν θα είναι πνευματικός κόσμος; Τώρα, πρόσεχε σε αυτό τον κόσμο είμαστε και σε αυτό τον κόσμο ζούμε, αν και το σώμα στο οποίο κατοικούμε ζει και περπατά σε έναν άλλο κόσμο. Αυτός ο κόσμος που παρατηρούμε, που θαυμάζουμε και αισθανόμαστε.  Αλλά ο κόσμος που βλέπουμε ή ατενίζουμε, όταν γυρίζουμε το κεφάλι μας στη μία ή στην άλλη πλευρά, αποτελείται από ύλη, η οποία καθ’εαυτή είναι αόρατη και η οποία δεν έχει καμία από τις ομορφιές που θαυμάζουμε και αισθανόμαστε όταν την κοιτάζουμε. Τις αντανακλά. Το ‘’τίποτε’’ δεν έχει ιδιότητες. Ωστόσο αν ο κόσμος καταστρεφόταν δεν θα είχε καμία ομορφιά. Όμως με βάση ότι ο κόσμος θα καταστρεφόταν αλλά ο Θεός θα χάραζε στο μυαλό μας τα ίδια στοιχεία, ή μάλλον τις ίδιες ιδέες που είχαμε όταν τα πράγματα υπήρχαν, τότε θα δούμε την ίδια ομορφια.

 από το <<Διάλογοι περί της μεταφυσικής και της θρησκείας>>