Άρθρο – κόλαφος από δικαστή: Όπισθεν ολοταχώς!

Του δικαστή Θ. Παναγόπουλου

Με αφορμή την υπόθεση «Μπαλτάκος», ξύπνησαν οι μνήμες και μας οδηγούν σε ιστορικές αναδρομές.

Μέρος πρώτο:

Γαλλία 1654 . Βασιλιάς της Γαλλίας γίνεται ο Λουδοβίκος ΙΔ’, ο επονομαζόμενος « βασιλιάς Ήλιος».

Μόλις ανέβηκε στον θρόνο, κατήργησε αμέσως (με βασιλική πράξη…. νομοθετικού περιεχομένου και με την διαδικασία του κατεπείγοντος) κοινοβούλιο, υπουργικό συμβούλιο, πρωθυπουργό, υπουργούς και τον αρχιδικαστή και ανέλαβε ο ίδιος όλες τις εξουσίες , διακηρύσσοντας σε όλη
την Γαλλία, « L’ Etat , c’ est moi », το κράτος είμαι εγώ! Στην βάση αυτής της αντίληψης, το πιο κτηνώδες μέτρο που πήρε, ήταν η θέσπιση του «Μαύρου Κώδικα» (Code Noir) ένας νόμος – μνημόνιο – , με το οποίο τσάκισε τους φτωχούς, τους κατατρεγμένους, τους άστεγους και τους σκλάβους, που τους

χαρακτήριζε «έπιπλα », κάτω από την απόλυτη εξουσία των αφεντικών τους.

Μέρος δεύτερο:

Ελλάδα 1821. Σύμφωνα με το σύνταγμα της Επιδαύρου, η Κυβέρνηση λέγεται «Εκτελεστικό», και η Βουλή «Βουλευτικό». Πάνω όμως από τις δυο αυτές εξουσίες, βρίσκεται ο αρχιγραμματέας της κυβέρνησης.

Καμία πράξη, κανένα νομοσχέδιο, καμία απόφαση, της κυβέρνησης, ή της βουλής, δεν είχε ισχύ, αν δεν την υπέγραφε ο αρχιγραμματέας!

Και αυτό, γιατί σχεδόν σε όλη την διάρκεια της επανάστασης, αρχιγραμματέας της κυβέρνησης των κοτσαμπάσηδων, ήταν ο Μαυροκορδάτος!

Μέρος τρίτο: Ελλάδα 2013.

Μόλις γίνεται πρωθυπουργός ο κ. Σαμαράς και Γενικός Γραμματέας του Υπουργικού Συμβουλίου ο κ. Μπαλτάκος, ο νόμος για τον γραμματέα αλλάζει και ο τελευταίος εξοπλίζεται με απίστευτες και πρωτοφανείς για κοινοβουλευτική δημοκρατία υπερεξουσίες, τέτοιες που, όπως προείπα, μόνον ο «Βασιλιάς Ήλιος» και ο Μαυροκορδάτος διέθεταν. Όποιος αμφιβάλλει, δεν έχει παρά να αναζητήσει τον νόμο 4147/ 2013, άρθρ. 21, όπου κατάπληκτος θα διαβάσει ότι, κανένα νομοσχέδιο, καμία υπουργική τροπολογία, διόρθωση, προσθήκη ή οποιαδήποτε άλλη παρέμβαση, δεν προωθείται στην Βουλή προς ψήφιση, εάν δεν έχει την αποδοχή και την υπογραφή του Γραμματέα της Κυβέρνησης. Χαρακτηριστικά στον νόμο διαβάζουμε:

« Οι υπηρεσίες της Βουλής, δεν δικαιούνται να παραλάβουν νομοσχέδιο, αν αυτό δεν φέρει την υπογραφή του Γενικού Γραμματέα… άλλως ( άν δεν έχουν την έγκριση και την υπογραφή του), οι ως άνω παρεμβάσεις δεν παραλαμβάνονται από τις υπηρεσίες της Βουλής, δεν εισάγονται προς ψήφιση στην Ολομέλεια και θεωρούνται ως μη γενόμενες»!

Με απλά λόγια ο Γραμματέας της Κυβέρνησης υπερακοντίζει ολόκληρη την νομοθετική λειτουργία της Βουλής, ασκεί απόλυτο veto στο νομοθετικό έργο, αφού κανένας νόμος και καμία διάταξη, δεν μπορεί ψηφιστεί, αν ο ίδιος δεν το θέλει. Τέτοιο προνόμιο, δεν το έχει ούτε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Ακόμα και αν οι 300 της Βουλής ή ολόκληρο το Υπουργικό Συμβούλιο θελήσουν να περάσουν ένα νόμο, αυτό δεν μπορεί να γίνει, χωρίς την υπογραφή του Γραμματέα.

O tempora, o mores! Τι καιροί Θεέ μου! Τι Μαυροκορδάτος, τι Μπαλτάκος!

Μέρος τέταρτο:

Εξυπακούεται ότι, στην ουσία, οι παραπάνω υπερεξουσίες δεν ανήκουν στον Γενικό Γραμματέα. Πίσω από αυτόν κρύβεται ο πρωθυπουργός. Ο γραμματέας του, δεν είναι παρά ο γενικός εντολοδόχος του, το μακρύ χέρι, το μάτι και το αυτί της εκτελεστικής εξουσίας, μέσα στην νομοθετική. Ελέγχοντας ο πρωθυπουργός, μέσω του αχυρανθρώπου του, το νομοθετικό έργο, – τι θα ψηφιστεί, τι δεν θα ψηφιστεί – ( γιατί φαίνεται να μην εμπιστεύεται ούτε τους υπουργούς του ), έχει τον απόλυτο έλεγχο της κρατικού μηχανισμού και εδραιώνει, – δυστυχώς αντιδημοκρατικά, – την παραμονή του στην εξουσία.

Η μεθόδευση όμως ενός τέτοιου κυβερνητικού συστήματος εξουσίας, δεν μπορεί να λέγεται δημοκρατία, αλλά ενός ανδρός αρχή.

Την ευθύνη όμως για την παρέκκλιση αυτή την έχει ο ίδιος ο κ. πρωθυπουργός, που προφανώς με δική του πρωτοβουλία ψηφίστηκε το 2013, ο επαίσχυντος αυτός νόμος. Εάν μάλιστα ανατρέξει κανείς στον προηγούμενο νόμο του 2005, για τις αρμοδιότητες του Γραμματέα της Κυβέρνησης, θα διαπιστώσει, ότι, ο νόμος εκείνος, δεν περιέχει τίποτα περισσότερο, απ’ ότι χρειάζεται, για να ασκεί τα καθήκοντά του, ένας οποιοσδήποτε γραμματέας δημόσιας υπηρεσίας.

Αυτή την μοναρχική αντίληψη άσκησης της εξουσίας, την βιώνουμε, την βλέπουμε να υλοποιείται, σημειολογικά και προπαγανδιστικά, από όλους ανεξαιρέτως τους υφισταμένους του πρωθυπουργού. Από τον αμέσως επόμενο αξιωματούχο, μέχρι τον τελευταίο δημόσιο υπηρέτη:

«Με εντολή Σαμαρά», έγινε το άλφα, έγινε το βήτα. «Με εντολή του πρωθυπουργού» θα συλληφθούν θα δικαστούν, θα τιμωρηθούν, θα καταδικαστούν». «Με εντολή Σαμαρά» θα δοθούν, θα αναγνωριστούν θα δικαιωθούν και πάει λέγοντας, καθημερινά, από το πρωί, μέχρι το βράδυ. Λες και δεν υπάρχουν σ΄ αυτή την χώρα άλλοι θεσμοί, υπουργοί, υπουργεία, δικαστές, δικαστήρια, υπηρεσίες και χρειάζεται η «άνωθεν» εντολή για να κινητοποιηθούν, να λειτουργήσουν.

Ο πρωθυπουργός αντικαθιστά τους πάντες και τα πάντα.

Όλοι περιμένουν την επόμενη εντολή. Χωρίς αυτή τίποτα δεν μπορεί να γίνει, δεν μπορούμε να ζήσουμε. Χωρίς αυτόν το χάος. Δοξάστε τον πρωθυπουργό, προσευχηθείτε για τον κ. Σαμαρά. Είναι ευθύνη του κ. Σαμαρά, να διακόψει αμέσως αυτό το εμετικό, γλοιώδες, υποκριτικό, λιβάνισμα των παρακεντέδων του. Τον κολακεύουν αηδιαστικά και από ιδιοτέλεια και δεν τον εκτιμούν, όπως δημόσια διατείνονται. Η περίπτωση του κ. Μπαλτάκου, πρέπει να τον έκανε σοφότερο. Και επιτέλους ο πρωθυπουργός της χώρας, είτε συμφωνεί, είτε διαφωνεί κάποιος μαζί του, βρίσκεται σ΄ αυτή την θέση, μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες. Δεν μπορεί να είναι ο Λουδοβίκος ΙΔ’, – αν και πολλά από τα πεπραγμένα του, φαίνεται να έρχονται κατευθείαν μέσα από τις διατάξεις του «Μαύρου Κώδικα» – ούτε πολύ περισσότερο ο ηγέτης της Βόρειας Κορέας Κιμ Γιούγκ Ουν, για να του αξίζει αυτή η μεταχείριση.

patris.gr