Διαστημική «κιβωτός» από τη NASA

Θα μπορούσε στο μέλλον μία κιβωτός να σώσει την ανθρωπότητα; Κι, όμως, αμερικανικές υπηρεσίες, ερευνητές και εταιρείες προετοιμάζονται ήδη για το ενδεχόμενο μιας παγκόσμιας καταστροφής σχεδιάζοντας ένα σκάφος, το οποίο σε σχεδόν 100 χρόνια από σήμερα θα μπορούσε να μεταφέρει και να συντηρήσει το ανθρώπινο είδος έξω από το ηλιακό μας σύστημα. Η διαστημική κιβωτός, η οποία
σχεδιάζεται στο πλαίσιο του προγράμματος «Περσεφόνη» (από το όνομα της κόρης της θεάς Δήμητρας και συζύγου του Αδη που, σύμφωνα με τη μυθολογία, περνούσε έξι μήνες στον πάνω και έξι μήνες στον κάτω κόσμο), δεν θα θυμίζει σε τίποτα τη βιβλική ξύλινη Κιβωτό του Νώε. Διαθέτοντας ενεργειακή αυτονομία, το σκάφος, την ανάπτυξη του οποίου χρηματοδοτούν η NASA, η DARPA (Υπηρεσία Προηγμένων Τεχνολογιών του αμερικανικού στρατού), ο ΜΚΟ Icarus Interstellar και ιδιωτικές εταιρείες, ακαδημαϊκά και ερευνητικά ιδρύματα, θα διαθέτει ενεργειακή αυτονομία και θα περιλαμβάνει ένα «ζωντανό οικοσύστημα». Η δημιουργία ενός τέτοιου οικοσυστήματος, που θα καταστήσει τη διαστημική κιβωτό ένα είδος προσομοίωσης του πλανήτη μας, είναι ένα από τα πολλά προβλήματα στα οποία θα πρέπει να έχει βρει λύση η επιστημονική κοινότητα για να μπορέσει να κάνει πράξη το φιλόδοξο πρόγραμμα σε 100 χρόνια από σήμερα. Αλλη μία πρόκληση που αντιμετωπίζουν οι ερευνητές είναι η κατασκευή μιας τεχνολογίας που θα επιτρέπει στο σκάφος να διπλώνει τον... χωροχρόνο και να διανύει τεράστιες αποστάσεις σε ελάχιστο χρόνο. Κάτι σαν την «ταχύτητα δίνης» του κινηματογραφικού διαστημοπλοίου Enterprise του Star Trek!

Στόχος τέτοιου είδους σκαφών, που, όπως φαίνεται από τα παραπάνω, δεν θα απέχουν καθόλου από τα σύγχρονα σενάρια επιστημονικής φαντασίας, δεν θα είναι μόνο η διάσωση του ανθρώπινου είδους σε περίπτωση που η Γη καταστεί για οποιονδήποτε λόγο αφιλόξενη. Οι διαστημικές κιβωτοί χάρη στην ενεργειακή τους αυτονομία θα μπορούν να μεταφέρουν εξερευνητές του διαστήματος σε μακρινές αποστάσεις και για πολύ μεγάλα χρονικά διαστήματα, αλλά και αποίκους σε πλανήτες που βρίσκονται έξω από το ηλιακό μας σύστημα.

Το πρόγραμμα ξεκίνησε πριν από δύο χρόνια και έχει ως στόχο την επίτευξη επανδρωμένων διαστρικών ταξιδιών έως το 2112. Μέχρι στιγμής η NASA έχει χρηματοδοτήσει τις σχετικές έρευνες με 100.000 δολάρια και η DARPA με ένα εκατομμύριο δολάρια. Για την επιτυχία της θα πρέπει η διαστημική κιβωτός να γίνει μία «μίνι Γη» που θα μιμείται τα πάντα πάνω στον πλανήτη μας, το έδαφος, τους καιρικούς κύκλους αλλά και την τεχνολογική πρόοδο.
Οπως αναφέρεται αναλυτικότερα στην ιστοσελίδα του προγράμματος «100 Year Starship» (100yss.org), θα πρέπει οι επιστήμονες να πετύχουν την ανάπτυξη «επαναστατικών μη χημικών τεχνολογιών για παραγωγή, συλλογή, έλεγχο και ασφαλή αποθήκευση τεράστιας ποσότητας ενέργειας, ριζικές εξελίξεις σε συστήματα υποστήριξης ζωής και βιώσιμων οικοσυστημάτων, νέες γνώσεις για την ανθρώπινη εξέλιξη, υγεία, συμπεριφορά και εκπαίδευση, αλλά και άλματα στη γεωργία, στις επικοινωνίες και στον χειρισμό τεράστιου όγκου δεδομένων». Επιπλέον είναι απαραίτητη η πρόοδος «στην ρομποτική, στον αυτοματισμό, στα έξυπνα συστήματα και στη βιομηχανία, καθώς και βαθύτερη κατανόηση και καινοτόμες προσεγγίσεις στις κοινωνικές δομές, στην εκπαίδευση, στα οικονομικά, στο νομικό πλαίσιο, στην πολιτική και τη διεθνή συνεργασία».

Πάντως οι ερευνητές επισημαίνουν ότι μπορεί ο στόχος τους να μοιάζει ακατόρθωτος, αλλά σενάριο επιστημονικής φαντασίας ήταν και το ταξίδι του ανθρώπου στο φεγγάρι το 1901, όταν δημοσιεύτηκε το βιβλίο του Βρετανού H. G. Wells «Οι πρώτοι άνθρωποι στη Σελήνη», ωστόσο έγινε πραγματικότητα σε πολύ λιγότερο από έναν αιώνα (1961). 
Επικεφαλής του φιλόδοξου προγράμματος «Περσεφόνη» είναι η Ρέιτσελ Αρμστρονγκ, καθηγήτρια Αρχιτεκτονικής στο Πανεπιστήμιο Γκρίνουιτς, η οποία είναι ιδιαίτερα αισιόδοξη για την πρόοδό του.

«Είναι σχεδόν βέβαιο ότι σε 100 χρόνια θα έχουμε καταφέρει να κατασκευάσουμε σκάφη που θα μπορούν να πραγματοποιήσουν μακρινά διαστημικά ταξίδια», δήλωσε η Αρμστρονγκ και εξήγησε ότι για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος «θα πρέπει, λοιπόν, να βρούμε έναν τρόπο ώστε το εσωτερικό του σκάφους να αποτελεί μια μίνι Γη».
Εξήγησε ότι για να γίνει το διαστημικό σκάφος μια προσομοίωση της Γης, θα πρέπει «να διαθέτει τις καιρικές, κλιματικές και άλλες συνθήκες που στηρίζουν την ύπαρξη και επιβίωση του ανθρώπου.

Πρέπει οι επιβάτες του σκάφους να ακολουθούν τους ίδιους φυσικούς και χημικούς ρυθμούς που βιώνει ο άνθρωπος στη Γη και παράλληλα να έχει προβλεφθεί η ύπαρξη συνθηκών που θα επιτρέπουν εκτός από τη βιολογική και την ομαλή κοινωνική συμβίωση των επιβατών».