Κάτι που μας συγκίνησε

Από το λογαριασμό του Γιώργου Χουδαλάκη στο Facebook για τον φίλο του και συνεργάτη του Άρη Σταθάκη. 


Το έμαθα το πρωί. Ο Αρης Σταθάκης μας αποχαιρέτησε. Ο Σπύρος θέλει αφιέρωμα. Φαντάζομαι και άλλοι. Είμασταν φιλοι και συνεργάτες και λιγο πριν σταματήσω τις βραδινές εκπομπες τα ειχαμε πει τηλεφωνικά και βγήκε και στον αερα. Δεν ειναι εύκολες οι κουβέντες. Δυσκολεύομαι πολυ γιατι και ο ιδιος δεν θα πολυγούσταρε. Ειμαι σίγουρος πως για τον γιο του και κυριως για την κόρη του, το Χριστινακι, δεν
υπαρχουν λόγια παρηγοριάς. Προσωπικα γνωρίζω τις πικρίες του αλλα τις κρατώ. Ελπιζω η αγαπη και ο σεβασμός που εισέπραξε απο καποιους να τον συνοδεύουν στο ταξίδι. Ελπιζω να βρίσκεται στο τιμόνι κάποιου "αξιόσκιστου" αυτοκινήτου, οπως μου ειχε πει σε μια ανάβαση στο Σπα. Την ομορφότερη διαδρομή της ζωής του οπως την ειχε χαρακτηρίσει. Αφήσαμε στην μέση πολλα. Δεν ηταν γιατι δεν το παλέψαμε. Και δεν ηταν γιατι ο Αρης δεν το παλέψε. Ο Αρης έτρεξε και γκρίνιαξε αλλα παραήταν κύριος για τα αυτιά τους. Πως να καταλάβουν ενα άντρα που δακρύζει επειδη ακούει τα παιδιά στην Ελληνόφωνη Ιταλία να τραγουδούν το Μάνα μου πάει...και να συνταράσσεται οταν έψαλλαν τον Εθνικό Ύμνο....Νομιζω πως το abs τα παίξε....Δεν μεταδίδω αλλο. Για μένα θα ειναι παντα στην θέση του οδηγού.