Οι ΗΠΑ επιστρέφουν στον «τόπο του εγκλήματος»

Σχεδόν τρία χρόνια μετά την πολυδιαφημισμένη αποχώρησή τους από το Ιράκ (ήταν Δεκέμβριος του 2011), οι Αμερικανοί επιστρέφουν στον «τόπο του εγκλήματος» και μάλιστα κακήν κακώς και διστακτικά, υπό την ασφυκτική πίεση που
δημιουργεί η ανηλεής προέλαση των τζιχαντιστών εντός της πολύπαθης χώρας.
Αεροσκάφη της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ ξεκίνησαν την Παρασκευή να πλήττουν θέσεις των μαχητών της οργάνωσης Ισλαμικό Κράτος (IS) στο έδαφος του Ιράκ.


Ο Αμερικανός πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα είχε νωρίτερα δώσει το πράσινο φως για την έναρξη «στοχευμένων» αλλά «περιορισμένων» αεροπορικών επιδρομών κατά των φονταμενταλιστών. «Μπορούμε να δράσουμε προσεκτικά ώστε να αποφευχθεί μια πιθανή πράξη γενοκτονίας», δήλωσε ο Ομπάμα, ο οποίος ωστόσο ξεκαθάρισε πως δεν υπάρχει περίπτωση να στείλει χερσαίες δυνάμεις.

Η νικηφόρα προέλαση των τζιχαντιστών, που έφτασαν τις τελευταίες ημέρες να απειλούν την ίδια την πρωτεύουσα του Ιρακινού Κουρδιστάν, Αρμπίλ, και να ελέγχουν το υδροηλεκτρικό φράγμα της Μοσούλης στον ποταμό Τίγρη (το μεγαλύτερο του Ιράκ), προφανώς δεν άφηνε πια στη Δύση άλλα περιθώρια ολιγωρίας.

Οι όποιες αναστολές των Δυτικών εξανεμίστηκαν υπό την απειλή μιας γενοκτονίας, καθώς δεκάδες χιλιάδες μέλη θρησκευτικών μειονοτήτων (χριστιανοί, γεζίντι, σιίτες κ.ά.) άρχισαν να εγκαταλείπουν μαζικά τις εστίες τους προκειμένου να γλιτώσουν από τις σφαίρες των ακραίων. Οι τζιχαντιστές έχουν άλλωστε δείξει τις διαθέσεις τους μέσα από τα βίντεο με τις σταυρώσεις, τους αποκεφαλισμούς και τις μαζικές εκτελέσεις που έχουν δώσει στη δημοσιότητα.

Επικροτούν την επέμβαση
Γερμανία, Ιταλία και Βρετανία έσπευσαν να επικροτήσουν την απόφαση των Αμερικανών να προχωρήσουν σε πλήγματα από αέρος. «Τώρα πρέπει να αποφευχθεί μια γενοκτονία και να ελευθερωθούν οι άνθρωποι που έχουν βρεθεί σε αυτήν τη φοβερή κατάσταση. Βραχυπρόθεσμα οι αεροπορικές επιδρομές φαίνεται να είναι ο μοναδικός τρόπος να αποφευχθεί η προέλαση και να ανοίξουν δρόμοι διαφυγής», δήλωσε ο Γερμανός ΥΠΕΞ Φρανκ Βάλτερ Σταϊνμάγερ, ενώ από την πλευρά του ο Βρετανός πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον «χαιρέτισε» μεν τους αμερικανικούς βομβαρδισμούς «ως συνδρομή προς τις ιρακινές δυνάμεις στον αγώνα τους κατά των τρομοκρατών», ξεκαθαρίζοντας όμως πως η Βρετανία δεν πρόκειται να εμπλακεί στρατιωτικά.

Η πικρή αλήθεια είναι ωστόσο πως οι αμερικανικοί βομβαρδισμοί δεν αρκούν σε καμία περίπτωση για να «σώσουν» το Ιράκ, τα προβλήματα του οποίου άλλωστε δεν περιορίζονται στους τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους. Οι ίδιοι οι Αμερικανοί άλλωστε θεωρούν πως τα συγκεκριμένα προβλήματα είναι «επί της ουσίας πολιτικά», ενώ παράλληλα δεν θέλουν να δώσουν και πολύ «αέρα» στους Κούρδους του Βορρά καθώς φοβούνται πως έτσι ίσως ενισχύσουν τις κουρδικές τάσεις για αυτονομία και απόσχιση από το υπόλοιπο Ιράκ. Από πολιτικής σκοπιάς ωστόσο, το Ιράκ δείχνει να βρίσκεται στο απόλυτο τέλμα. Ο άλλοτε εκλεκτός των Αμερικανών, σιίτης πρωθυπουργός Νούρι αλ Μαλίκι, έχει αποτύχει παταγωδώς και φέρει την κυρία ευθύνη για τον διχασμό της χώρας σε σεχταριστικά στρατόπεδα. Ο διχασμός είναι μάλιστα τέτοιος, ώστε κάποιοι κύκλοι εντός του Ιράκ να αποκηρύττουν τους αμερικανικούς βομβαρδισμούς «επειδή δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να ενισχύουν τον Μαλίκι».

Είναι ενδεικτικό πως οι εκλογές έγιναν στη χώρα τον περασμένο Απρίλιο αλλά ακόμη οι παρατάξεις δεν έχουν καταφέρει να καταλήξουν στον σχηματισμό κυβέρνησης συνασπισμού. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως ο Λευκός Οίκος συνδέει την πορεία των στρατιωτικών επιχειρήσεων με τον σχηματισμό κυβέρνησης ευρείας συμμετοχής στη Βαγδάτη.

Αλλά ακόμη και σε καθαρά στρατιωτικό επίπεδο, η επιτυχία των αμερικανικών επιχειρήσεων είναι αμφίβολη. Τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη (drones) των ΗΠΑ δεν φημίζονται για την αποτελεσματικότητά τους στο να πλήττουν στρατιωτικούς στόχους. Αντιθέτως, ευθύνονται για χιλιάδες παράπλευρες απώλειες με θύματα αθώους πολίτες, όπως αναλύει χαρακτηριστικά και ο Γιάννης Λούλης στο βιβλίο του «Ομπάμα. Πώς γκρεμίστηκαν οι αυταπάτες», στο οποίο μάλιστα παραθέτει και τη μαρτυρία ενός πρώην χειριστή drone.

«Είδα μια λάμψη στην οθόνη: την έκρηξη! Eνα παιδί που υπήρχε στην οθόνη πιο πριν είχε εξαφανιστεί, με κατέλαβε ναυτία. -Μήπως μόλις σκοτώσαμε ένα παιδί;-, ρώτησα τον συνάδελφο που βρισκόταν δίπλα μου. -Ναι, νομίζω ότι ήταν ένα παιδί-, απάντησε. -Ηταν τελικά ένα παιδί; γράψαμε στο παράθυρο συζήτησης στο μόνιτορ. Τότε κάποιος που δεν ξέραμε μας απάντησε: Οχι, ήταν σκυλί...».