"Έκτος από τα χιλιάδες χημικά, το ξύλο, την βία, τον φόβο, την οργή, είχα να παλέψω και την ολοκληρωτική ισοπέδωση μέσα μου. Ότι πίστευα μέχρι τα πενήντα μου για το κράτος, τον
βουλευτή, τον ‘καλό αστυνομικό’, τον ‘άναρχοάπλυτο’, όλα ισοπεδώθηκαν μέσα μου. Ολα."
Φίλοι μου,
Eίμαι πενήντα δυο χρόνων και το όνομα μου είναι Νίκη Λατινάκη.
Μέχρι και το 2011 δεν είχα καμιά άποψη για το πολιτικό γίγνεσθαι.
Πάντα ψήφιζα Ν.Δ. Το Π.Α.ΣΟ.Κ, άσπονδος εχθρός.
Στις τελευταίες εκλογές του 2010 ψήφησα Παπανδρέου για το γνωστό σε όλους μας «Λεφτά υπάρχουν».
Άκουγα πάντα τηλεόραση!
Μέχρι και τον Μάιο του 2011 ήμουν σ’ ένα βαθύ λήθαργο.
Όταν κατεβήκαμε στις πλατείες, ΠΟΤΕ άλλοτε, δεν είχα κατέβει σε διαδήλωση ή διαμαρτυρία.
Ήμουν πάντα μια νομοταγής, καναπεδατη, φραπεδάτη, νοικοκυροπούλα που δεν με απασχολούσαν καθόλου τα κοινά, πόσο μάλλον οι διαδηλώσεις.
Το 2011 κατέβηκα στην πλατεία Αγοράς στα Χανιά, με τους αγανακτισμενους.
Στην αρχή διστακτικά, ερευνητικά.
Καθόμουν, άκουγα τους πάντες, σκεπτόμουν, προβληματιζόμουν.
Μεταξύ αυτών και κάποια παιδιά με ράστα μαλλιά, σκουλαρίκια, ασουλούπωτα, χύμα. Καθόταν χάμω…
-Ποιοι είναι αυτοί; Ρώτησα.
-Αναρχικοί.
Αυτόματα, χωρίς να το θέλω, τα δωδεκάποντα τακούνια μου, έκαναν ένα βήμα πίσω, σαν να ήθελα να αποφύγω.
Από την τηλεόραση είχα ακούσει τα χειρότερα γι΄αυτους.
Αλήτες, εγκληματίες, άπλυτοι και τόσα αλλά.
Περνούσαν οι μέρες, κατέβαινα κάθε μέρα.
Πάντα τ’ απευφευγα, μαζί με άλλους καλοπλυμένους, περιποιημένους πολίτες, σαν και μένα.
Τα άκουγα τα παρακολουθούσα, αλλά δεν τα πλησίαζα.
Δεν ταίριαζαν στο στυλ μου.
Εγώ με το ταγιέρ, την δώδεκαποντη γόβα, τι δουλειά είχα εγώ με τους «Άπλυτους»;
Ενώ δεν τα ήξερα, ήμουν προκατειλημμένη απέναντι τους βάση αυτών που είχα ακούσει.
Όσο περνούσαν οι μέρες, αρχίσαμε να γνωριζόμαστε μεταξύ μας και να προσπαθούμε όλοι να οργανωθούμε σ’ ένα κοινό αγώνα.
Τα παιδιά αυτά άρχισαν να ζωγραφίζουν, να παίζουν μουσική, να βγάζουν μια τρυφερότητα και μια ευγένεια που δεν θα μπορούσα να την πιστέψω.
Πάντα βεβαία κρατούσα αποστάσεις.
Συνέλαβα όμως τον εαυτό μου πηγαίνωντας στο σπίτι μου να σκέπτομαι αυτά που είχαν πει τα παιδιά στην πλατεία.
Αρχίσαμε της γνωστές πορείες.
Σε μια από αυτές μου λέει ένα «Αναρχάκι» με ράτσα μαλλιά.
Κυρία Νίκη, οι γόβες δεν είναι βολικές στις πορείες.
Τον κοίταξα σαν ηλίθια. Μου χαμογελούσε. Ναι, είχε δίκαιο. Πού πήγαινα. Σε πασαρέλα ή σε διαδήλωση;
(Ποσό άσχετη ήμουν) ….
Βρέθηκα στο Σύνταγμα, 28-29 Ιουνίου του 2011.
Πολλοί Κρητικοί είχαμε ανέβει, για να ενώσουμε την φωνή μας, να μην υποδουλωθούμε. Να μην επιτρέψουμε να ξεπουληθεί η χώρα μας….
Αυτά που βίωσα είναι αδύνατον να σας τα πω ούτε σε μια, αλλά ούτε σε εκατό σελίδες … Ολόκληρο βιβλίο.
Έκτος από τα χιλιάδες χημικά, το ξύλο, την βία, τον φόβο, την οργή, είχα να παλέψω και την ολοκληρωτική ισοπέδωση μέσα μου.
Ότι πίστευα μέχρι τα πενήντα μου για το κράτος, τον βουλευτή, τον ‘καλό αστυνομικό’, τον ‘άναρχοάπλυτο’, όλα ισοπεδώθηκαν μέσα μου. Ολα.
Όλα ήταν ψέματα!
Μπροστά στα μάτια μου ξετυλιγόταν αλήθειες, που ποτέ δεν θα μπορούσε να συλλάβει το μυαλό μου, ούτε στον πιο φρικτό εφιάλτη.
Με τα ιδία μου τα μάτια έβλεπα τους κουκουλοφόρους να κατεβαίνουν από τις κλούβες της αστυνομίας και να μας δέρνουν μαζί με τα εγκληματικά Μ.Α.Τ.
Με τα ιδία μου τα μάτια είδα με βαριές να σπάνε τοις τζαμαρίες και διπλά τους ήταν τα Μ.Α.Τ.
Όταν τελείωναν το «έργο τους» ανενόχλητοι οι ίδιοι οι ματατσιδες τους άνοιγαν την καγκελόπορτα και έμπαιναν μέσα στο προαύλιο της Βουλής.
Αστυνομικοί, κουκουλοφόροι μια αγαπημένη οικογένεια.
Όταν ήθελαν πάλι να κάνουν προβοκάτσια, άνοιγαν την καγκελόπορτα, ξαμολούσαν τα σκυλιά τους και ξανά τα ιδία και τα ιδία…
Οι «καλοί» και οι «ενάρετοι» αστυνομικοί ήταν που ήρθαν μέσα στο Ιατρείο και έσπασαν τα πάντα.
Χτύπησαν γιατρούς, προσωπικό, τραυματίες.
Μας ψέκασαν απευθείας στο πρόσωπο.
Οι «καλοί» αστυνομικοί και όχι οι «άναρχοάπλυτοι» εγκληματίες.
Αυτοί πότε θα τιμωρηθούν για τα εγκλήματα τους; Ποτέ;
Πάντα ο αδύναμος τιμωρείται. Δικαιοσύνη πουθενά.
(Τρομάρα τους. Η Δημοκρατία τους μάρανε. Τρομάρα όλων μας…)
Όταν λιποθυμούσαμε από τα χημικά οι ‘αλήτες’ μαζί με άλλους μας κουβαλούσαν στα χέρια τους και μας πήγαιναν στα ιατρεία .
«Οι αλήτες» μας έδιναν μάσκες μααλοξ, προσπαθούσαν να μας προφυλάξουν, από το «έντιμο γρεβαντάτο κουστουμάτο, μορφωμένο υπουργό, «της προστασίας του Πολίτη».
Που έδινε εντολές στα γουρούνια, του βρώμικου συστήματος και μας κατασκότωναν στο ξύλο και στα χημικά (και συνεχίζουν κάθε μέρα ανενόχλητοι ποιος θα τους σταματήσει; Οι καναπεδάτοι νοικοκύρηδες;)
Στο τέλος της μέρας περίπου δώδεκα η ώρα μοιράσαμε στα παιδιά, στο κόσμο που ήταν έξω , τα τελευταία φάρμακα που είχαμε.
Τους είπα ότι θα έφευγα με το μετρό (Έπρεπε να κάνω μπάνιο το σώμα μου καιγόταν από τα χημικά)
Κυρία δεν το προλαβαίνετε.Τώρα θα περάσει το τελευταίο. Αφήστε να σας βοηθήσουμε.
Αμέσως οι “αναρχοαπλυτοι” πήραν στα χέρια τους τα πράγματα μου και με δυο πήδους κατέβηκαν τις σκάλες, έφτασαν στην αποβάθρα και παρακάλεσαν τον οδηγό να περιμένει ένα λεπτό.
Μου είπαν.
-Κυρία. Ευχαριστούμε .
Δεν απάντησα ένας κόμπος ήταν στο λαιμό μου .
Η πόρτα του μετρό είχε κλείσει
Οι «αναρχο απλητοι» που εγώ αποστρεφόμουν, περιφρονούσα, με χαιρετούσαν μέχρι που χαθήκαμε.
Δεν τα ξαναείδα ποτέ.. Μπορεί την άλλη μέρα; …Ας είναι καλά όπου και να είναι
Το ξημέρωμα της 29 Ιουνίου ανοίγω την τηλεόραση, μετά από μια άγρυπνη νύκτα και ακούω τον γνωστό μας Παπαδάκη, (τον αγαπημένο μου) να λέει:
Εκατό αναρχικοί έσπασαν και έκαψαν την Αθήνα και έθεσαν σε κίνδυνο την ζωή των ειρηνικών διαδηλωτών.
Αμέσως σηκώνω το τηλέφωνο, καλώ τον Α.Ν.Τ λέω το όνομα μου και τους λέω:
-Οι μόνοι που έθεσαν σε κίνδυνο την ζωή μου ήταν οι ματατσιδες και τα τσιράκια τους και οχι οι αναρχικοί. Αυτά που λέτε είναι ψέματα.
Του..του..του. Η γραμμή είχε κλείσει.
Όλα τα κανάλια έλεγαν ακριβώς τα ίδια ΨΕΜΑΤΑ
Από εκείνη την ημέρα ποτέ δεν ξαναείδα τηλεόραση. Αρκετά με είχαν κοροϊδέψει και παραπληροφορήσει.
ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ.
Τα Μ.Μ.Ε ΗΤΑΝ ΣΕ ΑΡΙΣΤΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΜΕ ΤΑ ΛΑΜΟΓΙΑ . ……
Κατεβαίνοντας από το Σύνταγμα, ήμουν πλέον άλλος άνθρωπος.
(Λέω πολλές φορές ότι οι πλατείες με ΞΥΠΝΗΣΑΝ από ένα λήθαργο πολλών χρόνων και στο Σύνταγμα ενηλικιώθηκα ΠΟΛΙΤΙΚΑ μέσα σε τρία εικοσιτετράωρα.)
Άρχισα να βλέπω με διαφορετικό βλέμμα τους «άναρχοάπλυτους»
Παρακολουθούσα τις υποδειγματικές τους συνελεύσεις .
Θαύμαζα τον σεβασμό και την τάξη που υπήρχε.
Οι συνελεύσεις τους ήταν μάθημα πραγματικής Δημοκρατίας.
Πολλές φορές διαφωνήσαμε, συγκρουστήκαμε, αλλά πάντα μέσα στα πλαίσια του σεβασμού στην διαφορετική άποψη.
Ναι, σε πολλά δεν συμφωνώ μαζί τους.
Όμως στα πλαίσια του αλληλοσεβασμού πάντα συνυπήρχαμε στον κοινό αγώνα για ένα καλύτερο αύριο.
Με τον καιρό κατάλαβα, ότι είχαν μια ψυχή πολύ πιο καθαρή από την δική μου, την δική σου.
Σεβόταν, σέβονται, την ζωή, τον άνθρωπο, την φύση, τα ζώα.
Ήταν, είναι, παιδιά με άξιες, όνειρα, ελπίδες και κάποιοι τους τα στερούν βίαια.
Δεν τους άφησαν το δικαίωμα ούτε πια να ονειρευτούν.
Θυμώνουν, αντιδρούν. Άδικα; Δεν νομίζω.
Είμαι σίγουρη ότι ο ιδεολογικά αναρχικός δεν θα βλάψει ποτέ αδύναμο, ανήμπορο ποτέ!
Με δίδαξαν ήθος, αξιοπρέπεια, αλληλεγγύη, ανθρωπιά.
Από τα χέρια τους έφαγα το πιο νόστιμο ψωμί. Την πιο νόστιμη φασολάδα (καλά να είσαστε)
Αυτά που άκουγα, διάβαζα για χρόνια, για τα παιδιά που ανήκουν στο αναρχικό χώρο, δεν είχαν καμιά σχέση με την πραγματικότητα όπου βίωνα.
Φίλοι μου, αν τα λέω αυτά είναι γιατί τις τελευταίες ημέρες έχουμε γίνει κριτές, εκτελεστές στην πλάτη ενός αδύναμου παιδιού που παλεύει με την ζωή του και τα νόμιμα δικαιώματα του.
Παλεύει και για τα δικά μας δικαιώματα, μια που εμείς δεν έχουμε τα κότσια.
Το στήνουμε κυριολεκτικά, όλοι στο τοίχο όχι μόνο για την ληστεία όπου έκανε και τιμωρήθηκε από την δικαιοσύνη . Αλλά και για την ιδεολογία του.
Φαντάζομαι πόσες «καλές κυρίες »τον βρίζουν, τον κατακρίνουν, τον ξανάσταυρώνουν.
Μπορεί και να λένε, μακάρι να πεθάνει ο αλήτης να ξεβρωμίσουμε.
Αλλά αύριο,”οι καλές κυρίες” θα πάνε στην Εκκλησία, θα κάνουν το σταυρό τους, τις μετάνοιες.
Λες και η αγάπη αυτό μας δίδαξε.
Ποσό ψεύτες, υποκριτές είμαστε. Ολοι μας. Πόσο δειλά και ασήμαντα ανθρωπάκια.
Δεν έχουμε το σθένος να σηκώσουμε το ανάστημα μας σε αυτούς που ρήμαξαν την χώρα μας, εμάς, τα παιδιά μας, το μέλλον μας, τα όνειρα μας.
Απλά τώρα κάνουμε τους κάποιους στην πλάτη ενός μικρού παιδιού.
Ανθρωπάκο, μάθε ότι όσο εσύ είσαι απασχολημένος με τον «κακοποιό» Ρωμανό σου βάζουν την θηλιά ακόμη πιο σφικτά.
Δεν φαντάζεσαι τι ράβουν για την γούνα σου
Ένα αδίστακτο, σάπιο ,διεφθαρμένο σύστημα προκειμένου να γλυτώσει το τομάρι του ξανά, θυσιάζει ένα παΐδι.
Το φιάσκο του Παρισιού δεν πρέπει να το καταλάβεις.
Το ότι σε κορόιδευαν τα Μ.Μ.Ε μαζί με τους πολιτικούς, ότι τέλος τα μνημόνια και η ανέχεια, δεν πρέπει να το καταλάβεις.
Το ότι οι γρεβαντάτοι, οι καλοπλυμένοι, κουστουμάτοι, οι κυρίες με το καλοχτενισμένο μαλλί, το Σανέλταγέρ μας πίνουν το αίμα δεν πρέπει να το καταλάβουμε .
Αύριο ας καθίσουμε στον καναπέ μας, να πιούμε τον φραπέ μας, να δουμε τα λαιφ σταιλ.
Ας κρεμάσουμε τον αλήτη Ρωμανό και όλους τους άλλους «αναρχοαπλυτους» που θα μας δείξουν, επιμελώς ΟΛΑ τα κανάλια.
Δεν χρειάζεται να προσπαθήσουμε ποτέ να καταλάβουμε την αλήθεια .
Δεν χρειάζεται, γιατί δεν την αντέχουμε.
Καλή λευτεριά.
Νίκη Λατινάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ρίξε και εσύ μια αλήθεια ή ένα ψέμα ή κι ακόμα άλλη μιά αοριστία..