Η Φροϊλάιν Λόιμπεργκ

Δώρα Μακρή-Μαδρίτη

Τη θυμάμαι. Μια ξερακιανή στριφνή γυναίκα, με το μαλλί πάντα στην τρίχα τα γυαλιά της και τη στολή της προϊσταμένης. Και ανύπαντρη, κόντευε τα εξήντα. Εκεί κάπου στη δεκαετία του εβδομήντα. Στη Ζυρίχη. Ηταν προϊσταμένη προσωπικού σε μία από τις μεγαλύτερες πανεπιστημιακές κλινικές της Ευρώπης. Ήταν η αφεντικίνα του πατέρα μου. Και για ένα διάστημα και της μητέρας μου που εργαζόταν στο Μαιευτικό τμήμα. Η αδελφή μου κι εγώ αποφεύγαμε να βρεθούμε στο όριο του βλέμματός της. Δεν μας

άρεσε, όταν μας χαιρετούσε προσπαθώντας να σχηματίσει στο πρόσωπό της ένα φτιαχτό χαμόγελο. Ήμασταν αουσλέντερς. Οι γονείς μου μετανάστες. Από το 62. Όχι στη Γερμανία, αλλά στη γερμανόφωνη Ελβετία. Στην Ελλάδα, χούντα.

Οι καυγάδες του πατέρα μου καθημερινοί μαζί της. Απείθαρχος αλλά πανέξυπνος και τίμιος άνθρωπος δεν ανεχόταν να του δίνει εντολές. Ήταν ο τρόπος της, που τον πείραζε. Τον απειλούσε συνεχώς ότι θα τον διώξει, να πάει στη χώρα του, αλλά εκείνος κατάφερνε πάντα να τη γλιτώνει. Στη δουλειά του, του είχαν απόλυτη εμπιστοσύνη και μάλιστα δεχόταν συγχαρητήρια για τον τρόπο που έλυνε πολλά προβλήματα. Μέχρι και σε χρηματαποστολές του νοσοκομείου συμμετείχε από κάτι υπόγειους διαδρόμους κάτω από την πόλη της Ζυρίχης. Εκείνη και γνωρίζοντας τις πολιτικές του πεποιθήσεις φρόντιζε καθημερινά να του υπενθυμίζει πόση τιμή ήταν για την κλινική της καθώς είχε νοσηλευτεί εκεί η βασίλισσα Φρειδερίκη. Την αποκαλούσε ” άσχετη που ασχολείται με παράσιτα” και έφευγε. Κι εκείνη σκύλιαζε. Σκύλιαζε δε ακόμα περισσότερο γιατί δεν είχε τη δύναμη να τον διώξει. Κι όταν έρχονταν οι αλλοι διευθυντές να της δώσουν συγχαρητήρια για τον Χέρ Μάκρης, τότε εκείνη έβγαινε εκτός εαυτού.

Πήγαινε τότε και έβρισκε τη μάνα μου να της παραπονεθεί. Για να της πει πώς αντέχει έναν τόσο δύστροπο άνθρωπο. Η μάνα μου πιο συγκαταβατική προσπαθούσε να τα μπαλώσει. Κάποια μέρα κι όταν οι καυγάδες τους έφταναν σε προσωπικό επίπεδο του είπε ότι απορούσε πως μια άγια γυναίκα, όπως ήταν η μάνα μου, τον άντεχε. Για να της απαντήσει ατάραχος, ότι εκείνη δεν βρισκόταν άντρας στη γη, που να την αντέχει.

Η γυναίκα αυτή η Φροϊλάιν Λόιμπερκ, μου ήρθε σήμερα στο μυαλό ακούγοντας τις δηλώσεις του Σόιμπλε. Θα μπορούσαν να είναι δύο καλά αδέλφια. Κι ο μπαμπάς μου, όλοι εμείς οι Έλληνες που ενοχλούμε. Και που η μόνη διάθεσή τους είναι να ταπεινωθούμε. Αδυνατώ να πιστέψω τις καλές τους προθέσεις, όσο κι αν πολλοί προσπαθείτε να με πείσετε. Θεωρούν δε, ότι μας έκαναν μεγάλη χάρη, που δέχτηκαν κάτι φτωχούς μετανάστες τη δεκαετία του εξήντα σαν τους γονείς μου. Κι έτσι ξεπλήρωσαν και την Κατοχή.

Θυμάμαι καλά την νοοτροπία τους τότε. Μην νομίζετε ότι όλοι οι Γερμανοί διαβάζουν Καντ ή ακούν Μπαχ. Η ότι είναι φιλλέληνες. Μοιρασμένοι είναι. Και μας έτυχε η χειρότερη πλευρά. Αυτή του Σόιμπλε και της Φροϊλάιν Λόιμπεργκ.