Χάσαμε τον Μπούσουλα.

Μέχρι και τα μέσα του περασμένου αιώνα, οι πυξίδες των πλοίων ήταν απλές κατασκευές, που ο καπετάνιος και το πλήρωμα της γέφυρας τις τσέκαραν συχνά και έκαναν τις απαραίτητες διορθώσεις όταν μπορούσαν. Μεσοπέλαγα όμως ήταν

δύσκολη η επισκευή τους, ιδίως δε από τους παλαιούς πλοιάρχους που δεν είχαν την τεχνογνωσία και έτσι όταν τους ζητούσαν εξηγήσεις οι φορτωτές η οι εφοπλιστές για καθυστερήσεις η για οτιδήποτε άλλη ζημία η μόνιμη απάντηση του Καπετάνιου ήταν χάσαμε τον μπούσουλα.

Μόνον τότε αναγνώριζε ο καπετάνιος την συλλογική εργασία διότι η ευθύνη ήταν όλων. Παροιμιώδης ήταν η έπαρση ενός Χιώτη καπετάνιου που όταν επικοινωνούσε με το εφοπλιστικό γραφείο έλεγε, το πήρα το βαπόρι το έφερα εδώ στο Νιουγιουρκ, έβγαλα έμβολα, φόρτωσα, έκανα, έκανα, έκανα, μια φορά παίρνει τηλέφωνο και λέει τα εξής: Το Βουλιάξαμε το βαπόρι.

Το ίδιο συμβαίνει και τώρα με την χώρα μας και με τον Πρωθυπουργό μας, έχει χαλάσει ο καιρός δεν ξέρει να φτιάξει τον μπούσουλα και πάει την Ελλάδα σε άγνωστα νερά και επικίνδυνα δεν ακούει ούτε το πλήρωμα του αλλά δεν είναι και ναυτίλος γιατί εάν ήταν θα ήξερε ότι στις ακτές των Αγορών παλιά οι κάτοικοι τους άναβαν τις νύχτες φωτιές και παραπλανούσαν τα παραπλέοντα και ταλαιπωρημένα πλοία, τα οποία εκλάμβαναν ως φάρους τις φωτιές και άλλαζαν πορεία προς το φως, άρα και στο λιμάνι άλλα αντί σωτηρία πήγαιναν στο θάνατο συντρίβονταν στα βράχια και όποιος γλύτωνε τον περίμεναν οι στεριανοί πλιατσικολόγοι για να του περάσουν σίδερα να πουληθεί για σκλάβος, άψυχα και έμψυχα χάνονταν.

Πρωθυπουργέ και Καπετάνιε μου, Άλλαξε πορεία, έτσι, που πάμε είναι σίγουρη η καταστροφή μας. Ο Οδυσσέας γύρισε στην Ιθάκη αλλά μόνος του κανένας από το πλήρωμα του δεν σώθηκε.