Φιλοκαλούμεν γαρ μετ’ ευτελείας και φιλοσοφούμεν άνευ μαλακίας.

ΦΩΤΙΟΥ : ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΤΗ ΛΟΓΙΚΗ ΤΗΣ ΦΤΩΧΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΑΚΟΜΟΙΡΙΑΣ...

 «Η λογική μας δεν είναι η λογική της φτώχειας και της κακομοιριάς, είναι μιας άλλης

 κοινωνίας, που ενεργοποιείται που βάζει άλλες αρχές, που προχωράει… Έχουμε μια πολυδιάστατη πολιτική στην κοινωνική προστασία η οποία πολιτική δεν είναι ιδρυματοποίηση αλλά

αποϊδρυματοποίηση έχει τα σπέρματα μιας ισονομίας, μιας πολιτείας που σέβεται τους ευάλωτους πολίτες της, όποια εποχή κι αν είναι, ευημερίας ή όχι. Δεν τους έχει ούτε για πολίτες δεύτερης κατηγορίας αλλά ούτε και για πελάτες του κράτους και των σχέσεων των πολιτικών… Η ανάπτυξη θα έρθει και θα έρθει με κοινωνικό πρόσωπο, γιατί είμαστε η μόνη κυβέρνηση που έκανε ένα ανώτατο υπουργικό συμβούλιο κοινωνικής πολιτικής, για πρώτη φορά στη χώρα».

Η κ. Φωτίου έκανε λόγο για ανυπαρξία κοινωνικής προστασίας και επέρριψε ευθύνες στις προηγούμενες κυβερνήσεις για τη δημιουργία ενός συστήματος πρόνοιας «ιδρυματικό και επιδοματικό», επαναλαμβάνοντας την αποφασιστικότητα της κυβέρνησης να αλλάξει το εν λόγω τοπίο «με όρους εργασίας και κοινωνικής ένταξης και όχι με όρους φιλοδωρήματος ή πελατειακών σχέσεων».

Τα παραπάνω δήλωσε η αναπληρώτρια υπουργός Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Κοινωνικής Αλληλεγγύης Θεανώ Φωτίου, στη διάρκεια συνέντευξης Τύπου που παραχώρησε σήμερα στην Αλεξανδρούπολη.

Εγώ της απαντώ

Ένας άνθρωπος που διακηρύσσει συνεχώς ότι δεν είναι κακομοίρης  πρέπει να έχει τις υποψίες του.

Κάθε ηλίθιος μπορεί να κριτικάρει, να κατηγορήσει, να παραπονεθεί, και οι περισσότεροι ηλίθιοι το κάνουν

Οποιοσδήποτε ηλίθιος μπορεί να διαχειριστεί μια κρίση. Εκείνο που σε φθείρει είναι η καθημερινότητα.

Παραθέτω μια μικρή διδακτική ιστορία

Ο   Ιβάν   Τουργκένιεφ ΕΙχει  γράψει  μια  μικρή ιστορία:

Σε  μια  πόλη,  ζούσε  ένας  πολύ  έξυπνος άνθρωπος,  μια  μεγαλοφυΐα.  Και  στην  ίδια

πόλη, ζούσε ένας ηλίθιος.

Μια  μέρα,  ο  ηλίθιος  πλησίασε  τον  έξυπνο  και  του  ζήτησε  να  του  δείξει  έναν τρόπο να γίνει έξυπνος. Ο έξυπνος ρώτησε τον  ηλίθιο  αν  ήθελε  να  γίνει  έξυπνος  ή  να φαίνεται έξυπνος, επειδή το να γίνεις έξυπνος,  είναι  μια  μεγάλη  διαδικασία,  το  να φαίνεσαι  όμως  έξυπνος,  είναι  εύκολο.  Ο ηλίθιος  απάντησε  ότι  ήθελε  να  του  δείξει με  τον  ευκολότερο  τρόπο  ότι  χρειαζόταν για  να  φαίνεται  έξυπνος.  Δεν  ανησυχούσε για το πώς θα γίνει έξυπνος .Ο  έξυπνος  σχολίασε  ότι  με  το  να  γίνει κανείς  έξυπνος,  υπήρχε  πιθανότητα  να κάνει λάθη, ενώ με το να φαίνεται έξυπνος, δεν θα μπορούσε να κάνει κανένα λάθος. Ο  ηλίθιος  άρχισε  να  ανυπομονεί  και ζητούσε  από  τον  έξυπνο  να  του  δείξει  το κόλπο  χωρίς  άλλη  καθυστέρηση.  Έτσι,  ο έξυπνος  του  είπε  να  αρνείται  απλώς  κάθε τι που ακούει. Αν κάποιος έλεγε, «υπάρχει Θεός»,  ο  ηλίθιος  έπρεπε  αμέσως  να  απαντήσει πως δεν υπάρχει. Ο  ηλίθιος  ρώτησε  τον έξυπνο:  «Πρέπει  να  λέω τέτοια  πράγματα,  ακόμα κι αν δεν ξέρω τίποτα για το θέμα;» Ο  έξυπνος  απάντησε: «Εσύ  δε  χρειάζεται  να σκοτίζεσαι  καθόλου  για να  μάθεις  πράγματα.  Αν ακούσεις  να  λένε  ότι  ο  τάδε  ζωγράφος ζωγραφίζει  καταπληκτικούς  πίνακες,  εσύ πες  απλώς  ότι  είναι  σκέτα  σκουπίδια. Ζήτησέ τους να σου αποδείξουν πως είναι καταπληκτικοί!  Αν  ακούσεις  να  λένε  ότι  η μουσική  του  δείνα  είναι  ουράνια,  εσύ  πες ότι τέτοια μουσική παίζουν και στην κόλαση και ζήτησέ τους να σου αποδείξουν πως είναι  ουράνια  μουσική.  Εσύ  απλώς  να αρνείσαι τα πάντα και αν κάποιος σου εναντιωθεί,  προκάλεσέ  τον  να  αποδείξει  τον ισχυρισμό του.» Και  από  εκείνη  την  ημέρα,  ο  ηλίθιος άρχισε  σιγά-σιγά  να  γίνεται  γνωστός  στην πόλη  ως  έξυπνος.  Και  όλοι  απορούσαν πώς τα είχε καταφέρει!

Αυτός  ο  αιώνας  είναι,  κατά  κάποιο τρόπο, ο αιώνας πολλών ειδών ηλιθίων. Και

το θεμέλιο της ηλιθιότητας είναι η Άρνηση ( η μη παραδοχή) .