Ξεπουλάνε τα κατασχεμένα ακίνητα για να σώσουν τους δημόσιους οργανισμούς!

Η κυβέρνηση ψάχνει νομικό τρόπο να ξεπουλάει, σε ένα μήνα, τα κατασχεμένα για χρέη ακίνητα ίσως και στο ένα τρίτο της αξίας τους. Τα λεφτά των δημοπρασιών δεν πάνε
σε δημόσιες επενδύσεις. Θα πάνε στους 2000 άχρηστους Οργανισμούς, υπηρεσίες, κρατικά μαγαζιά και περισσευούμενους υπαλλήλους γιατί έρχονται εκλογές. Τακτικές σαν το αυτή ανακυκλώνουν 40 χρόνια τώρα το πολιτικό πρόβλημα της οικονομίας που αποκλείεται να λυθεί.

Από την οπτική αυτή όμως μπορούμε να δούμε και το πώς φθάσαμε μέχρις εδώ.

Να ξεπουλάει το κράτος την περιουσία του ιδιώτη για να παρατείνει την ζωή της κρατικής που θα ξεπουλήσει έτσι και αλλιώς.

Πρόσχημα είναι ότι το κράτος δικαίου δεν πρέπει (πολύ σωστά) να δίνει θάρρος σε κατ επάγγελμα φοροφυγάδες και απατεώνες.

Καμουφλάρουν βέβαια έτσι ότι το μεγαλύτερο μέρος των χρεών ,των νοικοκυραίων με φορολογική συνείδηση, είναι άδικη υπερφορολογιση, έκτακτα χαράτσια και πρόστιμα για ότι δεν πλήρωσαν όταν τους έκοψαν (μετά το 2009) μισθούς και νόμιμες συντάξεις.

Κρατείστε το πρόσχημα (της πάταξης του κακού) και τον προορισμό των κρατικών εσόδων από τους φόρους για να πάμε στους λόγους που ανατρέπουν στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης ολόκληρη την βίβλο της μακροοικονομίας.

Κυρίαρχος λόγος (για να θυμηθούμε και να ξαναδούμε το βαθύτατο πολιτικό πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας) που δεν ξεπερνιέται και δεν θα ξεπερασθεί οι κυβερνήσεις (από το 1974 μέχρι σήμερα) που προκειμένου να ξεπεράσουν την ανικανότητά τους να κυβερνήσουν βάσει αρχών και ιδεολογίας θεμελίωσαν (την δεκαετία 1974-1984) και οικοδόμησαν στην συνέχεια την κλειστή κρατική οικονομία όπου τα πάντα περνούν και ελέγχονται από το κράτος.

Με ένα κράτος λοιπόν στο 75% του ΑΕΠ , προσλήψεις , σε 20 χρόνια, άνω των 500.000 , με 80.000 κομματικούς να ανακυκλώνονται (ανά κυβέρνηση) σε Οργανισμούς και κρατικές επιχειρήσεις , με παροχές σε κρατικές και άλλες συντεχνίες και με ελεγχόμενα κλειστά επαγγέλματα πέτυχαν το «μέγα» πολιτικό σχέδιο «αμύνης».

Να απομονώσουν (πριν μπούμε στο ευρώ) τον μοναδικό «εχθρό» της κλειστής κρατικής οικονομίας που δεν ήταν άλλος από την ιδιωτική επιχείρηση και γενικά την ιδιωτική οικονομία.

Άλλωστε κάνουν και απεργία επενδύσεων… έλεγε ο Παπανδρέου.

Λες και την εποχή της τρέλας των πρασινοφρουρών και της ρεμούλας θα ερχόταν στην χώρα σοβαρότερος επενδυτής από τον Κοσκωτά…

Εχθρός της οικονομίας, από το 1974 και μετά, η ιδιωτική πρωτοβουλία, οι ιδιώτες επενδυτές, το ξένο κεφάλαιο (φόβητρο για τον τόπο βάσει μεθοδευμένης προπαγάνδας) και οι (τότε) έλληνες βιομήχανοι.

Ο δρόμος όμως ανοικτός για κράτος, κρατική οικονομία, κρατικοδίαιτους και διαπλοκή με προμήθειες και δημόσια έργα που θα χρηματοδοτήσει η ΕΟΚ από τα περιφερειακά Ταμεία.

Ήταν λοιπόν ή δεν ήταν και πολιτική απόφαση (συναίνεσης, Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ) η αποβιομηχάνιση της χώρας μέσω κρατικοποιήσεων;

Πολιτική απόφαση γιατί διαφορετικά έπρεπε να τους στηρίξουν βιομηχανίες και βιομήχανους για να σταθούν στην ΕΟΚ.

Και άντε εσύ να πάρεις μέτρα για την βιομηχανία με τους πράσινους, τους μπλε και τους κόκκινους να ωρύονται που θα έχαναν το κράτος.

Οπότε δικαιολογούμε την παρέμβαση του κράτους ως σωτηρία των εργαζομένων στην βιομηχανία και καθαρίσαμε…

Έτσι δικαιολόγησε ο Παπαληγούρας την πρώτη κρατικοποίηση. Αυτήν της Ολυμπιακής και δεν την πούλησε σε άλλους ενδιαφερόμενους ο Ωνάσης (γιατί να σκάσει άλλωστε) αφού έπρεπε να συμφωνήσει (για την Εταιρία) και το κράτος.

Η συγκυρία όμως ευνοούσε την πολιτική απόφαση του κρατισμού.

Από την μια η πετρελαϊκή κρίση του 1973 και από την άλλη η ανισότητα των όρων για ανταγωνισμό της εθνικής παραγωγής εντός της ΕΟΚ.

Και όλα γίνονται βεβαίως πιο απλά όταν δεν έχεις και Κοινοτικές επιπτώσεις.

Γιατί να δουν δυσάρεστα την διάλυση της ελληνικής βιομηχανίας στην Ευρώπη (ιδιαίτερα στην Γερμανία, την Ιταλία , και την Αγγλία ) μιας και χωρίς τον ιδιωτικό ανταγωνισμό (τσιμέντα, χάλυβας, χημικά ναυπηγήσεις) θα συζητούσαν μόνο με το κράτος ( οι Γερμανοί έτριβαν τα χέρια τους) άρα τα πάντα θα είναι εύκολα και προσβάσιμα;

Άρα τι κάνεις όμως ως κυβέρνηση στην πράξη;

Τα ρίχνεις στην συγκυρία ,στους έλληνες βιομήχανους στους κακούς και δόλιους ιδιώτες επενδυτές που δεν μπόρεσαν να κολυμπήσουν στα βαθιά νερά της ΕΟΚ (όπως έλεγε μέχρι τα τελευταία του ο Καραμανλής).

Στην συνέχεια τα μπερδεύεις με τις προβληματικές , τον υπερδανεισμό των ιδιωτών και ελέγχοντας το Τραπεζικό σύστημα (που τότε ήταν πλήρως κρατικό) παίρνεις την ντουντούκα στο χέρι «…τα ρίξαμε τα κάστρα των Τσάτσων… των Δράκων και των Μποδοσάκηδων…» όπως έκανε ο κ. Γερ. Αρσένης ως υπουργός Συντονισμού.

Να λοιπόν η συνταγή για την οικονομία, 1975-1985 που παρέλαβαν και συνέχισαν όλοι οι εναλλασσόμενοι πρωθυπουργοί με ανύπαρκτη ιδεολογία και αδικαιολόγητη αδιαφορία ,για την καταστροφή, ακόμη και όταν τους ειδοποιούσαν οι Βρυξέλλες. Υποχρεώνεις ιδιωτικό τομέα και ιδιώτες ,που πιστεύουν ότι η φυσική τους θέση είναι στην Ε.Ε και στο ευρώ να πληρώσουν τα σπασμένα του χρέους του κράτους. Και αν δεν πληρώσουν τους παίρνεις μέχρι και το σπίτι. Για ποια μακροοικονομία λοιπόν και νομισματικές ευθύνες καθόμαστε και συζητάμε τώρα…

Πηγή