Δεν φτάνει μόνο να σωθείς

Είχε ραγίσει καρδιές «το 17 μηνών βρέφος» που σώθηκε από το ναυάγιο στο οποίο πνίγηκαν εκατοντάδες πρόσφυγες τον περασμένο Σεπτέμβριο στα ανοιχτά της Μάλτας. Εκεί που έχασε πατέρα, μητέρα κι αδερφή.
Της Βασιλικής Σιούτη

Σήμερα βρίσκεται στο κέντρο βρεφών «Η μητέρα», όπου
κανείς δε μιλάει τη γλώσσα της και κανείς δεν την αποκαλεί με το όνομά της. Πριν από δέκα μέρες ήρθε στην Ελλάδα ο αδερφός του πατέρα της για να κινήσει τις νόμιμες διαδικασίες να πάρει το παιδί. Οι υπεύθυνοι του ιδρύματος δεν τον άφησαν να το δει, ούτε ελάχιστα λεπτά παρουσία τους. Δεν τον άφησαν να της πει δυο λόγια στη γλώσσα της. Να ακούσει ξανά να τη φωνάζουν με το όνομά της.

Αύριο είναι η δίκη για την επιμέλεια του παιδιού, που θα γίνει στα Χανιά, όπου μεταφέρθηκε το παιδί όταν διασώθηκε. Όπως καταδεικνύουν τα έγγραφα που έφερε ο θείος της, το κοριτσάκι το λένε Μάσα Ντασούκι και είναι Παλαιστίνια, από οικογένεια προσφύγων του ’48 που ζούσαν στη Συρία.

Για τον θείο της, τον 26χρονο Παλαιστίνιο, Μοχαμάντ Ντασούκι, έχει αρχίσει τώρα ένας νέος Γολγοθάς. Ο άνθρωπος αυτός που δεν γνωρίζει λέξη ελληνικά, αλλά ούτε αγγλικά μιλάει, πρέπει να φέρει σε πέρας μία απίστευτη γραφειοκρατία για την οποία το ελληνικό κράτος δεν του έχει προσφέρει όχι μόνο καμία βοήθεια, αλλά ούτε καν τη στοιχειώδη ενημέρωση για το τι πρέπει να κάνει. Για ανθρωπιά φυσικά ούτε κουβέντα. Εξίσου εντυπωσιακή είναι η πλήρης αδιαφορία των ελληνικών αρχών για την εξεύρεση των συγγενών του μωρού που διασώθηκε. Όχι μόνο δεν τους αναζήτησε κανείς, αλλά ακόμα και όταν αυτοί παρουσιάστηκαν, βρήκαν μπροστά τους ένα τείχος. Δεν τους υπέδειξαν καν ποια διαδικασία πρέπει να ακολουθήσουν για να πάρουν το παιδί και τους απαγόρευσαν ακόμα και να το βλέπουν.

Την ίδια στιγμή πλήθος δημοσιευμάτων, αλλά και δηλώσεις ανθρώπων που ανέλαβαν τη φροντίδα του παιδιού, μιλούσαν για δεκάδες κι εκατοντάδες Ελλήνων που σπάνε τα τηλέφωνα για να υιοθετήσουν το παιδί. Ερωτήματα όμως -για να το πούμε κομψά- γεννάει η στάση του ιδρύματος και για τα τηλεοπτικά συνεργεία που επέτρεψε η διοίκηση να κάνουν ρεπορτάζ ακόμα και πάνω από την κούνια του μωρού την ώρα που αυτό κοιμόταν , τη στιγμή που δεν αφήνει συγγενείς και συμπατριώτες του να το επισκεφτούν και να περάσει λίγα λεπτά μαζί τους, όπως ζήτησαν, σεβόμενοι το πλαίσιο του ιδρύματος.

Εδώ από ρεπορτάζ στο enikos.gr που αναφέρεται σε ανάδοχη οικογένεια για το παιδί.



Όπως προκύπτει από το ρεπορτάζ του TPP, και οι παππούδες του παιδιού υπάρχουν (έχουν μείνει στη Συρία) και ο θείος (αδερφός του πατέρα της ) ο οποίος ζει στη Σουηδία και είναι τώρα στην Ελλάδα, έχει κοντά του την τρίτη αδερφούλα - το μόνο μέλος της οικογένειας που δεν ήταν μαζί τους στο τραγικό ναυάγιο . Πρόκειται για τη Σίντρα, τη μεγαλύτερη από τις τρεις αδερφές (8 ετών) που είχαν στείλει νωρίτερα οι γονείς με τον θείο της στη Σουηδία, όπου θα πήγαιναν κι αυτοί μετά να τους βρουν.

Όλοι λαχταρούν να σφίξουν στην αγκαλιά τους τη μικρούλα που σώθηκε από το ναυάγιο -χάνοντας μάνα, πατέρα και αδερφή- όμως αυτό δε φαίνεται ότι θα συμβεί γρήγορα, λόγω της γραφειοκρατικής διαδικασίας που ακολουθείται.

Τα έγγραφα που έφερε ο θείος του παιδιού, Μοχαμάντ Ντασούκι , μεταξύ των οποίων διαβατήριο, πιστοποιητικά μαζί και πολλές οικογενειακές φωτογραφίες, αναφέρουν ότι το όνομά της είναι Μάσα Ντασούκι και έχει γεννηθεί τον Φεβρουάριο του 2013. Σήμερα δηλαδή είναι 19 μηνών.

Το TPP συνάντησε τον 25χρονο Παλαιστίνιο Μοχάμαντ Ντασούκι , όταν πριν από μερικές μέρες ήρθε στην Αθήνα από τη Σουηδία όπου ζει, μαζί με ένα δημοσιογραφικό συνεργείο της δημόσιας τηλεόρασης της Σουηδίας. Η σουηδή δημοσιογράφος Χάνα Ρίντεν μας σύστησε το θείο της μικρής Μάσα που επέζησε από το ναυάγιο και μας είπε ότι ήρθαν μαζί του, καθώς στη Σουηδία υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον για το θέμα και ήδη έχουν γίνει αρκετά ρεπορτάζ εκεί με μαρτυρίες από τους επιζήσαντες του ναυαγίου. Πριν έρθουν στην Αθήνα, είχαν πάει στα Χανιά, όπου είχαν πρωτομεταφερθεί οι διασωθέντες του ναυαγίου που στοίχισε τη ζωή σχεδόν 500 προσφύγων. Στα Χανιά συνάντησαν και τη 19χρονη Σύρια, Ντοά, που έσωσε τη ζωή της Μάσα, όταν η μητέρα της με λυγμούς της την έδωσε λίγο πριν η ίδια πνιγεί, παρακαλώντας να τη σώσει.

Η Χάνα μαζί με το υπόλοιπο συνεργείο της σουηδικής δημόσιας τηλεόρασης και τον Μοχάμαντ, επισκέφτηκαν το ίδρυμα «Η Μητέρα» και επί δύο μέρες περίμεναν κάποια απάντηση στο αίτημά τους για να κάνουν ρεπορτάζ, αλλά αυτή όταν ήρθε, ήταν αρνητική. Όπως αρνητική ήταν και η απάντηση στον Μοχάμαντ Ντασούκι που ζήτησε, παρακαλώντας, να δει για λίγο τη Μάσα.

Η δικαιολογία των υπευθύνων ήταν η προστασία της μικρής και ότι δεν πρέπει να διαταράσσεται από τηλεοπτικά συνεργεία η ζωή των παιδιών που φιλοξενούνται στο ίδρυμα. Ο κοινωνικός λειτουργός που είναι υπεύθυνος για τη μικρή Παλαιστίνια , όπως μας είπε, «δεν επιτρέπεται να γίνεται τηλεοπτικό σόου με τα παιδιά».

Η αυστηρή αυτή στάση πάντως, δεν φαίνεται να ισχύει για όλους, όπως μπορεί να διαπιστώσει ο καθένας από αντίστοιχες εμφανίσεις της προέδρου του ιδρύματος, και στελέχους της Νέας Δημοκρατίας, Ευαγγελίας Βελέντζα, σε άλλα κανάλια- όπως στο Μέγκα, όπου εμφανίζεται στις κάμερες αγκαλιά με τη μικρή διασωθείσα .



Αλλά και εδώ, όπου η ΝΕΡΙΤ με την άδεια του ιδρύματος, παρουσιάζει ρεπορτάζ πάνω από την κούνια όπου η μικρή Μάσα (που επιμένουν να την αποκαλούν Νάντια) κοιμάται:

Επίσης, στην επίσημη ιστοσελίδα του νυν υπουργού Άμυνας και πρώην υπουργού Δημόσιας τάξης, Νίκου Δένδια, μπορεί κανείς να δει φωτογραφίες από επίσκεψή του, που έχει καταγράψει ο φακός, στο ίδρυμα, να συνομιλεί με παιδιά που φιλοξενούνται εκεί, παρουσία της κυρίας Βελέντζα. Προφανώς οι άνθρωποι του ιδρύματος θεωρούν σόου την επίσκεψη του θείου του διασωθέντος βρέφους που αγωνιά να το δει, αλλά όχι του υπουργού που φωτογραφίζεται μαζί με τα παιδιά που μένουν εκεί.



Θα μπορούσαν να υποθέσουν βασίμως βέβαια, ότι ούτε ο Παλαιστίνιος Μοχάμαντ Ντασούκι, ούτε οι Σουηδοί δημοσιογράφοι παρακολουθούν τα ελληνικά πρωινάδικα για να τα ξέρουν όλα αυτά, οπότε δεν θα υπήρχε αντίλογος. Όπως πράγματι δεν υπήρξε και κατάφεραν να τους διώξουν, χωρίς να τους αφήσουν να δουν τη Μάσα. Ο θείος της, προσπαθώντας να κρύψει τη λύπη και την απογοήτευσή του, χωρίς να πει μια κουβέντα, άφησε στη διοίκηση μία τσάντα με ρούχα που είχε φέρει για το κοριτσάκι.


Η μικρούλα, που διασώθηκε στις 12 Σεπτεμβρίου, πριν βρεθεί στο ίδρυμα, νοσηλεύτηκε στην Εντατική Παίδων του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Ηρακλείου (ΠΑΓΝΗ). Σύμφωνα με τα ρεπορτάζ των ημερών, γιατροί του νοσοκομείου αναφέρονταν στο «εκπληκτικό ενδιαφέρον που υπάρχει για το μωρό», αναφέροντας ότι τα τηλέφωνα στη ΜΕΘ Παίδων «έχουν πάρει “φωτιά” από ανθρώπους που έχουν δηλώσει την επιθυμία να το υιοθετήσουν».

Ο 25χρονος Παλαιστίνιος που ζει στην Σουηδία έχει μαζί του όλα τα έγγραφα και τα διαβατήρια της οικογένειας της Μάσα και φωτογραφίες τους πριν το ναυάγιο. Επίσης, δηλώνει πρόθυμος να κάνει εξετάσεις DNA για να αποδειχθεί η συγγένεια και η δική του, αλλά και της αδερφής της μικρής Μάσα που ζει μαζί του και με τη γυναίκα του στη Σουηδία.

Τα δρομολόγια του θανάτου

Έτσι, στις 6 του περασμένου Σεπτεμβρίου ξεκίνησε και η υπόλοιπη οικογένεια από το αιγυπτιακό λιμάνι της Νταμιέτα το ταξίδι που πίστευαν ότι θα τους οδηγούσε στη Σουηδία και θα ένωνε ξανά την οικογένειά τους.

Η θλιβερή συνέχεια είναι γνωστή. Το πλοίο τους εμβολίστηκε μεσοπέλαγα, η μητέρα, ο πατέρας και η αδελφούλα της Μάσα πνίγηκαν. Η μητέρα της μόνο πρόλαβε να την παραδώσει στη 19χρονη Ντοά που φορούσε σωσίβιο, ορκίζοντας τη στο θεό να τη σώσει. Και μετά την κατάπιαν τα παγωμένα νερά. Η μικρή Μάσα τα κατάφερε -τρεις μέρες και τρεις νύχτες, χωρίς τροφή, χωρίς νερό, στα παγωμένα κύματα- να επιζήσει.

Η επόμενη μέρα του ναυαγίου βρήκε τη Μάσα στην εντατική και σήμερα στο ίδρυμα «Η Μητέρα» μακριά από την αδερφή της, τους συγγενείς της, χωρίς να μπορεί να επικοινωνήσει στη γλώσσα της.

Η οδύσσεια της οικογένειας

Ο Μοχάμαντ, που μιλάει μόνο αραβικά και λίγα σουηδικά, μόλις έμαθε ότι η ανιψιά του είναι ζωντανή, πριν προλάβει να θρηνήσει τον χαμό του αδερφού του, της γυναίκας του και την μιας τους κόρης, πήγε στα Χανιά όπου κάποιοι Άραβες μετανάστες εκεί του συνέστησαν μία δικηγόρο για να αναλάβει την υπόθεσή της διεκδίκησης της επιμέλειας που εκδικάζεται αύριο. Όταν ήρθε στην Αθήνα δεν ήξερε ούτε το όνομά της. Μόνο το τηλέφωνό της είχε αλλά δεν μπορούσε να συνεννοηθεί μαζί της λόγω γλώσσας. Της είχε αφήσει όλα τα έγγραφα που χρειάζοντα , αλλά δεν γνώριζε καν ότι έπρεπε να τα μεταφράσει επισήμως στη μεταφραστική υπηρεσία του ΥΠΕΞ.

«Εάν δεν προσκομίσει άμεσα όλα τα απαιτούμενα έγγραφα, επίσημα μεταφρασμένα από το Υπουργείο Εξωτερικών, η επιμέλεια θα δοθεί στο ίδρυμα και θα κινηθεί η διαδικασία για ανάδοχη οικογένεια» μας είπε πριν από μερικές μέρες η δικηγόρος από τα Χανιά, που είχε αναλάβει αρχικά την υπόθεση, χωρίς να έχει κινηθεί ωστόσο καμία διαδικασία και με την ελληνική πολιτεία να μη δείχνει το παραμικρό ενδιαφέρον για να καθοδηγήσει τον άνθρωπο αυτό, που ήρθε από τη Σουηδία κι έχει περάσει τόσο πολλά, εξηγώντας του τι πρέπει να κάνει, σύμφωνα με όσα ορίζει ο νόμος, για να μπει ένα τέλος στην ταλαιπωρία του μωρού. Ευτυχώς η υπόθεσή του, χάρη και στους Σουηδούς δημοσιογράφους, έγινε γνωστή σε αρκετούς ανθρώπους που προθυμοποιήθηκαν να τον βοηθήσουν , αλλά και στην Παλαιστινιακή πρεσβεία που ενημερώθηκε και θα ασχοληθεί και αυτή με την προστασία του παιδιού και την αποκατάστασή της.

Η Οδύσσεια των προσφύγων και το χρονικό των σχεδιασμένων ναυαγίων

Φεύγουν κυνηγημένοι για να γλιτώσουν τη ζωή τους από την κόλαση των πολέμων και πνίγονται στα νερά της Μεσογείου που έχει μετατραπεί σε τάφο χιλιάδων πλέον, προσφύγων από την Ανατολή.

Σχεδόν κανείς τους δεν θέλει να έρθει ούτε στην Ελλάδα, ούτε στην Ιταλία, όπου καταλήγουν, καθώς γνωρίζουν και για την οικονομική κρίση στον ευρωπαϊκό νότο, αλλά και για την τύχη που τους περιμένει στις χώρες αυτές. Προορισμός σχεδόν όλων είναι ο ευρωπαϊκός βορράς, στον οποίο υπάρχουν πολύ καλύτερες συνθήκες για αυτούς, ειδικά στη Σουηδία, όπου τους υπόσχονται ότι θα τους μεταφέρουν οι διακινητές, ζητώντας τους το ποσό των 2.000 ευρώ το άτομο (αυτή είναι η μέση ταρίφα). Μία μικρή περιουσία δηλαδή, την οποία μοχθούν για να αποκτήσουν.

Σύμφωνα με μαρτυρίες πολλών διασωθέντων που έχουν καταγραφεί, τα ναυάγια αυτά πολλές φορές προκαλούνται από τους ίδιους τους διακινητές, που δεν βρίσκονται σχεδόν ποτέ στο ίδιο σκάφος με τους πρόσφυγες και τους μετανάστες. Συνήθως εμβολίζουν το σαπιοκάραβο στο οποίο τους έχουν επιβιβάσει, λίγο πριν φτάσουν στον προορισμό τους.

Όπως έχουν αποκαλύψει αρκετοί επιζήσαντες, οι διακινητές που έχουν οργανωμένα γραφεία στις χώρες προέλευσης των μεταναστών, επιλέγουν συνήθως κάποιους από αυτούς (ψαράδες ή άλλους που ξέρουν από καΐκια και σκάφη) για να οδηγήσουν το πλοίο. Για την περίπτωση που πέσουν στα χέρια των αρχών, τους έχουν δασκαλέψει να πουν ότι δεν υπάρχουν διακινητές και ότι οι ίδιοι μόνοι τους οργάνωσαν τη μεταφορά τους. Τα κυκλώματα των διακινητών, σύμφωνα πάντα με τις ίδιες μαρτυρίες, είναι πολυπλόκαμα και συχνά μετά από πολύνεκρα ναυάγια απειλούν τους διασωθέντες για να μη μιλήσουν. Πρόκειται για ισχυρά πρόσωπα, κυρίως πλοιοκτήτες, που τους γνωρίζουν σχεδόν όλοι στις χώρες τους, αλλά έχουν την κάλυψη των τοπικών αρχών, αν όχι και διευκόλυνση.

Στα μέσα του περασμένου Σεπτεμβρίου, συνέβη ένα από τα μεγαλύτερα ναυάγια που έχουν γίνει ποτέ στη Μεσόγειο, στα ανοιχτά της Μάλτας. Σχεδόν 500 πρόσφυγες από τη Συρία και τη Γάζα, και ελάχιστοι Αιγύπτιοι, που ταξίδευαν προς την Ιταλία, πνίγηκαν (περίπου 100 από αυτούς ήταν παιδιά) όταν τους βύθισαν το πλοίο στο οποίο τους είχαν επιβιβάσει. Οι διασωθέντες, 9 άτομα, που σήμερα βρίσκονται στην Ιταλία και στην Ελλάδα, ανέφεραν για άλλη μια φορά στον Διεθνή Οργανισμό Μετανάστευσης ότι η βύθιση του πλοίου ήταν σχεδιασμένη.

Οι μάρτυρες υποστήριξαν ότι οι άνθρωποι που εμβόλισαν το σκάφος τους, παρέμειναν στο σημείο «μέχρι να βεβαιωθούν ότι το καράβι τους είχε βυθιστεί εντελώς». Η μαρτυρία δύο επιζώντων μεταναστών από τη Γάζα καταγράφηκε και σε ρεπορτάζ του CNN με τίτλο «Laughing’ traffickers ram boat full migrants and kill 500, survivors say» 

Η μαρτυρία αυτή επιβεβαιώνεται και από άλλους διασωθέντες που αναφέρουν ακριβώς τα ίδια.

Ντοά, η 19χρονη Σύρια πρόσφυγας που έσωσε τη ζωή της Μάσα

Η 19χρονη Σύρια, Ντοά Αλ Ζαμέλ , μία από τους ελάχιστους επιζήσαντες του τρομερού ναυαγίου του περασμένου Σεπτεμβρίου, πρόλαβε να βιώσει τρεις φορές μέχρι σήμερα την κόλαση, χωρίς η Οδύσσειά της να έχει λάβει τέλος. Εδώ και δύο μήνες βρίσκεται «εγκλωβισμένη» στην Ελλάδα, μακριά από την πατρίδα της τη Συρία, μακριά από την οικογένειά της που έχει καταφύγει στην Αίγυπτο και μακριά από τη Σουηδία , την οποία είχε επιλέξει για δική της Ιθάκη.

Με τον αγαπημένο της να έχει χαθεί στο βυθό της Μεσογείου , προλαβαίνοντας όμως λίγο πριν πνιγεί, να της δώσει ένα σωσίβιο που βρήκε και που θα έσωζε τη ζωή της, αλλά και τη ζωή ενός 19 μηνών κοριτσιού, που κατάφερε με τις ηρωικές της προσπάθειες η Ντοά να γλιτώσει. Η μικρούλα , που σήμερα βρίσκεται στο ίδρυμα «Η Μητέρα», είναι το μοναδικό που σώθηκε από τα περίπου 100 παιδιά που επέβαιναν στο πλοίο.

Η Ντοά θυμάται τη μητέρα της μικρής όταν της την έδινε για να τη γλιτώσει 

- καθώς ήταν η μοναδική που είχε σωσίβιο- και ξεσπάει σε λυγμούς. «Σε ορκίζω στο θεό να τη γλιτώσεις και να τη φυλάς σαν τα μάτια σου» της είπε κλαίγοντας η μητέρα και χάθηκε αμέσως μετά μπροστά στα μάτια της. Με τον ίδιο τρόπο η θάλασσα κατάπιε τον πατέρα και την αδελφούλα του μικρού κοριτσιού.

Θέλει να δει τη μικρή που έσωσε, αλλά δεν τα έχει καταφέρει ακόμα, καθώς υπάρχουν γραφειοκρατικά εμπόδια που δεν της το επιτρέπουν.

Η οικογένειά του κοριτσιού, όπως κι εκείνη με τον αρραβωνιαστικό της, ήθελαν να πάνε στη Σουηδία, όπου είχαν συγγενείς. Ελπίζει να τα καταφέρουν και οι δύο και να φτάσουν στον προορισμό τους, παρότι έχασαν τους δικούς τους ανθρώπους στο ναυάγιο.

Η Ντοά βραβεύθηκε για τον ηρωισμό της πριν από λίγες μέρες από το Δήμο Χανίων, όπου ζει για την ώρα, μετά από πρόταση του δημάρχου, ο οποίος ζήτησε να της δοθεί και η ελληνική ιθαγένεια.

Το TPP τη συνάντησε και μίλησε μαζί της. «Έζησα μόνο για να σώσω τα μωρά» αναφέρει. « Με είχαν ορκίσει οι μητέρες τους να τα σώσω. Έπρεπε να βρω τη δύναμη να το κάνω για αυτά. Η δική μου ζωή είχε καταστραφεί» λέει και σπάει για άλλη μια φορά.

Δυστυχώς, το άλλο παιδί πέθανε λίγη ώρα μετά τη διάσωσή του. Η Ντοά κατάφερε να τα παραδώσει στους διασώστες και τα δύο παιδιά ζωντανά, αλλά μόνο η 20μηνών μικρή Παλαιστίνια κατάφερε να επιζήσει, μετά από 4 μερόνυχτα που θαλασσοδέρνονταν στα νερά της Μεσογείου ναυαγισμένοι.

Ρωτάμε τη Ντοά για τη δική της ιστορία.

Ζούσε στη Συρία, στην επαρχία Νταραά, από όπου ξεκίνησε η εξέγερση κατά του καθεστώτος του Άσαντ. Οι δυνάμεις του στρατού βομβαρδίσανε την πόλη της και το σπίτι τους κατεδαφίστηκε. Έπρεπε να φύγουν, να βρουν ένα μέρος για να ζήσουν. «Όλα τα όνειρά μου γκρεμιστήκανε, τότε» λέει.

Μαζί με τους γονείς της και τις 6 αδερφές της ( «εγώ είμαι το νούμερο 4» λέει και γελάει για μια στιγμή) πήγαν στην Αίγυπτο. Τότε την εξουσία είχε ο Μόρσι και η κυβέρνησή του ήταν πολύ υποστηρικτική με τους πρόσφυγες της Συρίας. Όλα άλλαξαν όμως πολύ σύντομα όταν άλλαξε κι η κυβέρνηση μαζί με τη στάση της απέναντι στους Σύριους πρόσφυγες. «Ήταν σαν να βρεθήκαμε από τον παράδεισο στην κόλαση» λέει η Ντοά. Ξαφνικά, τους αφαίρεσαν όλα τα δικαιώματα που τους είχαν δώσει, τους έβγαλαν από τα σπίτια που τους είχαν παραχωρήσει, δεν τους επέτρεπαν πια να πηγαίνουν στα σχολεία της Αιγύπτου και η συμπεριφορά των αρχών έγινε πολύ εχθρική. Αναγκάστηκε να σταματήσει το σχολείο για άλλη μια φορά. χωρίς να καταφέρει να τελειώσει το (αντίστοιχο) λύκειο.

«Στη Συρία ήμασταν μια απλή οικογένεια. Όχι πλούσια, αλλά ζούσαμε καλά. Μετά διαλύθηκε η ζωή μας. Ο πατέρας μου φοβήθηκε για εμάς και φύγαμε. Στην Αίγυπτο, στην αρχή μας έδωσαν όλα τα δικαιώματα των Αιγύπτιων πολιτών. Μετά έγινε στροφή 180 μοιρών και μας τα πήραν όλα πίσω. Μας διώξανε και από τα σχολεία. Δεν μπόρεσα να συνεχίσω».

Θέλεις να σπουδάσεις;

«Πάρα πολύ» απαντάει. «Θέλω να γίνω αστροφυσικός» λέει και τα μάτια της φωτίζονται πάλι με ένα χαμόγελο.

«Δεν είχαμε σκοπό να φύγουμε από την Αίγυπτο, παρά μόνο για να γυρίσουμε πίσω στη Συρία. Όπως έγιναν όμως τα πράγματα εκεί, δεν μπορούσαμε να μείνουμε άλλο» λέει και κάπως έτσι πήραν την απόφαση να φύγουν για τη Σουηδία.

Το κόστος που απαιτούνταν ήταν τεράστιο, ειδικά για μια 9μελή οικογένεια σαν τη δική της. Οι διακινητές ζητούσαν 2.000 ευρώ «το κεφάλι». Μία οικογένεια μεγάλη, δεν μπορεί να βρει αυτά τα λεφτά. Έτσι πάνε ένας -δύο στην αρχή, ελπίζοντας ότι θα δουλέψουν, θα βρουν λεφτά και θα τους στείλουν για να φύγουν και αυτοί αργότερα.

Αποφάσισαν λοιπόν να φύγει μόνο η Ντοά με τον αρραβωνιαστικό της- που είχε συγγενείς στη Σουηδία- και όταν θα έφθαναν εκεί, θα φρόντιζαν να φέρουν και τους υπόλοιπους.

Μόνο μέσα στο 2014 έχουν πνιγεί σχεδόν 3.000 άνθρωποι. Δεν φοβήθηκαν για εκείνη οι γονείς της; «Ανησυχούσαν» λέει , «ξέραμε ότι κάποιοι πνίγηκαν, νομίζαμε ότι απλώς υπήρξαν και κάποια ατυχήματα, αλλά ξέραμε και πολλούς που τα κατάφεραν και πήγαν στη Σουηδία».

Ξεκίνησαν από το λιμάνι της πόλης Νταμιέτα στην Αίγυπτο, στις 6 Σεπτεμβρίου. Πρόσφυγες από τη Συρία, από τη Γάζα και λίγοι από το Σουδάν και την Αίγυπτο. Τους πήραν με τις βάρκες και τους πήγαν σε ένα μεγάλο καράβι που ήταν στα ανοιχτά.

Που πίστευαν ότι θα πάνε με αυτό το πλοίο;

«Στην Ευρώπη. Στη Σουηδία» απαντά.

Με το πλοίο; απορούμε.

«Το πλοίο θα μας άφηνε στην Ιταλία. Δεν είχαμε σκοπό όμως να μείνουμε εκεί. Ξέρουμε ότι έχουν προβλήματα οικονομικά. Στη Σουηδία θέλαμε να πάμε. Μας είπαν ότι θα μας κατέβαζαν στην Ιταλία και από εκεί κάποιοι θα μας έπαιρναν και θα μας πήγαιναν στη Σουηδία».

Πόσο θα κρατούσε το ταξίδι;

«Το πολύ πέντε μέρες μας είπαν».

Πόσο διήρκεσε τελικά;

«Τρεις ημέρες και την τέταρτη μας πνίξανε».

«Ήμουν στο κατάστρωμα και τα είδα όλα. Ήρθανε, τους είδαμε από μακριά και μόλις πλησίασαν, άρχισαν να μας πετάνε ξύλα και να βρίζουν χυδαία. Μετά μας βυθίσανε, εμβολίζοντας το καράβι στο οποίο βρισκόμασταν. Όσοι σωθήκαμε, επιπλέαμε στην αρχή ανάμεσα σε πτώματα…»

Σπάει ξανά, κλαίει.

Σωσίβια υπήρχαν;

«Όποιος είχε αγοράσει και είχε μαζί του. Είχα κι εγώ, αλλά δεν το είχα φορέσει. Δεν πρόλαβα. Ο αρραβωνιαστικός μου έβγαλε το δικό του και μου το φόρεσε».

«Όταν πέσαμε στη θάλασσα, η μητέρα της μικρής μου έδωσε το μωρό της και μετά άλλος ένας μου έδωσε κι αυτός το δικό του μωρό».

Σου είπε η μητέρα αν το μωρό είχε συγγενείς και που να το πας;

«Σε αυτόν τον χαλασμό δεν μπορούσαμε να συζητήσουμε. Όταν μου το έδωσε, έκλαιγε και μου είπε «σε ορκίζω στο θεό να την φυλάξεις σαν τα μάτια σου».

«Αυτές οι 4 μέρες πέρασαν σαν 40 χρόνια, μέχρι να μας βρουν. Περίμενα τον θάνατο σε κάθε λεπτό που περνούσε. Έλεγα ότι στο επόμενο λεπτό θα πεθάνω».

Μετά από τέσσερις μέρες στα κύματα, τους βρήκε και τους περισυνέλεξε ένα φορτηγό πλοίο. Μαρτυρίες άλλων επιζήσαντων λένε ότι νωρίτερα είχαν περάσει και τους είχαν δει κι άλλα φορτηγά πλοία, αλλά -ως συνήθως- πήραν εντολή από τις εταιρείες τους να μην σταματήσουν. Στη συνέχεια ήρθε ένα ελληνικό ελικόπτερο, τους πήρε και τους μετέφερε στην Κρήτη. Μαζί με άλλους τέσσερις που βρήκαν εκεί κοντά, από το ίδιο ναυάγιο.

Σου είχε μείνει δύναμη να φωνάζεις, να κουνάς τα χέρια;

«Η βάρκα που κατέβασαν από το φορτηγό πλοίο για να με βρει, δύο ώρες με έψαχνε γιατί δεν με έβλεπε. Ήταν νύχτα και άκουγαν μόνο τη φωνή μου. Δεν είχα δύναμη να σηκώσω τα χέρια. Μόνο φώναζα».

Τι σκεφτόσουν;

«Το μόνο που ήθελα ήταν να σώσω τα δύο μωρά . Όταν τα παρέδωσα, ένιωσα να με εγκαταλείπουν και οι τελευταίες μου δυνάμεις. Έπεσα και με έσωσαν πιάνοντας με από το πόδι».

Μετά, θυμάσαι;

«Στο νοσοκομείο στα Χανιά, δεν ένιωθα το σώμα μου, ούτε μπορούσα να περπατήσω».

Τα μωρά τι έκαναν τέσσερις μέρες στα κύματα;

«Η Μάσα (η μικρή που σώθηκε) ήταν με κλειστά τα μάτια και έκλαιγε εξαντλημένη κι εγώ δεν ήξερα τι να της κάνω. Και το άλλο κοριτσάκι έκλαιγε κι αυτό μαζί. Εκείνο έζησε 5 ώρες μετά τη διάσωσή μας και πέθανε στο καράβι. Τη λέγανε Μαλάκ. Είχα και τρίτο μωρό, ένα αγόρι, αλλά πέθανε αμέσως κι έμεινε στη θάλασσα».

Κολύμπι ξέρεις;

«Όχι. Φοβάμαι τη θάλασσα και τη μισώ».

Λέει ξανά ότι θέλει να δει τη μικρή που έσωσε . Έχει απευθυνθεί στις αρχές, αλλά ακόμα περιμένει. «Ήρθε ο θείος της από τη Σουηδία. Με βρήκε και γνωριστήκαμε. Της μοιάζει τόσο πολύ!» Το πρόσωπό της φωτίζεται ξανά τώρα που μιλάει για τη Μάσα.

Με την οικογένειά της επικοινώνησε από την πρώτη στιγμή που βρήκε τις δυνάμεις της και συνεχίζει να επικοινωνεί συχνά. Δεν θέλει να πάει πίσω στην Αίγυπτο όμως. Θέλει να πάει στη Σουηδία. Να τελειώσει το σχολείο και να σπουδάσει. Πουθενά αλλού δεν θα έχει την ευκαιρία να σπουδάσει και το ξέρει. Για αυτό επιμένει.

Τώρα όμως θέλει να δει τη Μάσα και να βεβαιωθεί ότι θα είναι ασφαλής με τους συγγενείς της που ανυπομονούν να την πάρουν για να βρεθεί το παιδί στο οικογενειακό του περιβάλλον.

Η Ντοά είναι ένα μικροκαμωμένο λεπτεπίλεπτο πλάσμα με πολύ εκφραστικά μάτια, γεμάτα πόνο. Η κανονική ζωή σταμάτησε για αυτήν στα 16 της χρόνια. Αυτά τα 3 τελευταία χρόνια έζησε μια Οδύσσεια που συνεχίζεται. Με πολλές απώλειες. Ξέρει ότι η ζωή της δεν θα συνεχιστεί από εκεί που σταμάτησε στα 16. Ποτέ δεν θα είναι ξανά η ίδια. Ο πόλεμος, η προσφυγιά, το ναυάγιο, ο θάνατος, την έχουν σημαδέψει ανεξίτηλα. Επέζησε όμως και δεν σκοπεύει να το βάλει κάτω. Άλλωστε υπάρχουν ακόμα λόγοι που κάνουν τα μεγάλα σκοτεινά της μάτια να φωτίζονται, όπως κάθε φορά που σκέφτεται τη μικρή Μάσα και την αστροφυσική.