Η προσπάθεια της λύσης του χρέους με νέο χρέος.

Οι στιγμές που περνάει η χώρα, οι χειρότεροι φόβοι των περισσοτέρων παίρνουν σάρκα και οστά τις τελευταίες ημέρες, η πολιτική βούληση της κυβέρνησης και των κυβερνήσεων πριν

από αυτή, οι κλειστές τράπεζες, το μαύρο πέπλο της χρεοκοπίας που ίπταται πάνω από τα κεφάλια μας, είναι μέρος ενός παγκόσμιου οικονομικού προβλήματος. Όχι δεν το πάω σε κυνήγι μαγισσών, παγκόσμιες σκοτεινές δυνάμεις, μασόνους και «ο καιρός γαρ εγγύς». Μιλάμε για την παγκόσμια φούσκα ομολόγων, την ποσοτική χαλάρωση και την μπίλια που παίζει στη ρουλέτα με τη χώρα μας να έχει παίξει all in. 

Πώς φτάσαμε μέχρι εδώ. Στις 15 Αυγούστου του 1971 επί προεδρίας Νίξον στις Η.Π.Α. καταργήθηκε ο λεγόμενος «χρυσός κανόνας» δηλαδή αποσυνδέθηκε ο χρυσός από το τύπωμα χρήματος. Επίσης επί προεδρίας Κλίντον πάλι στις Η.Π.Α., ο Κρίσμαν ο κεντρικός τραπεζίτης της FED, επέτρεψε τα παράγωγα σε δείκτες ομολόγων, δημιουργώντας ένα τεράστιο τζόγο με σκοπό να κερδίζουν γρήγορο χρήμα. Τι αποτέλεσμα έχει αυτό; Ο καπιταλισμός δημιούργησε ψεύτικο πλούτο, πλασματικό, μία φούσκα συγκεντρώνοντας το 80% του παγκόσμιου πλούτου στα χέρια μόλις του 10% των ανθρώπων της γης. Κάνοντας τον κύκλο αυτός ο ψεύτικος πλούτος έφτασε στο σημείο που τερματίζει, που σκάει. Μέσα σε αυτόν τον κύκλο είναι και η Ελλάδα. Δύο τρόποι υπάρχουν για να τερματίσει αυτός ο κύκλος και να σταματήσει ο χορός. Ο πρώτος είναι με έναν νέο τρίτο παγκόσμιο πόλεμο ο οποίος θα επανεκκινήσει την παραγωγή, θα δουλέψουν εκ νέου τα εργοστάσια, θα δημιουργηθούν ανάγκες και βεβαίως θα σβηστούν τα χρέη μεταξύ κρατών και τραπεζών, σενάριο το οποίο δεν συγκεντρώνει τις περισσότερες πιθανότητες, γιατί πλέον έχουμε και οικονομικά εργαλεία στα χέρια μας. Δεύτερος τρόπος, αξιοποιώντας τα οικονομικά εργαλεία που έχουμε, ένα παγκόσμιο νόμισμα με αντίκρισμα χρυσού. Δηλαδή να ξαναγυρίσουμε στο 1971 που τα χρήματα του κάθε κράτους αναλογούσαν στο αποθεματικό χρυσού που είχε στα θησαυροφυλάκιά του χρησιμοποιώντας ένα παγκόσμιο διευρυμένο νόμισμα. Όλες οι κεντρικές τράπεζες του κόσμου έχουν μέχρι το 2018 την δυνατότητα επαναγοράς χρυσού. Η Αμερική έχει 8.500 τόνους χρυσού στα χρηματοκιβώτια της, το ΔΝΤ έχει 3.000 τόνους, η Γερμανία 3.500 τόνους, η Γαλλία 2.500 τόνους, η Ιταλία 2.500 τόνους, η Ρωσία 1.000 τόνους και η Κίνα, ο μεγαλύτερος παραγωγός χρυσού στον κόσμο χωρίς εξαγωγές δεν λέει τον αριθμό αποθεματικών της. Η κατάργηση των επιμέρους νομισμάτων και η απόφαση σε επίπεδο παγκόσμιων δυνάμεων, φυσικά με βάση τα αποθεματικά του καθενός στα χρηματοκιβώτιά του θα καταργήσει το χρέος και θα ορίσει την επανεκκίνηση της οικονομίας με ένα διαφορετικό νέο παγκόσμιο νόμισμα. Αυτοί οι δύο τρόποι υπάρχουν για να λυθεί το παγκόσμιο πρόβλημα χρέους, κανένας άλλος. Εδώ έρχεται η Ελλάδα. Αυτό που δεν θέλουν οι μεγάλες δυνάμεις –που παρεμπίπτοντως είναι και οι μεγαλύτεροι οφειλέτες μεταξύ τους- είναι να σκάσει τώρα η Ελλάδα και να τους χαλάσει αυτό που έχουν σχεδιάσει. Αν η Ελλάδα χρεοκοπήσει, τα ελληνικά ομόλογα θα γίνουν σκουπίδια. Ο φόβος ότι και άλλες χώρες θα ακολουθήσουν και τα ομόλογά τους δεν θα έχουν καμία ισχύ, άρα δεν θα μπορούν να εισπράξουν τα χρήματά τους ή να τα μεταπωλήσουν οι δανειστές, θα δημιουργήσει εξαργύρωση ομολόγων. Το δυνατό χαρτί της Ελλάδος είναι η παγκόσμιο φούσκα ομολόγων. Η κρίση που ξεκίνησε το 2008 ήταν ο προθάλαμος, η κρίση που ζούμε και αυτή που έρχεται από εδώ και πέρα και θα σκάσει, είναι αποτέλεσμα μιας οικονομίας που έχει φτάσει στο απροχώρητο. Οι κεντρικές τράπεζες προσπαθούν να δημιουργήσουν χρέος με καινούργιο χρέος. Από τη στιγμή που ανακαλύφθηκε η ποσοτική χαλάρωση, δηλαδή το τύπωμα χρήματος και η μείωση επιτοκίων από τις κεντρικές τράπεζες -ξεκίνησε από τη Αμερικανική FED και προχωράει τώρα στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα- αυτό που γίνεται ουσιαστικά είναι να προσπαθούμε να σβήσουμε το χρέος δημιουργώντας νέο για αποπληρωμή του παλαιότερου και συνεχώς αυξανόμενου. Το 2008 η παγκόσμια αγορά ομολόγων ήταν 80 τρις δολάρια, σήμερα 7 χρόνια μετά είναι 100 τρις δολάρια. Παγκόσμια αγορά ομολόγων εστί δανεισμός. Οι επιχειρήσεις έχουν μεγαλύτερα ομολογιακά δάνεια από ό,τι είχαν τότε, άρα περισσότερο δανεισμό και το χειρότερο από όλα είναι ότι τα παράγωγα που παίζουν σε δίκτυο ομολόγων είναι 560 τρις δολάρια. Η μπάλα έχει χαθεί από τις κεντρικές τράπεζες των χωρών, και προσπαθούν με τη μέθοδο της ποσοτικής χαλάρωσης να σβήσουν το χρέος, δανειζόμενοι εκ νέου για αποπληρωμή του παλαιού δανεισμού, φοβούμενοι μήπως σκάσουν τα ομόλογα της Ελλάδος, που είναι ευάλωτη, και δημιουργηθεί ένα ντόμινο που δεν μπορεί να ελεγχθεί. Πως ελέγχεται; Με το τύπωμα συνεχώς νέου χρήματος. Το ευρωομόλογο που περιμένουν να βγει, είναι ένας τρόπος για να δημιουργήσουν εκ νέου χρέος για να μπορέσουν αν αποπληρώσουν το παλαιό, δεν βασίζεται στην ανάπτυξη και δεν έχει να κάνει σε τίποτα με αναπτυξιακές ιδέες. Σε περίπτωση που η φούσκα της Ελλάδος έσκαγε, χωρίς να επηρεάσει κανέναν, είτε εντός ευρωζώνης είτε εκτός ευρωζώνης κάτοχοι ελληνικών ομολόγων, θα δημιουργούσε πρόβλημα; Φυσικά και όχι. Στην ουσία αυτό προσπαθούν να κάνουν. Λέγοντας ότι θα βγάλουμε ευρωομόλογο και ελέγχοντας ο Ντράγκι την ποσοτική χαλάρωση ουσιαστικά λέει ότι δεν με νοιάζει για εσάς, χρεοκοπήστε, εγώ θα τυπώσω χρήμα –ουσιαστικά νέο χρέος- για να μην αγγίξει του άλλους εύθραυστους της ευρωζώνης. Αυτό όμως επαυξάνει το πρόβλημα αφού στην ουσία δεν λύνεται αλλά διογκώνεται καθώς ένα νέος μεγαλύτερος δανεισμός έρχεται να καλύψει τον προηγούμενο. Και αυτό συμβαίνει τόσο στην χώρα μας, όσο και στην παγκόσμια οικονομία. Τι θα συμβεί όταν σκάσει η φούσκα της Ελλάδος, και χρεοκοπήσουμε; Εδώ υπάρχουν πολλά σενάρια. Το να σκάσει η Ελλάδα θα μας φέρει σίγουρα σε αχαρτογράφητα νερά. Δεν ξέρουμε τι μπορεί να συμβεί από εκεί και πέρα, παρά να εικάσουμε. Σε αυτή την περίπτωση φεύγουμε από ευρώ και την Ευρωζώνη, εάν δεν μας στηρίξουν με νέο χρέος, θα είμαστε μία χώρα με 20% εξαγωγές σε ένα χαμηλό ΑΕΠ. Μία άμεση σύγκριση είναι το Βέλγιο. Το Βέλγιο με 11 εκατομμύρια πληθυσμό όσο έχει και η Ελλάδα, έχει 500 δις ΑΕΠ -εμείς έχουμε 180 δις, έχει 80% εξαγωγές την ώρα που εμείς έχουμε 20%, εισάγουμε το 80% του χοιρινού κρέατος και το 70% των αγροτικών προϊόντων, δεν μπορούμε να ζήσουμε μόνοι μας χωρίς εισαγωγές. Αυτό που ζούμε σήμερα με κλειστές τράπεζες είναι κατάσταση πολέμου.Δεν μπορεί να σταθεί η χώρα μόνη της χωρίς εισαγωγές και χωρίς πρωτογενή τομέα.

Toυ Σταύρου Φανφάνη

Σημείωση: Συμπέρασμα για να σταθεί η χώρα μας στα πόδια της χρειάζεται αύξηση παραγωγής προϊόντων στον πρωτογενή τομέα. 

Πηγή